Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι (;)

Έχω βαρεθεί, κουραστεί, εκνευριστεί να ακούω και να διαβάζω ότι για τη χαμηλή παραγωγικότητα και όλα τα άσχημα παρατράγουδα "φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι". Και βέβαια μετά κάποιοι συμπληρώνουν ότι υπάρχουν εξαιρέσεις. Ε, λοιπόν όχι!

Δε φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι (τουλάχιστον όχι στο 100%).

Γιατί:

• Δεν έχουν φτιάξει τους νόμους που υποχρεούνται να εφαρμόσουν. Η γραφειοκρατεία και η μεθοδολογία που εφαρμόζουν προέρχεται από τους νόμους του κράτους, τους οποίους τους φέρνουν για ψήφιση οι υπουργοί και τους ψηφίζουν οι βουλευτές που εκλέγουμε όλοι μας
  [και είμαι σίγουρος ότι στα γραφεία των βουλευτών ο αριθμός των παραπόνων για τους νόμους είναι αμελητέος μπροστά στον αριθμό των συμπολιτών μας που ζητάν ρουσφέτι - οπότε συμπολίτες μου φταίμε όλοι]. Επιπλέον, όλοι γνωρίζουμε το πόσο ξεκάθαροι και εύκολοι στην εφαρμογή είναι οι νόμοι του Ελληνικού Κράτους... Αν δε γνωρίζετε, ρωτήστε ένα λογιστή, ή ένα δικηγόρο.
  Όσον αφορά τη γελοία σύγκριση του Έλληνα με το Γερμανό δημόσιο υπάλληλο, αν φέρετε έναν Γερμανό δημόσιο υπάλληλο να δουλέψει με τους Ελληνικούς νόμους, πιστεύετε ότι θα έχει μεγαλύτερη παραγωγικότητα; Εγώ δεν το πιστεύω.
• Η πολιτική ηγεσία του κράτους ουδέποτε θέλησε να τιμωρήσει τους "κακούς" δημοσίους υπάλληλους, όπως δε θέλησε ποτέ να πιάσει τους φοροφυγάδες. Αυτός είναι κι ο λόγος που ανθίζουν κι οι δύο (μάλιστα οι φοροφυγάδες είναι πολύ περισσότεροι). Ας μην επαναλάβω το ποιος τους ψηφίζει.
• Όταν κατηγορείς με γενικότητες οριζόντια όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, το χάπι δε χρυσώνει με το "υπάρχουν εξαιρέσεις". Είναι το ίδιο με τα οριζόντια μέτρα της κυβέρνησης, είναι το ίδιο αν θεωρεί κάποιος όλους τους ιδιώτες κλέφτες (=φοροφυγάδες), αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις. Πέρα ότι καταστρέφεις την ψυχολογία των όσων δημοσίων υπαλλήλων δουλεύουν σωστά, όσοι ανήκουν στο "φταίνε" δεν ιδρώνει ούτε το αυτί τους.

Φυσικά θα με ρωτήσετε, δηλαδή δε φταίνε; Ούτε κι αυτό είναι σωστό, δεν υπάρχει άσπρο μαύρο. Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές περιπτώσεις (σίγουρα η λίστα δεν είναι πλήρης):

1. Ο δημόσιος υπάλληλος, λαμόγιο. Συνήθως θεωρεί ότι η υπηρεσία είναι τσιφλίκι του και μπορεί να κάνει ότι θέλει. Είτε προσπαθεί να λερώσει και τους γύρω του, για να έχει το κεφάλι τους ήσυχο, είτε έχει τέτοιο θράσος (κι ίσως μπάρμπα στην Κορώνη) που απλά δεν τον ενδιαφέρει
2. Ο δημόσιος υπάλληλος, κακός συνδικαλιστής*. Η ποιότητα ποικίλει, αλλά σίγουρα έχει ως ένα βαθμό τα παρακάτω: (α) δεν ενδιαφέρεται να κάνει εναλλακτικές προτάσεις, καθώς δεν είναι η δουλειά του (ναι το πιστεύει αυτό), (β) δε θέλει καμία αλλαγή, πέρα από αυξήσεις προνομίων και χρηματικών αποζημιώσεων, (γ) δε βλέπει πέρα από τη μύτη του, το να σχεδιάσει για το μέλλον είναι ανέκδοτο, (δ) θεωρεί το συνδικαλισμό υπέρτατη αξία κι ότι με τους αγώνες του έχουν πάρει οι συνάδελφοι ότι έχουν πάρει, (ε) όταν αντιμετωπίζει τη λογική φωνή ενός άλλου μπορεί από να συμφωνήσει (ειδικά αν δεν ακούνε τρίτοι), μέχρι να γίνει βίαιος, (στ) θεωρεί μέρος της εργασίας του ότι συνδικαλιστικό υπάρχει, ασχέτως αν αυτό δεν προσφέρει τίποτα στην υπηρεσία.
3. Ο δημόσιος υπάλληλος, καλός συνδικαλιστής*. Σπάνιος και πολύτιμος. Δεν κοιτάει να περνάει ο ίδιος καλά, ενδιαφέρεται να γίνεται σωστά η δουλειά της υπηρεσίας και να αντιμετωπίζονται τα κακώς κείμενα.
4. Ο δημόσιος υπάλληλος, κακός επαγγελματίας. Δεν τον ενδιαφέρει τι μπορεί να θέλει η υπηρεσία, δεν τον ενδιαφέρει ο επαγγελματισμός. Αυτός ορίζει το τι πρέπει να κάνει ο ίδιος για την υπηρεσία και αρνείται έντεχνα (όχι άμεσα - δεν είναι χαζός) ευθύνες & δουλειές. Το πρώτο που θα σκεφτεί για οτιδήποτε νέο είναι το όχι και το τελευταίο είναι πάλι το όχι. Περιχαρακώνει την δουλειά του και στο τέλος πιστεύει ότι είναι και πολύ καλός υπάλληλος.
5. Ο δημόσιος υπάλληλος, τεμπέλης. Προσπαθεί να λουφάρει όσο μπορεί (και συνήθως το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό). Έχει και τα στοιχεία του κακού επαγγελματία.
6. Ο δημόσιος υπάλληλος, κακός υπάλληλος. Κάνει ότι του κατέβει, αρκεί να θεωρεί ότι είναι σωστό αυτό που κάνει με μηδενική σκέψη και λογικά κριτήρια. Συνήθως είναι επιζήμιος για την υπηρεσία.
7. Ο δημόσιος υπάλληλος, φάντασμα. Δεν πατάει στην υπηρεσία. Είτε γιατί έχει μπάρμπα στην Κορώνη, είτε γιατί έχει προσφέρει στην υπηρεσία όσο θα μπορούσε να προσφέρει και δε μπορεί άλλο, είτε γιατί απλά βαριέται και σίγουρα γιατί κανένας δεν έχει ξεκινήσει εναντίον του τα όσα προβλέπει ο νόμος.
8. Ο δημόσιος υπάλληλος, μηχανικής αντίδρασης. Θα κάνει τη δουλειά που του έχουν πει να κάνει, εντός λογικών πλαισίων. Για παράδειγμα μπορεί ορισμένες όντως να "τρέχει", όμως συνήθως η παραγωγικότητά του είναι μέτρια - καθόλου περίεργο γιατί την εργασία του την κάνει εντελώς μηχανοποιημένα και εντελώς στα πλαίσια βαρετής ρουτίνας.
9. Ο δημόσιος υπάλληλος, κορόιδο. Εργατικός, θετικός και συνήθως δε λέει όχι. Καταλήγει να φορτώνεται πολύ περισσότερη δουλειά από αυτή που μπορεί να υλοποιήσει και φυσικά κανείς προϊστάμενος δεν αναρωτιέται γιατί δεν αποδίδει, απλά του αποδίδει ευθύνες. Έχει την χαζή αντίληψη ότι οι άλλοι  θα αναγνωρίσουν το έργο του. Συνήθως την πατάει άσχημα και καταλήγει υπάλληλος μηχανικής αντίδρασης.
10. Ο δημόσιος υπάλληλος, ο τυπικός. Κάνει τη δουλειά του εντός των πλαισίων του νόμου σωστά, δε τρέχει, δε βιάζεται, θεωρεί ότι μία δουλειά πρέπει να γίνει σωστά και όχι γρήγορα.
11. Ο δημόσιος υπάλληλος, ο νέος. Αναλόγως με το περιβάλλον του αντιδρά με διαφορετικό τρόπο και καταλήγει σε κάτι από τα παραπάνω. Έχει όρεξη για δουλειά και να βελτιωθεί. Θέλει να δει το δημόσιο να μετατρέπεται σε παραγωγικό μηχανισμό αρωγό της κοινωνίας. Όταν δεν φθείρεται σιγά σιγά, πέφτει απότομα στην πραγματικότητα με άσχημη συνέχεια για τη ψυχική του υγεία.
12. Ο δημόσιος υπάλληλος, ο θετικός. Θεωρεί ότι πρέπει να βγει η δουλειά με όσο μπορεί καλύτερο τρόπο, αλλά κυρίως να βγει. Μπορεί να παραστρατήσει των τυπικοτήτων για να προχωρήσει η δουλειά (το πόσο ποικίλει αναλόγως με το πόσο την έχει πατήσει αυτός ή γνωστοί του στο παρελθόν). Έχει ιδέες, προτείνει λύσεις που πολύ συχνά αγνοούνται.
13. Υπάρχουν κι άλλοι, θα τους προσθέσω στο μέλλον, παρακαλώ προτείνετέ μου κι εσείς.

Δυστυχώς ούτε καν εμπειρικά δεν μπορώ να δώσω πληθυσμιακά ποσοστά των υπαλλήλων ανά περίπτωση. Πρώτον, γιατί πολλές φορές δύο ή περισσότερες διαφορετικές περιπτώσεις απαντώνται στον ίδιο υπάλληλο σε διαφορετικούς βαθμό και, δεύτερον, γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να γνωρίζεις σημαντικό στατιστικό δείγμα δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να τους κατατάξεις.

Πάντως είμαι πεπεισμένος ότι οι καλοί δημόσιου υπάλληλοι είναι περισσότεροι από τους κακούς (δυστυχώς όμως ένας κακός μπορεί να κάνει πολύ περισσότερη ζημιά από όσο καλό μπορεί ένας σωστός δημόσιος υπάλληλος), ενώ υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος μετριότητας, το οποίο όμως δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί οι πιο πολλές εργασίες στο δημόσιο εκτελούνται επαρκώς από έναν μέτριο υπάλληλο.

