Θα έχετε διαβάσει κι εσείς, όπως όλοι, τα περί καταγγελίας του μνημονίου από ορισμένα κόμματα που ζητούν την ψήφο μας στις 17 Ιουνίου. Αυτό που ίσως δεν έχετε διαβάσει είναι μία άποψη*1 που παρομοιάζει την αντιμνημονιακή ψήφο με την ψήφο του Ελληνικού λαού το 1920 που έριξε την κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου και έφερε στο τιμόνι της χώρας τους αντιπολεμικούς, με κατάληξη τη μικρασιατική καταστροφή.
Δεν ξέρω αν έκανε λάθος ο Ελληνικός λαός το 1920, γιατί είναι δύσκολο να πεις αν με το Ελευθέριο Βενιζέλο τελικά γινόταν, ή δε γινόταν η καταστροφή ή αν η νέα κυβέρνηση έφταιγε από μόνη της. Ξέρω όμως ότι με την αλλαγή στην κυβέρνηση, άλλαξε η διεθνής πολιτική σκακιέρα και η Ελλάδα έμεινε χωρίς συμμάχους*2 (ή έστω κάποιους που να είναι με το μέρος της, εφόσον αυτές που τη έβαλαν σε πόλεμο δυσαρεστήθηκαν). Το μάθημα από αυτό το γεγονός (δικό μου συμπέρασμα) είναι ότι σε ζητήματα που δεν είναι μόνο εσωτερικά της Ελλάδας, καλό είναι να μη μένεις ποτέ από συμμάχους, γιατί σίγουρα θα ηττηθείς (αυτό κρατώ μόνο από την αναφορά στο 1920 - συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά η αρχική ιδέα από εκεί ξεκίνησε).
Γυρνώντας στο σήμερα, περιμένω να έχουμε μάθει από την ιστορία και να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Θα πρέπει σε ότι επιλέξουμε να έχουμε και συμμάχους. Αν ακολουθήσουμε το μνημόνιο, σίγουρα θα έχουμε συμμάχους τους Ευρωπαίους. Αν δεν ακολουθήσουμε το μνημόνιο ποιους θα έχουμε; Από ότι διάβασα, οι αντιμνημονιακοί θέλουν να κάνουν κοινό μέτωπο με όλα τα κράτη που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Πολύ ωραία, έτσι διαφαίνεται ότι δε θα είμαστε μόνοι μας. Πως θα γίνει όμως αυτό; Το να το θέλουμε απέχει έτη φωτός από το να γίνει. Έχει γίνει κάποιο βήμα για να ευοδωθεί ένα τέτοιο μέτωπο; Δεν ξέρω. Όμως, κοιτώντας το λογικά δε βλέπω πως κάποιος θα πει το ναι. Στη Πορτογαλία ψηφίστηκε κόμμα για να υλοποιήσει το μνημόνιό τους. Στην Ιρλανδία αντίστοιχα. Δε βλέπω η Ιταλία και η Ισπανία να το διακινδυνεύσουν με την Ελλάδα, οπότε μένει κανείς;
Μπορεί να κάνω λάθος στην εκτίμησή μου για το κοινό μέτωπο, όμως θα ήμουν πιο σίγουρος αν είχαν γίνει ήδη επαφές και φαινόταν τουλάχιστον εφικτή μία τέτοια δυνατότητα. Γιατί αν πάμε μόνοι μας χωρίς συμμάχους, μας βλέπω ηττημένους.
Κι ο λαός όσο αντιμνημονιακός είναι τώρα (γιατί έχασε φράγμα από τη τσέπη του - όχι γιατί ξέρει τι είναι ή δεν είναι μνημόνιο) τόσο αντι-αριστερός θα γίνει αργότερα αν μία (πιθανό να γίνει) κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ + αριστεράς, μας βάλει εκτός μνημονίου, εκτός ευρώ, εκτός ΕΕ και εκτός ελπίδας για το μέλλον. Και δε θέλω να φανταστώ σε τι άκρα μπορεί να φτάσουμε.
