Η συμφωνία με τη στρατηγική ενός κόμματος είναι σημαντική;

Η κα Παπαρήγα είπε στην παρέμβασή της στη Συνδιάσκεψη της ΚΟ Αττικής (άρθρο με τίτλο "Χρειάζεται μεγαλύτερο πνεύμα ανησυχίας, που ανεβάζει το πείσμα και τη μαχητικότητα" στο Ριζοσπάστη, με ημερομηνία 02.04.2013):
"Η πιο ουσιαστική κριτική και βαθιά είναι όταν συμφωνείς με τη στρατηγική του Κόμματος. Γιατί τότε μπορείς να κρίνεις ουσιαστικά, όχι αυτός που διαφωνεί, αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί να κρίνει γιατί κυριαρχεί η διαφωνία του. Κρίνει με βάση τη διαφωνία του.
Αντίθετα, αυτός που συμφωνεί με τη στρατηγική, μπορεί να γίνει ο πιο σκληρός κριτής και του συγκεκριμένου καθοδηγητή και της ΚΕ. Γιατί έχει τη δυνατότητα και μπορεί να κρίνει αν ο καθοδηγητής στο κάτω κάτω τον καθοδηγεί και σωστά. Αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί."

Άραγε είναι σωστό;

Κατ' αρχήν, ας κάνουμε μία παραδοχή. Ας θεωρήσουμε ότι κριτική στην στρατηγική ουσιαστικά δεν αφορά στις γενικές αρχές του κόμματος, αλλά στις επιμέρους στρατηγικές που εφαρμόζονται με στόχο την υλοποίηση των αρχών. Θεωρώ την παραδοχή αυτή λογική, γιατί αν δε συμφωνείς με τις αρχές του κόμματος δεν έχει νόημα να το ακολουθείς.

Θα πάρουμε τρεις περιπτώσεις, τη μία να συμφωνώ με την επιμέρους στρατηγική, την άλλη να διαφωνώ και την τρίτη να βλέπω το θέμα ως εξωτερικός κριτής.

1. Συμφωνώ με τη στρατηγική
Προφανώς θέλω να πετύχει η στρατηγική και κατά συνέπεια χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου για να διαμορφώσω τα βήματα υλοποίησης της στρατηγικής, ασκώντας την απαραίτητη κριτική σε αυτά, όχι στη στρατηγική. Τις απόψεις αυτών που διαφωνούν τις ακούω, αλλά δεν περιμένω να βρω λύσεις σε αυτές, ίσως να τις χρησιμοποιώ για ελέγξω αν οι λύσεις που έχουν βρεθεί στέκουν απέναντι στις διαφωνίες, ίσως και απλά να μη χάνω ιδιαίτερα το χρόνο μου με αυτές.
Συμφωνώντας με τη στρατηγική και επικεντρώνοντας στην υλοποίησή της είναι πιο εύκολο να κρίνω αν ο δρόμος είναι ο σωστός, παρά αν διαφωνούσα, οπότε συμφωνώ με την κα Παπαρήγα.
Αποτέλεσμα: Τα λεγόμενα της κα Παπαρήγα είναι σωστά.