Τέλος, να τονίζω ότι εάν πάψει να υπάρχει ατιμωρησία (το οποίο θέλει πολιτική βούληση) οι δημόσιοι υπάλληλοι θα γίνουν ως επί τω πλείστον σωστοί. Βέβαια με τους ίδιους νόμους η διαφορά στη παραγωγικότητα δε θα είναι σημαντική, μάλιστα διαισθάνομαι ότι θα μειωθεί ακόμα περισσότερο (γιατί όταν υπάρχει τιμωρία είσαι ακόμα πιο προσεκτικός, ώστε να είσαι έννομος και τυπικός, το οποίο με την παρούσα νομοθεσία είναι πολύ δύσκολο).

---

*Υπάρχουν συνδικαλιστές που ανήκουν στο ενδιάμεσο των δύο, όμως οι περισσότεροι ανήκουν πιο πολύ στο κακό παράδειγμα.

Έχω μία ιδέα: ομάδα κρούσης συνταξιούχων

Δε θυμάμαι πότε ξεκίνησε να δημιουργείται αυτή η ιδέα στο μυαλό μου, αλλά πάει καιρός. Η λογική της ξεκίνησε από τη διαπίστωση ότι τίποτα δε λειτουργεί όπως πρέπει και δεν είναι εύκολα να βρεις το δίκιο σου, γιατί χρειάζεται χρόνος και χρήμα, καθώς η έννομη οδός είναι κυρίως η δικαστική.

- Ποιοι έχουν πολύ χρόνο στη διάθεσή τους [εκτός αν νταντεύουν εγγόνια ;-) ];

- Οι συνταξιούχοι.

Αν λοιπόν βρεις ένα σύνολο από συνταξιούχους που θέλουν να βελτιώσουν την κατάσταση, μπορείς να οργανώσεις ομάδα που θα έχει στόχο να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Η σύνθεση της ομάδας θέλει σίγουρα νομικούς, μηχανικούς, γιατρούς (προσθέστε ότι "ειδικότητα" πιστεύετε ότι χρειάζεται) και πολύ άλλο κόσμο ως απλούς μάρτυρες.

Σκεφτείτε τώρα μία φορά (σίγουρα θα υπάρχουν πολλές περισσότερες) που σας πέρασε από το μυαλό να κυνηγήσετε μία υπόθεση δικαστικά μόνο και μόνο για να σκεφτείτε "που χρόνος και χρήμα για τέτοια". Μία τέτοια ομάδα έχει χρόνο, έχει γνώσεις οπότε θέλει λιγότερο χρήμα και έχει περισσότερο χρήμα να διαθέσει από ότι ένας μόνος του. Στο κάτω-κάτω μία τέτοια δραστηριότητα θα έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από το καφενείο. Άσε που αν στοχεύσεις σωστά τις υποθέσεις μπορεί στο τέλος να σε αποζημιώσουν για το χρόνο που έχασες...

Υποχρεωτικό το Mandoux για παιδικό σταθμό

Σήμερα πήγα το γιο μου πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό και αναγκάστηκα να τον πάρω πίσω γιατί δεν είχε κάνει πρόσφατα το τεστ για τη φυματίωση (Mandoux).

Ρώτησα για πιο λόγο χρειάζεται, καθώς ο παιδίατρός μας το κάνει μία φορά στο 13ο-14ο μήνα και μία ακόμα φορά πριν κάνει το αντιφυματικό εμβόλιο, πριν το σχολείο.

---

Θέμα 1ο: Ο ρατσισμός

Η απάντηση ήταν ότι σε παιδικό σταθμό στο Δήμο Θεσσαλονίκης, με αλλοδαπά παιδιά, είχαν κρούσματα και για αυτό όλα τα παιδιά θα πρέπει να κάνουν το Mandoux (βέβαια σχετικό άρθρο δε τα λέει έτσι ακριβώς).

Συμπέρασμα: επειδή τα αλλοδαπά παιδιά / γονείς δεν εμβολιάζονται, όπως θα έπρεπε, εγώ θα έδωσα σήμερα 50€ στο γιατρό (40€ επίσκεψη και 10 το Mandoux, το οποίο δε γράφεται όπως με πληροφόρησε), τροφή για το ρατσισμό μου!

Λάθος συμπέρασμα!

Σε άλλες χώρες (π.χ. Αυστραλία) το κράτος πληρώνει τον εμβολιασμό όλων των παιδιών. Το ότι δεν το κάνει το ελληνικό κράτος δε φταίει κανένας αλλοδαπός. Εμβολιάστε όλους του αλλοδαπούς καθώς μπαίνουν, ένα σάντουιτς και χυμός δεν αρκεί. Αν είναι ακριβό, πάρτε χρήματα από την Ε.Ε. κι αν τα αρνηθούν βγείτε και φωνάξτε ότι την ΕΕ δεν την ενδιαφέρει ο ανθρωπισμός.


---

Θέμα 2ο: Ο τρόπος λειτουργίας

Αναρωτιέμαι γιατί δεν κράτησαν το γιο μου στο σταθμό. Πέρσι ήταν ΟΚ, χωρίς mandoux (το είχε κάνει το 2009) και φέτος δεν μπορούν να τον κρατήσουν ούτε για μία μέρα; Μία διορία μερικών ημερών δεν μπορούσαν να δώσουν; Σημειώστε ότι το mandoux θέλει 48 ώρες για να φανεί το αποτέλεσμα.

Θα καταλάβαινα τέτοιο βαθμό προφύλαξης, εάν υπήρχε πραγματική έξαρση της νόσου. Ίσως αν το τραβήξω να το καταλάβαινα εάν το παιδί μου δεν το παρακολουθούσε γιατρός τακτικά. Γιατί όμως τώρα;


---

Θέμα 3ο: Προστασία


Τελικά όμως νοιώθω πιο πολύ προστατευμένος; Όχι. Το γεγονός ότι πριν από 0 έως 6 μήνες τα παιδιά του παιδικού ελέγχθηκαν για φυματίωση και βρέθηκαν αρνητικά, δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να έχουν ήδη κολλήσει ή να κολλήσουν σύντομα. Θα μου πείτε ότι "από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα", αλλά είμαι σίγουρος ότι αν κάποιος υπολογίσει την πιθανότητα να κολλήσει ένα παιδί φυματίωση πριν και μετά από αυτό το μέτρο, η διαφορά θα είναι πολύ μικρή.

Προστασία προσωπικών δεδομένων; Έτσι όπως είναι τώρα; Όχι δε θα πάρω

Εδώ και καιρό ήθελα να γράψω ότι η προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι μία απάτη, ένα έκτρωμα για να προστατεύονται όσοι εγκληματούν καθώς με πρόσχημα αυτή την προστασία είναι εξαιρετικά δύσκολο να συλλέξεις ενοχοποιητικά στοιχεία.

Μόλις διάβασα το άρθρο του "Εκδοροσφαγέα" στο Κουτί της Πανδώρας και είπα:
"Επιτέλους! Κάποιος ακόμα το ανάφερε!"

Βέβαια και παλιότερα είχαν γίνει αναφορές. Θυμάμαι τη σύγκριση μεταξύ της σύλληψης παιδιού βουλευτή σε επεισόδια και αντίστοιχης σύλληψης παιδιού κοινού θνητού. Στην πρώτη περίπτωση δεν ανακοινώθηκε το όνομα, στην δεύτερη ανακοινώθηκε και ο δημοσιογράφος το σχολίαζε.

Προφανώς και κανείς μας δε θέλει να ξέρει κανένας άλλος (πέρα ίσως των κοντινών φίλων του) προσωπικές λεπτομέρειες για τη ζωή μας. Αν μάλιστα κάποιος ξέρει αισθανόμαστε άβολα και μειονεκτικά απέναντί του, λες και έχει κάποια εξουσία πάνω μας. Λογικό. Όσα πιο πολλά ξέρει κάποιος τόσο πιο εύκολα μπορεί να μας κάνει κακό.

Σκεφτείτε όμως. Αν κάποιος όντως θέλει να μας κάνει κακό, να μας εκβιάσει κλπ θα τον σταματήσει ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα; Όχι! Θα πρέπει να αποδείξουμε ότι (α) τα ξέρει και (β) τα έμαθε με παράνομο τρόπο (π.χ. δεν τα άκουσε από εμάς). Ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ για να το αποδείξουμε είναι να τον ηχογραφήσουμε ή μαγνητοσκοπήσουμε, το οποίο όμως η προστασία των δεδομένων το κρίνει παράνομο...

Άρα τι προστατεύει ο νόμος; Προστατεύει όσους πράττουν παράνομα και η παρανομία τους θα μπορούσε να αποκαλυφθεί, αλλά προσκρούει στο νόμο αυτό.

Ποτέ μου δεν αισθάνθηκα ότι πραγματικά με προστάτευσε ο νόμος. Ίσως μία φορά που με πήραν τηλέφωνο από τράπεζα (για διαφήμιση - όχι επειδή χρωστούσα) στο τηλέφωνο της εργασίας (το οποίο δεν ήταν καταχωρημένο στο όνομά μου) και όταν ρώτησα που βρήκαν το τηλέφωνο μου το έκλεισαν στα μούτρα...

Πως θα ήθελα να ήταν ο νόμος; Όπως είναι, αλλά να μην ισχύει (α) για οποιαδήποτε καταγραφή σε δημόσιο χώρο ή σε χώρο στον οποίο έχει ο καταγραφέας νόμιμη πρόσβαση, (β) για οτιδήποτε αφορά εγκλήματα.
----
Προσθήκη 21.08.2013.
Άρθρο στο "Κουτί της Πανδώρας" ασχολείται με την κλοπή προσωπικών δεδομένων από τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων. Τελικά, αν όποιος θέλει μπορεί να αγοράσει τα προσωπικά μου δεδομένα και τι που είναι παράνομο; Απλά δεν προστατεύομαι, κι αν είναι έτσι, καλύτερα να είναι ανοιχτά προς όλους.

Τα μέτρα της κυβέρνησης: Διαίρει και βασίλευε

Το διαίρει και βασίλευε καλά κρατεί στην Ελλάδα. Πρώτα στοχοποιούν μία ομάδα συμπολιτών μας, στη συνέχεια μας βομβαρδίζουν για το τι κακό κάνουν και στη συνέχεια λαμβάνουν οριζόντια μέτρα για την "κακή" αυτή ομάδα.