*1 Συγνώμη, αλλά δε θυμάμαι επί του παρόντος που το διάβασα, έψαξα αλλά δε βρήκα αυτό που ήθελα.
*2 Το άκουσα στην εκπομπή το "Άξιον Εστί", αλλά μπορείτε να δείτε το άρθρο στη Βικιπαίδεια.
Δεν ξέρω αν έκανε λάθος ο Ελληνικός λαός το 1920, γιατί είναι δύσκολο να πεις αν με το Ελευθέριο Βενιζέλο τελικά γινόταν, ή δε γινόταν η καταστροφή ή αν η νέα κυβέρνηση έφταιγε από μόνη της. Ξέρω όμως ότι με την αλλαγή στην κυβέρνηση, άλλαξε η διεθνής πολιτική σκακιέρα και η Ελλάδα έμεινε χωρίς συμμάχους*2 (ή έστω κάποιους που να είναι με το μέρος της, εφόσον αυτές που τη έβαλαν σε πόλεμο δυσαρεστήθηκαν). Το μάθημα από αυτό το γεγονός (δικό μου συμπέρασμα) είναι ότι σε ζητήματα που δεν είναι μόνο εσωτερικά της Ελλάδας, καλό είναι να μη μένεις ποτέ από συμμάχους, γιατί σίγουρα θα ηττηθείς (αυτό κρατώ μόνο από την αναφορά στο 1920 - συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά η αρχική ιδέα από εκεί ξεκίνησε).
Γυρνώντας στο σήμερα, περιμένω να έχουμε μάθει από την ιστορία και να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Θα πρέπει σε ότι επιλέξουμε να έχουμε και συμμάχους. Αν ακολουθήσουμε το μνημόνιο, σίγουρα θα έχουμε συμμάχους τους Ευρωπαίους. Αν δεν ακολουθήσουμε το μνημόνιο ποιους θα έχουμε; Από ότι διάβασα, οι αντιμνημονιακοί θέλουν να κάνουν κοινό μέτωπο με όλα τα κράτη που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Πολύ ωραία, έτσι διαφαίνεται ότι δε θα είμαστε μόνοι μας. Πως θα γίνει όμως αυτό; Το να το θέλουμε απέχει έτη φωτός από το να γίνει. Έχει γίνει κάποιο βήμα για να ευοδωθεί ένα τέτοιο μέτωπο; Δεν ξέρω. Όμως, κοιτώντας το λογικά δε βλέπω πως κάποιος θα πει το ναι. Στη Πορτογαλία ψηφίστηκε κόμμα για να υλοποιήσει το μνημόνιό τους. Στην Ιρλανδία αντίστοιχα. Δε βλέπω η Ιταλία και η Ισπανία να το διακινδυνεύσουν με την Ελλάδα, οπότε μένει κανείς;
Μπορεί να κάνω λάθος στην εκτίμησή μου για το κοινό μέτωπο, όμως θα ήμουν πιο σίγουρος αν είχαν γίνει ήδη επαφές και φαινόταν τουλάχιστον εφικτή μία τέτοια δυνατότητα. Γιατί αν πάμε μόνοι μας χωρίς συμμάχους, μας βλέπω ηττημένους.
Κι ο λαός όσο αντιμνημονιακός είναι τώρα (γιατί έχασε φράγμα από τη τσέπη του - όχι γιατί ξέρει τι είναι ή δεν είναι μνημόνιο) τόσο αντι-αριστερός θα γίνει αργότερα αν μία (πιθανό να γίνει) κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ + αριστεράς, μας βάλει εκτός μνημονίου, εκτός ευρώ, εκτός ΕΕ και εκτός ελπίδας για το μέλλον. Και δε θέλω να φανταστώ σε τι άκρα μπορεί να φτάσουμε.
*1 Συγνώμη, αλλά δε θυμάμαι επί του παρόντος που το διάβασα, έψαξα αλλά δε βρήκα αυτό που ήθελα.
*2 Το άκουσα στην εκπομπή το "Άξιον Εστί", αλλά μπορείτε να δείτε το άρθρο στη Βικιπαίδεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου