Η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας είναι μία βασική μέθοδος αναδιανομής του πλούτου
(κι εφόσον σας έχω πει ότι είμαι αριστερός, την υποστηρίζω). Πολύ απλά, όσοι έχουν ακίνητη περιουσία και με βάση το πόση έχουν θα πρέπει να πληρώνουν αντίστοιχο φόρο στο κράτος, ώστε το κράτος με τη σειρά του να μπορεί να έχει για (π.χ.) να παρέχει καλύτερη υγεία.
Στην Ελληνική πραγματικότητα θα έβλεπα ως ένα καλό τρόπο φορολόγησης τον παρακάτω:
1.
Ο φόρος είναι λιγότερος για τα φυσικά πρόσωπα και μεγαλύτερος (τουλάχιστον διπλάσιος) για τα νομικά πρόσωπα. Ο φόρος των φυσικών προσώπων θα πρέπει να είναι τουλάχιστον στο 1‰ (=σε 1000 χρόνια έχεις πληρώσει το 100% της αξίας της περιουσίας σου)
2.
Για κάθε Έλληνα πολίτη άνω των 18, υπάρχει αφορολόγητο ποσό ίσο με ένα τυπικό σπίτι για ένα άτομο, προτείνω 100.000 €. Για κάθε ανήλικο ποσό ίσο με το ένα τρίτο του ενήλικου (ναι, και τα παιδιά στα σπίτια καταλαμβάνουν χώρο! - το ποσό αυτό πάει στον κηδεμόνα). Η λογική είναι ότι ο κάθε Έλληνας θα πρέπει να έχει ένα τυπικό σπίτι χωρίς να πληρώνει φόρο. Η στέγη είναι βασική ανάγκη και δεν είναι δυνατό να φορολογείται.
Παράδειγμα:
Εργένης: Αφορολόγητο 100.000 €
Τετραμελή οικογένεια με 2 ανήλικα παιδιά: Αφορολόγητο 266.666 €
Τετραμελή οικογένεια με 2 ανήλικα παιδιά και τη γιαγιά στο σπίτι ως προστατευόμενο μέλος, η οποία δεν έχει ακίνητη περιουσία: Αφορολόγητο 366.666 €
3.
Οι αντικειμενικές αξίες καταργούνται. Επειδή δεν εμπιστεύομαι ούτε το κράτος, ούτε τους ιδιώτες να ορίσουν τις εμπορικές, προτείνω την παρακάτω λύση:
α. ο καθένας ορίζει την υποκειμενική αξία της κάθε ακίνητης περιουσίας του - δεν υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στα ποσά που δηλώνουν οι γειτονικές ιδιοκτησίες. Οι αξίες είναι δημόσια διαθέσιμες, χωρίς όμως στοιχεία του ιδιοκτήτη.
β. κανένας δεν μπορεί να αυξήσει πάνω από 10% το χρόνο τη δηλωθείσα αξία της κάθε ακίνητης περιουσίας του, αν θέλει να την αυξήσει π.χ. 20% αυτό θα πρέπει να πάει 10% τον προηγούμενο χρόνο (οπότε πληρώνει και τον επιπλέον σχετικό φόρο με κάποιο μικρό πρόστιμο) και 10% στον φετινό, από την άλλη μπορεί να το μειώσει όσο και όποτε θέλει, αλλά για να το αυξήσει ξανά θα έχει το ίδιο πρόβλημα του 10% το χρόνο. Μπορεί επίσης να την αυξήσει διαφορετικά και όσο θέλει, αλλά όλο το ποσό της αύξησης θα θεωρηθεί ως εισόδημα προς φορολόγηση.
γ. το κράτος μπορεί να "αγοράσει" την ακίνητη περιουσία από τον ιδιώτη στο 120% της αξίας της, χωρίς να τον ρωτήσει, από την άλλη ο ιδιώτης μπορεί να αυξήσει την υποκειμενική αξία της έχοντας υπόψη το (β), αν το κράτος επιμένει τον πληρώνει και το παίρνει στο 110% της νέας δηλωθείσας αξίας.