Άρχισαν με τους δημοσίους υπαλλήλους, αυτοί φταίνε για την κακή εξυπηρέτηση και για τη χαμηλή παραγωγικότητα του κράτους. Μα φυσικά, γιατί αν εφάρμοζαν τους νόμους που ψηφίζουν οι βουλευτές όλα θα ήταν τέλεια (ή μήπως αυτό κάνουν;)!
Οριζόντια μείωση σε όλους, είσαι καλός, μέτριος, κακός, δεν πατάς ποτέ; Αδιάφορο. Μείωση. Καμία σχέση με την απόδοση. Και είσαι και τυχερός που πληρώνεσαι, γιατί στον ιδιωτικό τομέα έχει πολύ ανεργία...

Τώρα πέρασαν στους ελεύθερους επαγγελματίες. Αυτοί φοροδιαφεύγουν! Τόσα τα φορολογικά έσοδα από υπαλλήλους τόσα λίγα από ελεύθερους επαγγελματίες.
Οριζόντια αύξηση του φόρου και μηδέν αφορολόγητο. Τι κι αν δε φοροδιέφυγες ποτέ σου; Μα καλά τρελοί είναι; Είπαμε φοροοδιαφεύγουν, και θα πιάσεις τους φοροφυγάδες αν αυξήσεις το φόρο; Ίσα-ίσα δημιουργείς κίνητρα για φοροδιαφυγή και για όσους δεν μπορούν κίνητρα να κλείσουν το επάγγελμα και να το ανοίξουν (π.χ.) σε μία γειτονική χώρα ή να δουλέψουν μαύρα...

Τελικά είναι είτε χαζοί, είτε έχουν σκοπό να μας καταστρέψουν.

Περί φόρου ακίνητης περιουσίας

Η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας είναι μία βασική μέθοδος αναδιανομής του πλούτου (κι εφόσον σας έχω πει ότι είμαι αριστερός, την υποστηρίζω). Πολύ απλά, όσοι έχουν ακίνητη περιουσία και με βάση το πόση έχουν θα πρέπει να πληρώνουν αντίστοιχο φόρο στο κράτος, ώστε το κράτος με τη σειρά του να μπορεί να έχει για (π.χ.) να παρέχει καλύτερη υγεία.

Στην Ελληνική πραγματικότητα θα έβλεπα ως ένα καλό τρόπο φορολόγησης τον παρακάτω:

1.

Ο φόρος είναι λιγότερος για τα φυσικά πρόσωπα και μεγαλύτερος (τουλάχιστον διπλάσιος) για τα νομικά πρόσωπα. Ο φόρος των φυσικών προσώπων θα πρέπει να είναι τουλάχιστον στο 1‰ (=σε 1000 χρόνια έχεις πληρώσει το 100% της αξίας της περιουσίας σου)

2.
Για κάθε Έλληνα πολίτη άνω των 18, υπάρχει αφορολόγητο ποσό ίσο με ένα τυπικό σπίτι για ένα άτομο, προτείνω 100.000 €. Για κάθε ανήλικο ποσό ίσο με το ένα τρίτο του ενήλικου (ναι, και τα παιδιά στα σπίτια καταλαμβάνουν χώρο! - το ποσό αυτό πάει στον κηδεμόνα). Η λογική είναι ότι ο κάθε Έλληνας θα πρέπει να έχει ένα τυπικό σπίτι χωρίς να πληρώνει φόρο. Η στέγη είναι βασική ανάγκη και δεν είναι δυνατό να φορολογείται.
Παράδειγμα:
Εργένης: Αφορολόγητο 100.000 €
Τετραμελή οικογένεια με 2 ανήλικα παιδιά: Αφορολόγητο 266.666 €
Τετραμελή οικογένεια με 2 ανήλικα παιδιά και τη γιαγιά στο σπίτι ως προστατευόμενο μέλος, η οποία δεν έχει ακίνητη περιουσία: Αφορολόγητο 366.666 €

3.

Οι αντικειμενικές αξίες καταργούνται. Επειδή δεν εμπιστεύομαι ούτε το κράτος, ούτε τους ιδιώτες να ορίσουν τις εμπορικές, προτείνω την παρακάτω λύση:

α. ο καθένας ορίζει την υποκειμενική αξία της κάθε ακίνητης περιουσίας του - δεν υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στα ποσά που δηλώνουν οι γειτονικές ιδιοκτησίες. Οι αξίες είναι δημόσια διαθέσιμες, χωρίς όμως στοιχεία του ιδιοκτήτη.

β. κανένας δεν μπορεί να αυξήσει πάνω από 10% το χρόνο τη δηλωθείσα αξία της κάθε ακίνητης περιουσίας του, αν θέλει να την αυξήσει π.χ. 20% αυτό θα πρέπει να πάει 10% τον προηγούμενο χρόνο (οπότε πληρώνει και τον επιπλέον σχετικό φόρο με κάποιο μικρό πρόστιμο) και 10% στον φετινό, από την άλλη μπορεί να το μειώσει όσο και όποτε θέλει, αλλά για να το αυξήσει ξανά θα έχει το ίδιο πρόβλημα του 10% το χρόνο. Μπορεί επίσης να την αυξήσει διαφορετικά και όσο θέλει, αλλά όλο το ποσό της αύξησης θα θεωρηθεί ως εισόδημα προς φορολόγηση.

γ. το κράτος μπορεί να "αγοράσει" την ακίνητη περιουσία από τον ιδιώτη στο 120% της αξίας της, χωρίς να τον ρωτήσει, από την άλλη ο ιδιώτης μπορεί να αυξήσει την υποκειμενική αξία της έχοντας υπόψη το (β), αν το κράτος επιμένει τον πληρώνει και το παίρνει στο 110% της νέας δηλωθείσας αξίας.

Παράδειγμα:

Είμαι μόνος μου έχω 2 ακίνητα, ένα σπίτι εμπορικής αξίας 100.000€ και ένα χωράφι εμπορικής αξίας 50.000€. Έστω, ότι για να μην πληρώνω φόρο δηλώνω το σπίτι 75.000€ και το χωράφι 25.000€. Ο Δήμος για να κάνει μία παιδική χαρά θέλει να απαλλοτριώσει το οικόπεδο. Μου δίνει 120% των 25.000€ = 30.000€. Εγώ επειδή δε με συμφέρει θα πρέπει να ανεβάσω την τιμή στα 45454,54€ ώστε να πρέπει να μου δώσει 50.000€. Μιλάμε για αύξηση ~80% που πρέπει να μοιραστεί σε 8 χρόνια με την προϋπόθεση ότι δεν έχω αυξήσει εγώ την τιμή μέσα στα χρόνια αυτά.

δ. το ίδιο με το (γ) ισχύει και όταν ιδιώτες αγοράζουν από ιδιώτες, όμως τα ποσοστά είναι 130% και 120%

Παράδειγμα:

Είμαι μόνος μου έχω 2 ακίνητα, ένα σπίτι εμπορικής αξίας 100.000€ και ένα χωράφι εμπορικής αξίας 50.000€. Έστω, ότι για να μην πληρώνω φόρο δηλώνω το σπίτι 75.000€ και το χωράφι 25.000€. Ο Θανάσης από δίπλα για χτίσει μεγαλύτερο σπίτι θέλει να αγοράσει το οικόπεδο. Μου δίνει 130% των 25.000€ = 32.500€. Εγώ επειδή δε με συμφέρει θα πρέπει να ανεβάσω την τιμή στα 41666,66€ ώστε να πρέπει να μου δώσει 50.000€. Μιλάμε για αύξηση ~66% που πρέπει να μοιραστεί σε 7 χρόνια με την προϋπόθεση ότι δεν έχω αυξήσει εγώ την τιμή μέσα στα χρόνια αυτά.

ε. Όταν είναι να γίνει οποιαδήποτε αγοραπωλησία, ανακοινώνεται στο διαδίκτυο και ο οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει το ακίνητο που πωλείται αντί του αγοραστή αρκεί να δώσει 110% της συμφωνηθείσας αξίας. Το 3% πάει στον πωλητή (κερδίζει), το άλλο 3% στον αγοραστή (δεν χάνει) και το 4% στο κράτος.

4.

Μηδενίζονται οι φόροι μεταβίβασης και αντικαθίστανται με πληρωμή του κόστους της συναλλαγής. Το ποσό θα πρέπει να καλύπτει τα έξοδα του κράτους από τη συναλλαγή, εφόσον υπάρχουν τέτοια έξοδα, όπως (μπορώ να φανταστώ) π.χ. ενημέρωση κτηματολογίου, συντήρηση του πληροφοριακού συστήματος που δημοσιεύονται όλες οι αγοροπωλησίες, συντήρηση του κτηματολογίου κλπ). Ο πωλητής φορολογείται μόνο για το ποσό πάνω από αυτό που έχει δηλώσει, ως αξία, ως εισόδημα.

5.

Φόρος κληρονομιάς χαμηλός: καθόλου έως το αφορολόγητο, μετά αυξάνει αναλογικά από ένα ποσό και πάνω, έως κάποιο μέγιστο. Προτείνω, 1% για έως 600.000 €, αύξηση 0,5% για κάθε 500.000€ μέχρι οροφή 5%.