2. Διαφωνώ με τη στρατηγική.
Εφόσον διαφωνώ με τη στρατηγική γνωρίζω ότι δε θα δοθεί το ίδιο βάρος σε αυτά που λέω εγώ σε σχέση με αυτά που λέει κάποιος που συμφωνεί κάτι που πιθανόν θεωρώ άδικο, οπότε διαφωνώ με την κα Παπαρήγα.
Αποτέλεσμα: Τα λεγόμενα της κα Παπαρήγα είναι λάθος.
Στη διαφωνία μου υπάρχουν δύο βασικές υποπεριπτώσεις (αυτά είναι τα άκρα, υπάρχουν και τα ενδιάμεσα):
(α) διαφωνώ κάθετα, οπότε και κάνω το παν να ανατρέψω τη στρατηγική και κατά συνέπεια είναι λογικό αυτά που λέω να μη βοηθούν στη υλοποίηση της στρατηγικής. Πιθανές καταλήξεις (i) τα καταφέρνω, (ii) παραιτούμαι, (iii) με διώχνουν.
(β) διαφωνώ αλλά δε θεωρώ τη στρατηγική λανθασμένη, απλά μη βέλτιστη, ειδικά εν σύγκριση με κάποια άλλη. Υπάρχουν δύο βασικές υποπεριπτώσεις:
(i) είμαι κοντόφθαλμος και συνεχίζω να κάνω ότι έκανα και στην περίπτωση 2.α
(ii) σέβομαι την απόφαση που πάρθηκε ότι θα ακολουθηθεί η συγκεκριμένη στρατηγική και προσπαθώ να βοηθήσω στην υλοποίησή της, πάλι σε αυτή την περίπτωση επειδή πάντα θα έχω κάτι αρνητικό απέναντί της δε θα μπορώ να βοηθήσω τόσο όσο αν ήμουν πεπεισμένος ότι είναι η καλύτερη στρατηγική.

3. Είμαι εξωτερικός παρατηρητής

Καταλαβαίνω ότι είναι πιο ευχάριστο, πιο εύκολο και πιο αποδοτικό να επιτευχθεί το οτιδήποτε εάν συμφωνώ με αυτό που είναι να γίνει, παρά αν διαφωνώ.

Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο κάποιος να κρίνει τη διαδικασία υλοποίησης από κάτι με το οποίο διαφωνεί, οπότε και δεν μπορεί να κρίνει αν αυτός που το έχει αναλάβει κάνει σωστή δουλειά.

Καταλαβαίνω ότι όσοι διαφωνούν με τη στρατηγική θα αισθάνονται απογοήτευση/πνίξιμο αν δεν τους λαμβάνουν υπόψη.

Αποτέλεσμα: Τα λεγόμενα της κα Παπαρήγα είναι σωστά αν η στρατηγική αποφασίστηκε πρόσφατα και δημοκρατικά, ενώ παρουσιάστηκαν και οι υπόλοιπες στρατηγικές. Διαφορετικά είναι λάθος.

Βλέποντας διαφορετικά την πιθανή απεργία των καθηγητών στις πανελλήνιες

Η πρώτη σκέψη που έρχεται εύκολα και σωστά στον καθένα είναι ότι δεν πρέπει να γίνει απεργία στις πανελλήνιες. Τα παιδιά, ήδη, τα έχουμε ζορίσει, έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον τους και τώρα θα τους βάλαμε στην αμφιβολία για το πότε θα γίνει το μαρτύριο που λέγεται πανελλήνιες (εγώ ως μαρτύριο το θυμάμαι και ήμουν καλός μαθητής με καλά αποτελέσματα).
Αν αφήσουμε το παραπάνω το οποίο σίγουρα είναι το πιο σημαντικό, ας δούμε το γεγονός από άλλο πρίσμα.

1. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να την αποτρέψει να γίνει στις πανελλήνιες;
Ναι, αρκεί να περίμενε να περάσει/δημοσιεύσει το νομοσχέδιο μετά από την διεξαγωγή των πανελληνίων. Βέβαια, αυτό δε θα έδειχνε στους ξένους την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, αλλά ας δείξουν αποφασιστικότητα σε άλλα που τα έχουν να περιμένουν (λ.χ. μεταρρυθμίσεις, φοροδιαφυγή) κι ας περιμένουν ένα-δυο μήνες για αυτό.