Παράδειγμα:
Είμαι μόνος μου έχω 2 ακίνητα, ένα σπίτι εμπορικής αξίας 100.000€ και ένα χωράφι εμπορικής αξίας 50.000€. Έστω, ότι για να μην πληρώνω φόρο δηλώνω το σπίτι 75.000€ και το χωράφι 25.000€. Ο Δήμος για να κάνει μία παιδική χαρά θέλει να απαλλοτριώσει το οικόπεδο. Μου δίνει 120% των 25.000€ = 30.000€. Εγώ επειδή δε με συμφέρει θα πρέπει να ανεβάσω την τιμή στα 45454,54€ ώστε να πρέπει να μου δώσει 50.000€. Μιλάμε για αύξηση ~80% που πρέπει να μοιραστεί σε 8 χρόνια με την προϋπόθεση ότι δεν έχω αυξήσει εγώ την τιμή μέσα στα χρόνια αυτά.
δ. το ίδιο με το (γ) ισχύει και όταν ιδιώτες αγοράζουν από ιδιώτες, όμως τα ποσοστά είναι 130% και 120%
Παράδειγμα:
Είμαι μόνος μου έχω 2 ακίνητα, ένα σπίτι εμπορικής αξίας 100.000€ και ένα χωράφι εμπορικής αξίας 50.000€. Έστω, ότι για να μην πληρώνω φόρο δηλώνω το σπίτι 75.000€ και το χωράφι 25.000€. Ο Θανάσης από δίπλα για χτίσει μεγαλύτερο σπίτι θέλει να αγοράσει το οικόπεδο. Μου δίνει 130% των 25.000€ = 32.500€. Εγώ επειδή δε με συμφέρει θα πρέπει να ανεβάσω την τιμή στα 41666,66€ ώστε να πρέπει να μου δώσει 50.000€. Μιλάμε για αύξηση ~66% που πρέπει να μοιραστεί σε 7 χρόνια με την προϋπόθεση ότι δεν έχω αυξήσει εγώ την τιμή μέσα στα χρόνια αυτά.
ε. Όταν είναι να γίνει οποιαδήποτε αγοραπωλησία, ανακοινώνεται στο διαδίκτυο και ο οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει το ακίνητο που πωλείται αντί του αγοραστή αρκεί να δώσει 110% της συμφωνηθείσας αξίας. Το 3% πάει στον πωλητή (κερδίζει), το άλλο 3% στον αγοραστή (δεν χάνει) και το 4% στο κράτος.
4.
Μηδενίζονται οι φόροι μεταβίβασης και αντικαθίστανται με πληρωμή του κόστους της συναλλαγής. Το ποσό θα πρέπει να καλύπτει τα έξοδα του κράτους από τη συναλλαγή, εφόσον υπάρχουν τέτοια έξοδα, όπως (μπορώ να φανταστώ) π.χ. ενημέρωση κτηματολογίου, συντήρηση του πληροφοριακού συστήματος που δημοσιεύονται όλες οι αγοροπωλησίες, συντήρηση του κτηματολογίου κλπ). Ο πωλητής φορολογείται μόνο για το ποσό πάνω από αυτό που έχει δηλώσει, ως αξία, ως εισόδημα.
5.
Φόρος κληρονομιάς χαμηλός: καθόλου έως το αφορολόγητο, μετά αυξάνει αναλογικά από ένα ποσό και πάνω, έως κάποιο μέγιστο. Προτείνω, 1% για έως 600.000 €, αύξηση 0,5% για κάθε 500.000€ μέχρι οροφή 5%.