Για παράδειγμα:

Έστω ότι ο κληρονόμος είναι ενήλικος και δεν έχει άλλα ακίνητα στο όνομά του, οπότε έχει αφορολόγητο 100.000 €

Φόρος		Αξία
100.000 €		0 € (100.000 * 0% = αφορολόγητο)
500.000 €		4.000 € (100.000 * 0% + 400.000 * 1%)
700.000 €		6.500 € (100.000 * 0% + 500.000 * 1% + 100.000 * 1,5%)
1.300.000 €		16.500 € (100.000 * 0% + 500.000 * 1% + 500.000 * 1,5% + 200.000 * 2%)

---

Σκέψεις αναφορικά με τη λύση που προτείνω είναι:

• ακόμα κι η καλλιεργήσιμη έκταση των αγροτών φορολογείται (ίσως με ελαφρώς μικρότερο ποσοστό, ίσως το μισό), αυτά τα χρήματα ας τα δώσει το κράτος για τις αποζημιώσεις, αλλαγές καλλιέργειας κλπ
• δεν υπάρχει εύκολα "δεν το πουλάω" αν κάποιος θέλει να το αγοράσει είτε θα το πάρει, είτε θα πληρώσεις μεγάλο φόρο (γιατί θα αυξήσεις την αξία του πέρα της εμπορικής)
• αν κάποιος δηλώσει ως αξία ακινήτου το 83% της εμπορικής του αξίας (οπότε η δηλωθείσα επί 120% κάνει την εμπορική), ποτέ δε χάνει και άρα πληρώνει μικρότερο φόρο. Δε με πειράζει καθόλου, διαμορφώνεις το φόρο στο 120% αυτού που αρχικά θες (120% επί 83% ~ 1).
• για τα ακίνητα πολύ μεγάλης αξίας, τέτοιας που να είναι εξαιρετικά δύσκολο να αγοραστούν από το κράτος ή ιδιώτη (π.χ. ένα ιδιωτικό νησί) θα πρέπει να υπάρχει ειδική μέριμνα, π.χ. κατακερματισμός σε μικρότερα ακίνητα. Διαφορετικά θα δηλώνονται πολύ χαμηλότερα από την πραγματική αξία τους.
• οι τραμπούκοι και οι δυνατοί της κοινωνίας -με το έτσι θέλω- θα έχουν χαμηλή αξία και θα απειλούν όποιον πάει να τους την πάρει. Ε και; τώρα είναι καλύτερα;
• τα ποσοστά που δίνω μπορεί να μην είναι τα καλύτερα. Συμφωνώ, θέλουν δουλειά, γιατί π.χ. για κατοικία το να μου δώσει το κράτος το 120% να μη μου αρκεί, καθώς εγώ θα έχω επιπλέον έξοδα μετακομίσεως, χάσιμο χρόνου κλπ. Στην ίδια λογική μπορεί να μη θέλω να δώσω το πατρικό μου σπίτι, λόγω συναισθηματικών λόγων, παρότι δε βγαίνω... Επίσης, μπορεί λόγω μεγάλου πληθωρισμού το 110% μέχρι να γίνει η συναλλαγή να έχει χάσει μεγάλη αξία. 
• το ποσοστό 10% του 2.β ίσως να παραείναι μεγάλο (επί του παρόντος). Μπορεί να συσχετιστεί με τον πληθωρισμό συν ένα ποσοστό της τάξης του 3%, με τη λογική ότι θεωρώ ότι μπορεί κάποιος να αυξάνει την ακίνητη περιουσία του έως αυτό το ποσό κάθε έτος χωρίς να φορολογείται για την αύξηση αυτή. Διαφορετικά είναι εισόδημα, το οποίο όμως θα πρέπει να φορολογηθεί κατά την πώληση ή την κληρονομιά.
• κατά την αναγκαστική πώληση, η διαδικασία μπορεί να θυμίζει πλειστηριασμό: αυξάνει ο ιδιοκτήτη την τιμή, την αποδέχεται ο αγοραστής (στο 110% ή 120%), αυξάνει ξανά ο ιδιοκτήτης την τιμή , την αποδέχεται ο αγοραστής κοκ. Έως ότου να μη θέλει να αγοράσει ή να μη θέλει να αυξήσει την τιμή.

Τι έλεγα όταν μπήκαμε στο ευρώ

Θυμάμαι ότι όταν μπήκαμε στο ευρώ, ήμουν αισιόδοξος. Όχι γιατί καταλάβαινα τα θετικά ή αρνητικά του κοινού νομίσματος, αλλά γιατί το έβλεπα ως κάτι το οποίο θα μας έκανε επιτέλους σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Η αιτιολόγηση που έδινα ήταν απλή, τώρα δεθήκαμε μέσω ευρώ με την υπόλοιπη ευρωζώνη, οπότε θα μας αναγκάσουν να αλλάξουμε, να εκσυγχρονιστούμε.
Δυστυχώς, η κρίση  της Ελλάδας ήρθε, ενώ παράλληλα "τρέχει" ακόμα η κρίση των τοξικών αμερικάνικων ομολόγων (ουσιαστικά η μετεξέλιξή της καθώς η κρίση δεν ξεπεράστηκε, απλά τη φορτώθηκαν τα κράτη κι οι πολίτες, οπότε άλλαξε όνομα). Εφόσον η διεθνής συγκυρία είναι δύσκολη, είναι επίσης δύσκολο η Ελλάδα να αντεπεξέλθει στη δική της κρίση.
Επειδή όσο ζω ελπίζω, ακόμα πιστεύω ότι η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει. Τελικά θα δείξει αν η καλύτερη λύση θα ήταν η μετανάστευση (που δεν επέλεξα), ή όχι.

Φτάνει ο αρνητισμός!

Δυστυχώς, ο αρνητισμός (=διατήρηση του status quo με μη θετική επιχειρηματολογία) έχει την τάση να φανερώνεται πολύ πιο συχνά από οποιαδήποτε δημιουργική - θετική - παραγωγική σκέψη. Αυτό το οπισθοδρομικό τμήμα της συμπεριφοράς του ανθρώπου μπορώ να το δικαιολογήσω ως την τάση του ανθρώπου να εναντιώνεται στην αλλαγή, σε ότι του χαλάει αυτό που έχει συνηθίσει, σε ότι τον αναγκάζει να βάλει προσπάθεια πέρα από αυτή που θα έβαζε αν δεν γινόταν η αλλαγή (είτε περισσότερη προσπάθεια, είτε διαφορετική προσπάθεια, είτε συνδυασμός τους). Κάτι αντίστοιχο με την αρχή διατήρησης της αδράνειας στη Φυσική (όπου τα σώματα δεν αλλάζουν κατεύθυνση αν δε δεχτούν επίδραση από το περιβάλλον τους).

Ποια μπορεί να είναι τα αποτελέσματα του αρνητισμού;

Μπορεί να πετύχει, οπότε να μην αλλάξει τίποτα. Δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, εκτός όμως αν μιλάμε για λύση προβλήματος. Εάν ένα πρόβλημα αφεθεί, δε λύνεται από μόνο του. Απλά μεγαλώνει και θέλει ακόμα περισσότερη προσπάθεια και χρόνο για να λυθεί στο μέλλον.
Παράδειγμα: Η γραφειοκρατία στην Ελλάδα.

Μπορεί να μην πετύχει και η αλλαγή να προχωρήσει. Τότε πάει χαμένος ο χρόνος που σπαταλήθηκε στον αρνητισμό και στην προσπάθεια απόκρουσής του. Όμως, το μεγαλύτερο πλήγμα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι όσοι υλοποιούν την αλλαγή δε λαμβάνουν υπόψη τους τους προβληματισμούς που εκφράζονται μέσα από τον αρνητισμό, γιατί δε φαίνονται λογικοί.
Παράδειγμα: Ο παράλογος φόβος για την ηλεκτρονική ταυτότητα, που εκδηλώνεται με επιχειρήματα καθαρά συναισθηματικά "θα ξέρουν τα πάντα", "δε θα υπάρχει προσωπικότητα" κλπ. ΟΚ αυτοί οι κίνδυνοι υπάρχουν, αν όμως λόγω των κινδύνων είσαι ενάντια στο μέσο τότε τα επιχειρήματά σου φαίνονται παράλογα (αντί για τον αρνητισμό κάνε δημιουργικό διάλογο για το πως θα μηδενιστούν τέτοιες αρνητικές συνέπειες).
Παράλληλα, αντί να διερευνηθούν κι άλλες λύσεις που πιθανότατα να είναι καλύτερες, χάνεται ο χρόνος στην ανταλλαγή επιχειρημάτων, ενώ καμία πλευρά δε αποδέχεται τα επιχειρήματα της άλλης.

Μπορεί να προχωρήσει τόσο ο αρνητισμός όσο και η αλλαγή. Ιστορικά δικαιώνεται αυτός που είχε δίκιο: οι εξελίξεις αναγκάζουν τη πλειοψηφία του πληθυσμού να στραφεί προς το πιο σωστό. Όμως δε γνωρίζω περίπτωση που να κέρδισε ο αρνητισμός (δε μιλάμε για παράλογες αλλαγές).
Παράδειγμα: Κατά την αρχή της χρήσης των τρένων υπήρξε μεγάλη διαμάχη με τους αμαξάδες. Αν το δείτε τώρα, ποιος φαίνεται οπισθοδρομικός; Ομοίως και με πολλές άλλες εφευρέσεις (βέβαια, υπάρχουν κι οι Amish).

- - -

Βαρέθηκα τον αρνητισμό.
Βαρέθηκα όλους όσους κρίνουν, χωρίς να αντιπροτείνουν τίποτα ουσιαστικό.
Επιτέλους, ας καταλάβουμε ότι αν θέλουμε να πάμε μπροστά θέλουμε θετικές απόψεις, λύσεις, δημιουργία.

Ο τρίτος δρόμος μας πάει σίγουρα πίσω

Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι όχι απλά κρίσιμη αλλά επικίνδυνη. Οι λύσεις που ακούγονται είναι μέσες-άκρες δύο, (α) η έξοδος από το μνημόνιο και η κυκλοφορία της δραχμής (ίσως ως παράλληλο νόμισμα, ίσως ως μοναδικό νόμισμα) και (β) η εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, όπως αυτές που προβλέπει στο μνημόνιο, με στόχο την ανάπτυξη.


Κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να ξέρει ποια από τις δύο λύσεις είναι η καλύτερη για την Ελλάδα (προσοχή εδώ, για ορισμένα συμφέροντα μπορεί κάποιος να ξέρει τι είναι καλύτερο). Μπορεί ο καθένας να επιχειρηματολογεί, αλλά δεν μπορεί να ξέρει. Η κατάσταση είναι τόσο σύνθετη που δεν είναι εφικτό κάποιος να μπορεί να τα προβλέψει όλα. Αυτό που σίγουρα θα ισχύσει είναι ότι κάποιος, τυχαία, θα έχει πει αυτό που θα γίνει (ή τουλάχιστον κάτι πολύ κοντά με αυτό που θα γίνει) και κατόπιν εορτής θα θαυμάζουμε τη σοφία του... (και είναι λογικό: με τόσες γνώμες που κυκλοφορούν κάποια δε θα είναι κοντά σε αυτό που θα συμβεί στο μέλλον;*).

Η Ελλάδα φαίνεται ότι δεν ακολουθεί καμία από τις παραπάνω λύσεις, αλλά ένα τον τρίτο δρόμο που ουσιαστικά προσπαθεί να κάνει όσο πιο ομαλή γίνεται τη μετάβαση από το παλιό καθεστώς σε ένα άλλο το οποίο θα είναι όσο πιο κοντά στο παλιό γίνεται αλλά θα ονομαστεί καινούριο. Αλλαγή, χωρίς όμως να δυσαρεστηθούν αυτοί που είχαν το πάνω χέρι στο παλιό σύστημα. Σκεφτείτε το.

Είναι δυνατό το παλιό καλοβολεμένο σύστημα να θέλει να αλλάξει γρήγορα, ενώ ακόμα μπορεί και βολεύεται; Γιατί να το κάνει; Για σένα και για μένα, που τόσα χρόνια μας είχαν γραμμένους; Για τα παιδιά τους; Αφού νομίζουν ότι δεν τους αφορά, ότι αυτοί θα τα καταφέρουν μαζί με τα παιδιά τους (και δεν ξέρω ίσως πάνε στην Ελβετία). Κοιτάξτε γύρω σας, είναι αυτή η χώρα που θα θέλατε να ζείτε. Αυτή η χώρα έχει σχεδιαστεί να είναι έτσι, ή, ίσως καλύτερα, δεν έχει σχεδιαστεί τίποτα, αλλά όλα γίνονται για σήμερα και για αύριο έχει ο Θεός. Ο Θεός έχει, εμείς όχι.

Είτε αλλάζουμε, είτε χανόμαστε.

---

* Μάλιστα αυτό μου θυμίζει πολλά sites που παρουσιάζουν όλες τις απόψεις, ώστε ότι κι αν συμβεί να μπορούν να αναφερθούν άρθρο τους που να δείχνει ότι κάνουν σοβαρές προβλέψεις.

Μία λύση βασισμένη στον πληθωρισμό

Δε λέω ότι είναι εφικτό ή σωστό αυτό που προτείνω, απλά μου άρεσε ως ιδέα και είπα να τη δημοσιεύσω.

Έστω ένα κράτος με δικό του νόμισμα, μόνο η κεντρική τράπεζα του κράτους (πλήρως κρατική και ελεγχόμενη) έχει το δικαίωμα να "τυπώνει" χρήμα. 

Το κράτος ελέγχει το συνάλλαγμα.

Καταργεί όλους τους φόρους, εκτός από τους φόρους σε ακίνητα, χρυσό και ότι μπορεί να αποθηκεύσει χρήμα που να αποφύγει τον πληθωρισμό.

Το κράτος "τυπώνει" όσο χρήμα χρειάζεται για να καλύψει μισθούς, συντάξεις και έξοδα.

Ο πληθωρισμός "φορολογεί" τους πάντες ισόποσα. Ο φόρος σε "αποθηκευτικές λύσεις" (όπως ακίνητα και χρυσό) χρειάζεται ώστε να μην καταφύγουν όλοι σε αυτές τις λύσεις.

Δεν ξέρω αν ένα τέτοιο σύστημα στη πραγματικότητα μπορεί να δουλέψει, αλλά σε συνθήκες θεωρητικού φιλοσοφικού πειράματος νομίζω ότι απλοποιεί πολύ τη καθημερινότητα και καταστρέφει το χρήμα ως υπέρτατη αξία.

Το βασικό πρόβλημα είναι πως θα ελεγχθεί ο καθημερινός πληθωρισμός (από το σπίτι έως το κατάστημα μην αυξηθεί το κόστος ή από την πληρωμή μου αρχές του μήνα μέχρι το τέλος του να μην έχω χάσει σημαντικό ποσοστό των χρημάτων μου), αν δεν υπάρχει τέτοιο θέμα (π.χ. επιτρέπονται αυξήσεις μόνο κάθε τέλος μήνα) δε βλέπω κάποιο άλλο πρόβλημα (πάντα εντός θεωρητικού φιλοσοφικού πειράματος).

Οι συκοφάντες έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση;

Διάβασα ένα άρθρο του κ. Διονύση Γουσέτη στο οποίο ανέφερε το παρακάτω:
"Γνωρίζω την αντίδραση μερικών φίλων, ότι και οι συκοφάντες έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση."

Βάσει αυτού, αναρωτήθηκα αν πρέπει οι συκοφάντες να έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση.

Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό είναι όχι, γιατί απλά χωρίς συκοφαντίες ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.

Αν η συκοφαντία ορίζεται ως ψευδή κατηγορία, η οποία διαβάλλει κάποιον, τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο συκοφάντης γνώριζε τη στιγμή που το έκανε ότι ήταν ψευδής η κατηγορία. Γιατί αν δε γνώριζε τότε δε μπορούμε να τον καταδικάσουμε, δεν είναι σωστό να καταδικάζεις κάποιον που τη στιγμή της πράξης δεν ήξερε ότι έσφαλε. Αυτό όμως από μόνο του δίνει άλλοθι στους συκοφάντες: θα λένε "συγνώμη δεν ήξερα".

Όσο το σκέφτομαι, το να μην έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση οι συκοφάντες ακούγεται ουτοπιστικά ωραίο. Δεν μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα. Οπότε αν θέλουμε ρεαλιστική λύση είναι να μάθουμε (αχ αυτή η έρμη η παιδεία όλα καλείται να τα λύσει) στα παιδιά να προστατεύονται από τις συκοφαντίες είτε είναι εναντίον τους είτε εναντίον τρίτων.

Οι συναλλαγές με το δημόσιο, αλλιώς

Ακούω συνέχεια τα προβλήματα των ιδιωτών όταν έρχονται σε επαφή με μία δημόσια υπηρεσία.

Δε διαφωνώ έχουν δίκιο να αγανακτούν, όμως ας δούμε το θέμα λίγο αλλιώς.

Σκεφτείτε λίγο πως είναι να είσαι δημόσιος υπάλληλος που να θέλεις να αλλάξεις το στερεότυπο για το δημόσιο υπάλληλο. Σκεφτείτε πως είναι να έρχεσαι σε επαφή με το δημόσιο οκτώ ώρες κάθε μέρα. Να προσπαθείς για το καλύτερο να ξέρει ότι κανείς δε θα σου αναγνωρίσει τίποτα και παράλληλα να φοβάσαι ότι αν γίνει κάτι όλοι οι άλλοι είναι καλυμμένοι εκτός από σένα.

Και συμφωνώ με απολύσεις στο δημόσιο (όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνουν αξιοκρατικά), όμως το ζητούμενο είναι να αλλάξει και η γραφειοκρατία, γιατί αλλιώς μη νομίζετε ότι θα βελτιωθεί η εξυπηρέτηση. Σκεφτείτε τι θέλει για να πάρει μία επιχείρηση ένα φτηνό αναλώσιμο (έχω δουλέψει  στον ιδιωτικό τομέα και ξέρω - ένα τηλεφωνικό ΟΚ ήταν αρκετό) και μία δημόσια υπηρεσία (χαρτιά υπογραφές, εγκρίσεις κλπ).

Συνταγματικές αλλαγές

Το σύνταγμά μας έχει ατέλειες. Η πιο σημαντική από αυτές προστέθηκε από τον ευφυέστατο συνταγματολόγο και πρώην υπουργό οικονομικών και νυν αρχηγό κόμματος, αυτό περί ευθύνης υπουργών.

Για μένα υπάρχουν κι άλλες:
- δεν είναι σαφές πιο άρθρο του συντάγματος υπερισχύει των άλλων
- δεν είναι σαφές το τι σημαίνει το "ανάλογα με τις δυνάμεις τους" που συνεισφέρουν οι πολίτες στα δημόσια βάρη, είναι ανάλογα με τις δυνάμεις να πληρώνεις 199 ευρώ εισφορά αν έχει εισόδημα 19.900,00 ευρώ και 400 αν έχει 20.000,01; Μαθηματικά αυτό δεν είναι αναλογικό.
- οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, όμως γιατί ο νόμος τους διαχωρίζει; Για παράδειγμα, γιατί ο ασφαλισμένος πριν το 1993 θα πάρει πιο πολλά, ενώ θα έχει δώσει λιγότερα;
- πως είναι δυνατόν κυβέρνηση ψηφισμένη από μειοψηφία του λαού να μπορεί να υπογράφει συνθήκες που οφείλουν να εφαρμόσουν όλοι στο μέλλον. Δεν πρέπει για τέτοιες συνθήκες να ψηφίζει ο λαός άμεσα;

Υπάρχουν κι άλλα, αισιοδοξώ ότι θα επανέλθω αργότερα.

Καταγγελία του μνημονίου: καλό ή κακό

Η λαϊκίστικη άποψη της καταγγελίας του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, θεωρήθηκε από πολλούς ως μία κίνηση που θα διώξει την Ελλάδα από το ευρώ και ίσως και από την Ευρώπη.

Όμως, αυτή η ακραία άποψη του ΣΥΡΙΖΑ και του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων ανάγκασε πολλούς να αναρωτηθούν, μήπως τελικά υπάρχει κάποιο δίκιο στην αγανάκτηση των Ελλήνων που ψηφίζουν κόμματα τα οποία έχουν τέτοια συνθήματα.

Σίγουρα η καταγγελία του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης θα φέρει τα πάνω κάτω στη χώρα. Δεν μπορεί όμως κανένας να με πείσει με λογικά επιχειρήματα ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι απαραίτητα καλό για τη χώρα, γιατί απλά η περιοχή αυτή είναι αχαρτογράφητη. Προσωπικά όμως δε μου αρέσει να βαδίζω σε αχαρτογράφητες περιοχές με ηγέτες που ανατράφηκαν από το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα.

Πάντως όπως το έχω καταλάβει η δανειακή σύμβαση είναι το νομικό χαρτί που μας δίνει τα χρήματα. Αν το καταγγείλεις, ουσιαστικά λες όχι στα χρήματα. Το μνημόνιο είναι η συνταγή που δίνουν οι δανειστές και πρέπει να εφαρμόσεις, ώστε να μπορέσουν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους.

Το πρόβλημα με τις δύο δανειακές συμβάσεις που έχει υπογράψει η Ελλάδα είναι ότι έχουν όρους που φαίνεται ότι θίγουν την εθνική κυριαρχία.