Για παράδειγμα:
Έστω ότι ο κληρονόμος είναι ενήλικος και δεν έχει άλλα ακίνητα στο όνομά του, οπότε έχει αφορολόγητο 100.000 €
| Φόρος | | Αξία |
|---|
| 100.000 € | | 0 € (100.000 * 0% = αφορολόγητο) |
| 500.000 € | | 4.000 € (100.000 * 0% + 400.000 * 1%) |
| 700.000 € | | 6.500 € (100.000 * 0% + 500.000 * 1% + 100.000 * 1,5%) |
| 1.300.000 € | | 16.500 € (100.000 * 0% + 500.000 * 1% + 500.000 * 1,5% + 200.000 * 2%) |
---
Σκέψεις αναφορικά με τη λύση που προτείνω είναι:
- ακόμα κι η καλλιεργήσιμη έκταση των αγροτών φορολογείται (ίσως με ελαφρώς μικρότερο ποσοστό, ίσως το μισό), αυτά τα χρήματα ας τα δώσει το κράτος για τις αποζημιώσεις, αλλαγές καλλιέργειας κλπ
- δεν υπάρχει εύκολα "δεν το πουλάω" αν κάποιος θέλει να το αγοράσει είτε θα το πάρει, είτε θα πληρώσεις μεγάλο φόρο (γιατί θα αυξήσεις την αξία του πέρα της εμπορικής)
- αν κάποιος δηλώσει ως αξία ακινήτου το 83% της εμπορικής του αξίας (οπότε η δηλωθείσα επί 120% κάνει την εμπορική), ποτέ δε χάνει και άρα πληρώνει μικρότερο φόρο. Δε με πειράζει καθόλου, διαμορφώνεις το φόρο στο 120% αυτού που αρχικά θες (120% επί 83% ~ 1).
- για τα ακίνητα πολύ μεγάλης αξίας, τέτοιας που να είναι εξαιρετικά δύσκολο να αγοραστούν από το κράτος ή ιδιώτη (π.χ. ένα ιδιωτικό νησί) θα πρέπει να υπάρχει ειδική μέριμνα, π.χ. κατακερματισμός σε μικρότερα ακίνητα. Διαφορετικά θα δηλώνονται πολύ χαμηλότερα από την πραγματική αξία τους.
- οι τραμπούκοι και οι δυνατοί της κοινωνίας -με το έτσι θέλω- θα έχουν χαμηλή αξία και θα απειλούν όποιον πάει να τους την πάρει. Ε και; τώρα είναι καλύτερα;
- τα ποσοστά που δίνω μπορεί να μην είναι τα καλύτερα. Συμφωνώ, θέλουν δουλειά, γιατί π.χ. για κατοικία το να μου δώσει το κράτος το 120% να μη μου αρκεί, καθώς εγώ θα έχω επιπλέον έξοδα μετακομίσεως, χάσιμο χρόνου κλπ. Στην ίδια λογική μπορεί να μη θέλω να δώσω το πατρικό μου σπίτι, λόγω συναισθηματικών λόγων, παρότι δε βγαίνω... Επίσης, μπορεί λόγω μεγάλου πληθωρισμού το 110% μέχρι να γίνει η συναλλαγή να έχει χάσει μεγάλη αξία.
- το ποσοστό 10% του 2.β ίσως να παραείναι μεγάλο (επί του παρόντος). Μπορεί να συσχετιστεί με τον πληθωρισμό συν ένα ποσοστό της τάξης του 3%, με τη λογική ότι θεωρώ ότι μπορεί κάποιος να αυξάνει την ακίνητη περιουσία του έως αυτό το ποσό κάθε έτος χωρίς να φορολογείται για την αύξηση αυτή. Διαφορετικά είναι εισόδημα, το οποίο όμως θα πρέπει να φορολογηθεί κατά την πώληση ή την κληρονομιά.
- κατά την αναγκαστική πώληση, η διαδικασία μπορεί να θυμίζει πλειστηριασμό: αυξάνει ο ιδιοκτήτη την τιμή, την αποδέχεται ο αγοραστής (στο 110% ή 120%), αυξάνει ξανά ο ιδιοκτήτης την τιμή
, την αποδέχεται ο αγοραστής κοκ. Έως ότου να μη θέλει να αγοράσει ή να μη θέλει να αυξήσει την τιμή.