Το πρόβλημα με τα μνημόνια είναι ότι ένα τμήμα της συνταγής δε το εφαρμόζουμε (δεν κάνουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη) και ένα άλλο τμήμα της είναι λάθος (αυτό που λέει για λιτότητα, για μέτρα που δε θα φέρουν την ανάπτυξη).

Να τα καταγγείλεις ή να τα διαπραγματευτείς; Ψηφίζω το δεύτερο και νομίζω ότι και ο κ. Τσίπρας το ίδιο ψηφίζει, ευτυχώς.

Το κακό μνημόνιο και η αποτυχία του

Ακούω συχνά, και πρόσφατα στην εκπομπή του Λαζόπουλου, ότι το μόνο το μόνο που μας έφερε το πρώτο μνημόνιο ήταν το δεύτερο. Ίσως είναι ωραίο σαν αστείο. Όμως αν το σκεφτεί κανείς φαίνεται άδικο.

Εφαρμόστηκε το πρώτο μνημόνιο για να δούμε αν απέτυχε; Για παράδειγμα, άνοιξαν τα κλειστά επαγγέλματα; Όχι, ίσως των φορτηγών - αλλά και αυτό έγινε πρόχειρα. Έγινε η δημοσιονομική προσαρμογή κυρίως με τη μείωση των εξόδων και εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης; Όχι, έγινε προσπάθεια αύξησης των εσόδων με άδικη οριζόντια υπερφορολόγηση.

Όταν μία συνταγή (το μνημόνιο) δεν εφαρμόζεται πλήρως μπορείς να πεις ότι φταίει η συνταγή; Αν σας έδινε ο γιατρός μία θεραπεία και δεν την εφαρμόζατε πλήρως, θα έφταιγε η συνταγή και ο γιατρός ή εσείς;

Βέβαια, για να λέμε του στραβού το δίκιο, στην περίπτωση του μνημονίου και της πρώτης δανειακής σύμβασης δεν υπήρχε κανένας γιατρός (οικονομολόγος στην περίπτωσή μας) που να πιστεύει αυτά που λέγανε, δηλαδή ότι σε λίγα χρόνια θα ξαναβγούμε στις αγορές...

Εν τέλει, γιατί ο κόσμος θεωρεί ότι το μνημόνιο απέτυχε; Γιατί θεωρεί ότι το μνημόνιο είναι μόνο οι μειώσεις και οι φόροι. Δεν έχει κι άδικο, μόνο αυτό έγινε με το μνημόνιο, αλλά να ξεκαθαρίσουμε τουλάχιστον ότι οι λεπτομέρειες της συνταγής ήταν καθαρά επιλογή της κυβέρνησης. Η τρόικα έθεσε το στόχο: μειώνετε το έλλειμμα κατά ένα ποσοστό. Πρότεινε και τον τρόπο. Η κυβέρνηση όμως δεν ακολούθησε τον τρόπο, βρήκε την εύκολη λύση.

Καταγγελία μνημονίου;

Θα έχετε διαβάσει κι εσείς, όπως όλοι, τα περί καταγγελίας του μνημονίου από ορισμένα κόμματα που ζητούν την ψήφο μας στις 17 Ιουνίου. Αυτό που ίσως δεν έχετε διαβάσει είναι μία άποψη*¹ που παρομοιάζει την αντιμνημονιακή ψήφο με την ψήφο του Ελληνικού λαού το 1920 που έριξε την κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου και έφερε στο τιμόνι της χώρας τους αντιπολεμικούς, με κατάληξη τη μικρασιατική καταστροφή.

Δεν ξέρω αν έκανε λάθος ο Ελληνικός λαός το 1920, γιατί είναι δύσκολο να πεις αν με το Ελευθέριο Βενιζέλο τελικά γινόταν, ή δε γινόταν η καταστροφή ή αν η νέα κυβέρνηση έφταιγε από μόνη της. Ξέρω όμως ότι με την αλλαγή στην κυβέρνηση, άλλαξε η διεθνής πολιτική σκακιέρα και η Ελλάδα έμεινε χωρίς συμμάχους*² (ή έστω κάποιους που να είναι με το μέρος της, εφόσον αυτές που τη έβαλαν σε πόλεμο δυσαρεστήθηκαν). Το μάθημα από αυτό το γεγονός (δικό μου συμπέρασμα) είναι ότι σε ζητήματα που δεν είναι μόνο εσωτερικά της Ελλάδας, καλό είναι να μη μένεις ποτέ από συμμάχους, γιατί σίγουρα θα ηττηθείς (αυτό κρατώ μόνο από την αναφορά στο 1920 - συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά η αρχική ιδέα από εκεί ξεκίνησε).

Γυρνώντας στο σήμερα, περιμένω να έχουμε μάθει από την ιστορία και να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Θα πρέπει σε ότι επιλέξουμε να έχουμε και συμμάχους. Αν ακολουθήσουμε το μνημόνιο, σίγουρα θα έχουμε συμμάχους τους Ευρωπαίους. Αν δεν ακολουθήσουμε το μνημόνιο ποιους θα έχουμε; Από ότι διάβασα, οι αντιμνημονιακοί θέλουν να κάνουν κοινό μέτωπο με όλα τα κράτη που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Πολύ ωραία, έτσι διαφαίνεται ότι δε θα είμαστε μόνοι μας. Πως θα γίνει όμως αυτό; Το να το θέλουμε απέχει έτη φωτός από το να γίνει. Έχει γίνει κάποιο βήμα για να ευοδωθεί ένα τέτοιο μέτωπο; Δεν ξέρω. Όμως, κοιτώντας το λογικά δε βλέπω πως κάποιος θα πει το ναι. Στη Πορτογαλία ψηφίστηκε κόμμα για να υλοποιήσει το μνημόνιό τους. Στην Ιρλανδία αντίστοιχα. Δε βλέπω η Ιταλία και η Ισπανία να το διακινδυνεύσουν με την Ελλάδα, οπότε μένει κανείς;

Μπορεί να κάνω λάθος στην εκτίμησή μου για το κοινό μέτωπο, όμως θα ήμουν πιο σίγουρος αν είχαν γίνει ήδη επαφές και φαινόταν τουλάχιστον εφικτή μία τέτοια δυνατότητα. Γιατί αν πάμε μόνοι μας χωρίς συμμάχους, μας βλέπω ηττημένους.

Κι ο λαός όσο αντιμνημονιακός είναι τώρα (γιατί έχασε φράγμα από τη τσέπη του - όχι γιατί ξέρει τι είναι ή δεν είναι μνημόνιο) τόσο αντι-αριστερός θα γίνει αργότερα αν μία (πιθανό να γίνει) κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ + αριστεράς, μας βάλει εκτός μνημονίου, εκτός ευρώ, εκτός ΕΕ και εκτός ελπίδας για το μέλλον. Και δε θέλω να φανταστώ σε τι άκρα μπορεί να φτάσουμε.

---

*1 Συγνώμη, αλλά δε θυμάμαι επί του παρόντος που το διάβασα, έψαξα αλλά δε βρήκα αυτό που ήθελα.

*2 Το άκουσα στην εκπομπή το "Άξιον Εστί", αλλά μπορείτε να δείτε το άρθρο στη Βικιπαίδεια.

Συνεργασία "Δημιουργία, Ξανά!" και "Δράση";

Δε θα διαφωνήσω με τη συνεργασία*¹ του κόμματος "Δημιουργία, Ξανά!" και του "Δράση". Υπάρχουν όντως πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ του "Δημιουργία, Ξανά!" (ΔΞ) και του "Δράση" του Στέφανου Μάνου, οπότε η συνεργασία είναι λογική.

Όμως μου φαίνεται εκτός πραγματικότητας, ένα τεράστιο επικοινωνιακό λάθος.

Ας δούμε την προεκλογική πορεία της ΔΞ. Είχε βασικό σύνθημα το "Πολιτική χωρίς πολιτικούς" και τώρα φαίνεται να κάνει στροφή. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι πάρα πολλοί ψηφοφόροι είχαν ως μεγαλύτερο κίνητρο αυτό το σύνθημα. Γιατί ακόμα κι οποιαδήποτε αιτιολόγηση κι αν ακούσουν, όσο σωστές απόψεις κι αν έχει ο κ. Μάνος , εν τέλει αυτά δεν ενδιαφέρουν τον ψηφοφόρο. Του υποσχέθηκαν πολιτική χωρίς πολιτικούς και τον κ. Μάνο ο ψηφοφόρος τον ξέρει ως πολιτικό. Αν ο ψηφοφόρος συμφωνούσε με τον κ. Μάνο, ή ήξερε την πορεία του κ . Μάνου με λεπτομέρεια, τότε πιθανότατα να τον είχε ψηφίσει. Ο ψηφοφόρος δεν έχει τη διάθεση και το χρόνο να του εξηγήσουν γιατί είναι καλή η συνεργασία με τη Δράση. Ακόμα κι αν είχε τη διάθεση και το χρόνο, η ενέργεια της ΔΞ εκεί θα πρέπει να κατευθυνθεί τώρα; Να κάνει ότι δεν έκανε ο κ. Μάνος;

Είναι σίγουρο. Η ΔΞ μόλις έχασε  το βασικό επιχείρημα με το οποίο μπορούσε εύκολα να προσεγγίσει τους πολίτες. Το "Πολιτική χωρίς πολιτικούς" ήταν ιδανικό. Όλα τα φυλλάδια που μοίρασε η ΔΞ αυτό έλεγαν. Όταν οι εθελοντές προσέγγιζαν με ευκολία τον κόσμο αυτό έλεγαν: "Πολιτική χωρίς πολιτικούς". Τώρα τι; Θα πρέπει να ξοδέψει τρομερή ενέργεια η ΔΞ για να δικαιολογήσει τη συνεργασία για τη Δράση.

Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ΔΞ χωρίς τη Δράση είχε πιο πολλές πιθανότητες να μπει στη Βουλή παρά μαζί με τη Δράση. Ευτυχώς (ή δυστυχώς), στην πολιτική η πρόσθεση ποσοστών ψήφων δεν ισχύει. Προ συνεργασίας έβλεπα από 2,5% έως και 5%, τώρα βλέπω από 2% έως 3,5%. Βέβαια, το αποτέλεσμα θα το δούμε στις 17 Ιουνίου.

Εύχομαι αυτό το λάθος να μην είναι και η ταφόπλακα της ΔΞ. Παρακολουθώ τη ΔΞ πριν γίνει κόμμα και είναι η πρώτη φορά που βλέπω να δρα εκτός πραγματικότητας. Δε με ενδιαφέρει αν το επίσημο πολιτικό σκέλος της ΔΞ ήθελε τη συνεργασία. Με ενδιαφέρει ότι πάρα πολλοί (αν όχι οι περισσότεροι) ψηφοφόροι της ΔΞ δε νομίζω να την ήθελαν (της Δράσης ίσως την ήθελαν περισσότερο) κι ότι πλέον θα είναι πιο δύσκολο να βρουν νέους ψηφοφόρους.

Στις τελευταίες εκλογές ψήφισα ΔΞ, και θα ξαναψηφίσω ΔΞ (ένα επικοινωνιακό λάθος δε θα αλλάξει την άποψή μου). Όμως αισθάνομαι ότι δεν αφουγκράστηκαν τους ψηφοφόρους τους (όχι εμένα). Εμένα με πείθει ο κ. Τζήμερος για τη λογική της συνεργασίας, όμως παράλληλα μου αρνείται το βασικό επιχείρημα στην επιχειρηματολογία μου όταν μιλούσα υπέρ της ΔΞ και ήδη πρέπει να αναλώνομαι μιλώντας για τον κ. Μάνο.

Υ.Γ. Προσθήκη την 22.05.2012
Διαβάζοντας τις απαντήσεις του κ. Τζήμερου στο Facebook*², δεν άλλαξε τίποτα από τα παραπάνω. Η απόφαση είναι λογική, όμως το "πολιτική χωρίς πολιτικούς" πάει περίπατο. Ευελπιστώ ότι ο κ. Μάνος δε θα είναι υποψήφιος, οπότε θα μετριαστεί το κακό.
Στην πρώτη απάντηση το "Στο προσωπικό μου e-mail κυριαρχούν τα νηφάλια, που λένε πάνω – κάτω: «μπράβο, ξεπεράστε τις διαφορές και προχωρήστε με τις ομοιότητες – αυτό δεν ζητάμε άλλωστε για όλες τις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα;» Στο FB και στο διαδίκτυο κυριαρχούν τα «ξαναμμένα»: ειρωνικά, επιθετικά μέχρι και υβριστικά." μου δείχνει ότι το "δεν αφουγκράστηκαν τους ψηφοφόρους" που ανέφερα μάλλον είναι σωστό. Νομίζω ότι μόνο οι άνθρωποι που είναι πιο κοντά στον κ. Τζήμερο έχουν τη διεύθυνση email του. Οι πολλοί μπορούν να τον "βρουν" μόνο μέσω Facebook, άρα αυτό μάλλον δίνει πιο καλά το στίγμα των ψηφοφόρων.
Στη δεύτερη απάντηση το "Χωρίς πολιτικούς η Δημιουργία, ξανά!, - με έναν μόνο πολιτικό η Δράση" μου φαίνεται απλά περίεργο το ότι ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει το θέμα, το ότι για πολλούς η συνεργασία με τη Δράση είναι συνεργασία με παλιό πολιτικό (από τους πιο αξιόλογους μεν, αλλά πολιτικό δε) και ότι αυτό δε το θεωρούν "χωρίς πολιτικούς" πολλοί ψηφοφόροι. Δεν με ενδιαφέρει αν το επιχείρημα των ψηφοφόρων είναι πιο πολύ συναισθηματικό από ότι λογικό. Με ενοχλεί που η απόφαση συνεργασίας διαφαίνεται ότι λήφθηκε χωρίς να σταθμίσουν το επιχείρημα αυτό.

---

Αρχική Ανάρτηση την 21.05.2012

*¹ Ανακοίνωση ΔΞ εδώ. Δράση εδώ.
*² Πρώτη και δεύτερη δημοσίευση. Ελπίζω τα link να παραμείνουν ενεργά.

Η πραγματική δημοσιογραφία πεθαίνει;

Είναι βαρύς ο τίτλος, αλλά έτσι αισθάνομαι. Έχω τρομερό εκνευρισμό. Διάβασα μέρος από ένα σημερινό άρθρο για τον κ. Θάνο Τζήμερο (Πρόεδρο του κόμματος Δημιουργία, Ξανά), με τίτλο "Όσοι δεν ήξεραν, ας μάθουν" το οποίο δημοσιεύεται στο site "Κουτί της Πανδώρας".

Παρότι το άρθρο προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι λάθος να εκφράζετε ο κ. Τζήμερος με άσχημους χαρακτηρισμούς για το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς, δεν τα κατάφερε.

Όμως διάβασα και το παρακάτω:
"Για το Σύνταγμα:
«Του Συντάγματος του 1975, αυτού του εκτρώματος που ακόμα μας καταδυναστεύει»
Το Σύνταγμα και όχι κάποια άρθρα του."
[Το κείμενο εντός των εισαγωγικών « » είναι του κ. Τζήμερου, το υπόλοιπο του αρθρογράφου]
Με λύπησε που ο κ. Τζήμερος, ο οποίος μου είναι συμπαθής, είπε τέτοια πράγματα. Είπα, λοιπόν, να το ψάξω λίγο παραπάνω. Έτσι βρήκα το άρθρο του κ. Τζήμερου "Πόσο ηλίθιους μας περνάνε" στο οποίο αναφέρεται και η επίμαχη φράση. Παρακαλώ, διαβάστε όλο το παρακάτω κείμενο (το πήρα με αντιγραφή και επικόλληση από το άρθρο του κ. Τζήμερου - αν θέλετε διαβάστε και ολόκληρο το άρθρο) και μετά θα σας ρωτήσω.
"Το σπιθαμιαίο ηθικό τους ανάστημα φυσικά δεν προέκυψε τώρα. Η σύνδεση με τους μισθούς των δικαστικών ήταν πρόβλεψη του Συντάγματος του 1975, αυτού του εκτρώματος που ακόμα μας καταδυναστεύει. Από τότε ήταν «κιοτήδες». Αντί να ορίζουν οι ίδιοι τον μισθό τους και να τον υπερασπίζουν με τις πράξεις και τις ικανότητές τους τον συνέδεσαν με τον μισθό του προέδρου του Αρείου Πάγου. Κουτοπονηριές, τα λαμόγια, μια ζωή: δεν αυξάνω τον μισθό μου – αυξάνω τον μισθό του δικαστή και – τι να κάνουμε – συμπαρασύρομαι! Καημένα, ανυπεράσπιστα, βουλευτάκια που σας παρέσυρε το ρέμα των αυξήσεων!"

Εσάς σας φαίνεται να αναφέρεται σε ολόκληρο το Σύνταγμα; Σε περίπτωση που ήθελε να το κάνει αυτό δεν καταλαβαίνετε κάποιο λογικό λάθος; Μιλάει για κάτι συγκεκριμένο και ξαφνικά, με λίγες λέξεις, θέλει να πει ότι το Σύνταγμα είναι έκτρωμα; Και μετά ξαναγυρίζει στο συγκεκριμένο;

Όχι, κυρίες και κύριοι. Είμαι σίγουρος ότι ο κ. Τζήμερος με το "αυτού του εκτρώματος" αναφέρεται στην "πρόβλεψη" στην οποία και εναντιώνεται δικαίως (δεν ξέρω αν δικαίως τη χαρακτηρίζει έκτρωμα - αλλά αυτό, προς το παρόν, δε με ενδιαφέρει).

Αυτό όμως τι μου λέει για τον κ. Χρήστο Γιαννίμπα που έγραψε το άρθρο στο "Κουτί της Πανδώρας";
Ότι μεταφέρει τμήματα προτάσεων του κ. Τζήμερου εκτός του υπόλοιπου περιεχομένου τους, γεγονός που αλλάζει εύκολα το νόημά τους.
Και βέβαια τι άλλο κάνει;
Δεν δίνει την πηγή από όπου πήρε το κάθε κομμάτι, για να μπορεί ο αναγνώστης του αν θέλει να το δει με τα μάτια του.

Κρίμα, είχα πολύ καλή άποψη για το "Κουτί της Πανδώρας". Κρίμα. Ελπίζω να το δει κάποιος σοβαρός άνθρωπος για να το διορθώσει.

Δυστυχώς, κ. Τζήμερε έμπλεξες με την μαφία της πολιτικής και μάλλον κάποιοι σε φοβήθηκαν και αντέδρασαν με τον υπέροχο τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν: τη λάσπη, που όταν δεν υπάρχει την εφευρίσκουν.

Τελικά, δε διάβασα το υπόλοιπο άρθρο, ακόμα κι αν παρακάτω λέει 1000 αλήθειες εμένα με εκνεύρισε, με αηδίασε και με έχασε πολύ πριν το τέλος του, σε αυτήν την τραγική επίθεση.

Γιατί σας φαίνεται περίεργο που ο κ. Παπαδήμος δεν πλήρωνε φόρο στην Ελλάδα;

Κυκλοφόρησε παλιότερα, αλλά κυκλοφόρησε εκ νέου (οπότε το είδα και ξαναθύμωσα) ένα email που αναφέρει ότι ο κ. Παπαδήμος δεν πλήρωσε φόρο στην Ελλάδα παρά 511 ευρώ για εισοδήματα 2.238.489,04 ως αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).

Ε, και; Ποιο είναι το περίεργο;

Σας εξηγώ:

Η ΕΚΤ έχει έδρα τη Φρανκφούρτη, άρα σε ποιο κράτος ήταν η εργασία του κ. Παπαδήμου; Στη Γερμανία. Τότε γιατί να πληρώνει φόρο στην Ελλάδα; Δηλαδή, όλος ο απόδημος ελληνισμός πρέπει να πληρώνει φόρο στην Ελλάδα; Θα μου πείτε ότι όλος ο απόδημος ελληνισμός δεν κάνει φορολογική δήλωση στην Ελλάδα. ΟΚ, ο κ. Παπαδήμος έκανε, γιατί; πολύ απλά για να μην το πιάσει το "πόθεν έσχες", για να μη χρειάζεται αργότερα να εξηγεί που βρήκε τόσα λεφτά. Αυτά τα λεφτά όμως είναι αφορολόγητα.

Υπάρχει και το άλλο. Πρέπει οι υπάλληλοι της ΕΕ (ή αντίστοιχα της ΕΚΤ) να πληρώνουν φόρο εισοδήματος;
Όχι!
Γιατί, πολύ απλά, ο μισθός τους έρχεται από χρήματα της ΕΕ, τα οποία προέρχονται από όλες τις χώρες της ΕΕ. Γιατί λοιπόν να πρέπει να πληρώνουν φόρο σε συγκεκριμένη χώρα (π.χ. στο Βέλγιο) όλες οι χώρες της ΕΕ (εφόσον από αυτές προέρχεται το χρήμα). Ούτως ή άλλως, οι χώρες με οργανισμούς της ΕΕ έχουν περισσότερο χρήμα να κυκλοφορεί στην τοπική οικονομία λόγω των μισθών των υπαλλήλων της ΕΕ (εφόσον ζουν και ξοδεύουν εκεί), γιατί να πρέπει να ωφελείται επιπλέον το κράτος; Δεν είναι άδικο, όταν οι περισσότεροι υπάλληλοι της ΕΕ είναι στο Βέλγιο, κι ενώ το Βέλγιο έχει ήδη όφελος από αυτό, να έχει επιπλέον όφελος από τη φορολογία εισοδήματος;

Κυβέρνηση τεχνοκρατών

Ο κ. Κουβέλης, πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, τον οποίο εκτιμώ (και για αυτό το λόγο ασχολούμαι μαζί του) είπε:
"μία κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί από τεχνοκράτες προσωπικότητες αποτελεί την ήττα της πολιτικής, απόδειξη της ήττας της πολιτικής" *

Δυστυχώς, μία τέτοια άποψη δεν τιμά τον κ. Κουβέλη, γιατί για μένα μεταφράζεται στα παρακάτω:

- Έγιναν εκλογές για να φύγει η κυβέρνηση με πρωθυπουργό τεχνοκράτη και δεν τα καταφέραμε
Ε, και; Είναι λόγος να μη στηρίζεις άλλη κυβέρνηση τεχνοκρατών; Αυτό ήταν το πρόβλημα της χώρας όπως το καταλάβατε; Και αφού το πρόβλημα μάλλον είναι ο πρωθυπουργός (εφόσον οι υπουργοί είναι πολιτικοί) γιατί δεν προτείνεις κυβέρνηση τεχνοκρατών με πολιτικό πρωθυπουργό; Μήπως ούτε ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής δεν μπορείτε να βρείτε μεταξύ σας; Τέτοια ικανότητα;

- Η πολιτική είτε δεν έχει ηττηθεί, είτε δεν πρέπει να ηττηθεί, είτε δεν πρέπει να αποδείξουμε ότι ηττήθηκε.
Ποια πολιτική υπερασπίζεστε; Προς τι και με τι όφελος για την Ελλάδα; Τι κι αν ηττήθηκε, τι κι αν δεν ηττήθηκε, νομίζετε  ότι πραγματικά ενδιαφέρει τον Έλληνα; Εκτός των άλλων, η πολιτική που μας έφερε εδώ ηττήθηκε, αμφιβάλλει κανείς; Εδώ ο κόσμος χάνεται και το μ---ί χτενίζεται;

- Η κυβέρνηση τεχνοκρατών είναι ήττα της πολιτικής.
Μα γιατί; Πραγματικά πιστεύετε ότι μία κυβέρνηση πρέπει να αποτελείται από πολιτικούς; Θα πρέπει οι υπουργοί να είναι βουλευτές; Γιατί να μην υπάρχει διάκριση ανάμεσα στη νομοθετική (Βουλή) και στην εκτελεστική εξουσία; Είναι εφικτό ένας βουλευτής να είναι ταυτόχρονα και υπουργός; Πως θα διαβάζει όλα τα νομοσχέδια που ψηφίζει και ταυτόχρονα θα διοικεί το υπουργείο του; Μήπως δεν πρέπει να τα διαβάζει;
Ή απλά θα πρέπει να είναι πολιτικός και όχι βουλευτής. Δηλαδή η αξία του υπουργού κρίνεται από το αν είναι γραμμένος σε κόμμα; Οι τεχνοκράτες είναι ανάξιοι να κάνουν τη δουλειά του υπουργού, η οποία εν τέλη είναι μία καθαρά τεχνοκρατική δουλειά;

---

* Από 03:04 έως 03:15, στο βίντεο σε άρθρο από το site της εφημερίδας "Το Βήμα".

Ένας λανθασμένος τρόπος αρθρογραφίας στην Ελλάδα

Πολλές φορές, η αρθρογραφία (και πολύ συχνά κι η δημοσιογραφία) στην Ελλάδα (δεν ξέρω για αλλού, οπότε αναφέρομαι για εδώ που ξέρω) δε μου αρέσει. "Χτυπάει" στη λογική μου. Δεν παραθέτει όλα τα γεγονότα και στοιχεία, συνοδευόμενα από σχολιασμό, όπως θα περίμενα να κάνει. Παραθέτει μόνο όσα φαίνεται ότι αποδεικνύουν το άρθρο, αλλά πάντα σε προσεκτική ματιά αφήνει αρκετές τρύπες που δεν είναι δυνατό να ξέρεις αν τελικά το άρθρο έχει δίκιο ή όχι. Προσοχή! Δε λέω ότι έχει άδικο, απλά δεν μπορείς να ξέρεις αν έχει δίκιο.

Το έχω δει πολλάκις να γίνεται, οπότε όταν το ξαναείδα και ξαναθυμήθηκα (όπως είπα ξεχνάω) τη σχετική μου άποψη, οπότε και αποφάσισα να τη καταγράψω. Ορίστε το παράδειγμα, το αρχικό άρθρο που είδα:
"Οι «τσάροι» που φέσωσαν την οικονομία", http://www.realpolitics.gr/archives/41219/


Με την πρώτη ανάγνωση κάποιος μπορεί να κατηγορήσει αυτούς που δανείστηκαν περισσότερα ότι φταίνε και περισσότερο. Όμως δεν είναι τόσο απλό. Αν επί υπουργίας του κυρίου Χ έπρεπε να αποπληρωθούν παλιότερα δάνεια (μαζί με τους τόκους), ο κ. Χ θα έπρεπε να τα δανειστεί, εφόσον δεν είχαμε ποτέ πλεόνασμα. Αντίστοιχα μπορεί να ισχύει για πληρωμές σε εξοπλισμούς κλπ που είχαν παραγγελθεί πριν γίνει υπουργός ο κ. Χ. Κατά συνέπεια για να βγάλω συμπέρασμα θα πρέπει να έχω πολλά περισσότερα στοιχεία. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μου ο αρθρογράφος δε μου λέει ότι έχει κάνει κάποιο τέτοιο έλεγχο. Αν είναι να το κάνω μόνος μου, ευχαριστώ πολύ, αλλά το άρθρο είναι άχρηστο ή επικίνδυνο. Και κάτι τελευταίο: δεν παραθέτει καν τις πηγές για τα στοιχεία που χρησιμοποιεί.

Υπόψιν υπάρχει κι άλλο πρόβλημα στο άρθρο: Είναι αναδημοσίευση παλιότερου άρθρου, καθώς έχει ημερομηνία 03.03.2012 και αναφέρει ότι ότι πριν 2 χρόνια (δηλαδή το 2010 επί ΠΑΣΟΚ) ο Υπ.Οικ ήταν ο Αλογοσκούφης(!). Μάλιστα δεν αναφέρεται η αρχική πηγή, η οποία με λίγο ψάξιμο φαίνεται ότι είναι το Βήμα με ημερομηνία δημοσίευσης την 01.05.2010.

Θέλουμε ανάπτυξη: ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε;

Στην Ελλάδα θέλουμε ανάπτυξη. Αυτό το ακούμε εδώ και πολύ καιρό, αλλά, δυστυχώς, δε τη βλέπουμε. Δεν έχω παρά πολύ βασικές οικονομικές γνώσεις για να σας πω ακριβώς τι είναι, αλλά θα σας την περιγράψω όσο πιο απλά μπορώ, όπως την καταλαβαίνω. Ανάπτυξη είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας. Ανάπτυξη είναι η δημιουργία όλο και πιο καλών θέσεων εργασίας. Τόσο απλό!

Οπότε πως έχουμε ανάπτυξη, ή διαφορετικά πως δημιουργούνται θέσεις εργασίας; Και αυτό έχει απλή απάντηση με την επιχειρηματικότητα: νέες επιχειρήσεις και μεγέθυνση υπαρχόντων επιχειρήσεων.

Μπορώ να διακρίνω τρία είδη επιχειρηματικότητας: (α) ιδιωτών, (β) κράτους, (γ) από το εξωτερικό (είτε ιδιωτών είτε άλλου κράτους).

Στην Ελλάδα το κράτος επιχειρηματία το είδαμε: δε βγάζει κέρδος. Θέλει δάνεια για να λειτουργήσει και πλέον δεν έχουμε κανένα να μας δίνει δάνεια. Οπότε αναγκαστικά, θα πρέπει να καταφύγουμε στους ιδιώτες και στους ξένους και θα πρέπει να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να κάνουμε ευκολότερη την επιχειρηματικότητα για αυτούς.

Ποια είναι τα μέτρα που στηρίζουν την επιχειρηματικότητα;
1. Οι ανταγωνιστικοί (=σχετικά χαμηλοί;) φορολογικοί συντελεστές και το απλό φορολογικό σύστημα
2. Το κράτος που δεν ταλαιπωρεί όσους συναλλάσσονται μαζί του ή δραστηριοποιούνται στη χώρα.
3. Η σταθερότητα
4. Το έμπειρο εργατικό δυναμικό
5. Το ανταγωνιστικό (=φτηνό;) εργατικό δυναμικό
Τα πρώτα τρία δεν τα έχουμε, αλλά μπορούμε να τα πετύχουμε. Το τέταρτο το έχουμε. Όσον αφορά στο πέμπτο δε νομίζω ότι χρειάζεται άλλη μείωση. Είμαι σίγουρος ότι αρκούν τα τέσσερα στα πέντε για να πετύχουμε.

Ποια πολιτική μπορεί να κάνει καλύτερα τα τέσσερα πρώτα από τα παραπάνω; Σκεφτείτε και επιλέξτε.

Προσωπικά βλέπω τη φιλελεύθερη πολιτική πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε, οπότε θα την επέλεγα. Όχι δεν είμαι φιλελεύθερος. Είμαι λογικός. Και ως εκ τούτου δεν περιμένω καμία μοναδική ιδεολογία να είναι η πανάκεια. Επιλέγω για κάθε ξεχωριστό πρόβλημα αυτή τη λύση που κρίνω καλύτερη.