2. Βάσει της πραγματικότητας, έχουμε δει αντίστοιχα προβλήματα σε απεργίες; Να θυμηθώ μερικά παραδείγματα:
- Αγρότες κλείνουν τους δρόμους, εμπορεύματα σαπίζουν, ο κόσμος ταλαιπωρείται, πολλάκις.
- Λιμενεργάτες εμποδίζουν κρουαζιερόπλοια να αποβιβάσουν τουρίστες.
- Βουνά σκουπίδια (και καλοκαιριάτικα) στους δρόμους

3. Βελτιώνεται η παιδεία με το νόμο;
Όχι. Το μέτρο βασίστηκε σε δημοσιονομικά κριτήρια και αυτά σίγουρα χωρίς πολύ ανάλυση (ξέρουμε τι κέρδος θα έχουμε πριν το μέτρο; όχι).

4. Βελτιώνεται το ρουσφέτι με το νόμο;
Ναι. Τώρα θα είναι ακόμα πιο σημαντικό το μέσο για καλύτερη τοποθέτηση/μετάθεση.

5. Χειροτερεύει η παιδεία με το νόμο;
Ναι, (π.χ.) αυξάνει τα παιδιά στην τάξη. Αν θυμάστε ότι εσείς δεν πάθατε τίποτα που ήσασταν πολλοί μαθητές: (α) το τι θυμάστε δε σημαίνει ότι όντως ήταν και καλύτερα ή ότι όντως δεν πάθατε τίποτα, (β) πλέον ζητάμε από τα παιδιά να κάνουν περισσότερα από ότι παλιότερα [μάλιστα αν το παιδί δεν πάει καλά ζητάμε τα ρέστα από τον εκπαιδευτικό και όχι από τους γονείς - παλιά αυτό έκαναν οι γονείς σας;], (γ) απλά είστε οπισθοδρομικοί.
Υπάρχουν κι άλλα, αλλά θεώρησα το παραπάνω πιο σημαντικό.

6. Είναι τόσο απλό όσο το παρουσιάζουν τα ΜΜΕ απεργία για 2 περισσότερες ώρες την εβδομάδα;
Όχι, με αφορμή τις 2 περισσότερες ώρες ουσιαστικά θα καταργηθούν οργανικές θέσεις και θα γίνει μπάχαλο σε μεταθέσεις, αποσπάσεις κλπ. Διαφαίνεται ότι θα πρέπει να μετακινηθούν εκπαιδευτικοί σε άλλες περιοχές (αν είναι κοντά ΟΚ, αν όχι;) ζητάν στους εκπαιδευτικούς να πηγαίνουν σε μακρινά σχολεία για να συμπληρώνουν ώρες (ας έχουμε υπόψη ότι δεν είναι υποχρεωτικό στους εκπαιδευτικούς να έχουν μεταφορικό μέσο και δίπλωμα οδήγησης - άρα θα πρέπει να είναι εφικτό με τα μέσα μαζικής μεταφοράς).
Αν σκεφτείτε την ανεργία, αυτό πολύ απλά δεν είναι αντεπιχείρημα. Το γεγονός ότι έχουμε πρόβλημα ανεργίας, δε λύνεται δημιουργώντας προβλήματα στους εκπαιδευτικούς. Δεν είναι λογική να συμπάσχουμε όλοι, λογική είναι να βελτιωθούμε όλοι.
Τέλος να σας πω ένα παράδειγμα που γνωρίζω. Ζευγάρι εκπαιδευτικών έχουν διοριστεί ο ένας στο νομό Κοζάνης και η άλλη στο νομό Ευρυτανίας κι έχουν δύο παιδιά. Δεν έχουν μέσο, οπότε δεν πήραν αποσπάσεις (αν ο ένας ήταν στρατιωτικός θα "έπαιρνε" μαζί του και τον άλλο, για τους εκπαιδευτικούς δεν υπάρχει κάτι τέτοιο). Πείτε μου εσείς τι κουράγιο έχουν αυτοί οι άνθρωποι, ουσιαστικά το κράτος τους έχει να ζουν σαν χωρισμένοι. Ο νόμος απλά θα αυξήσει αυτές τις περιπτώσεις.
Αν σκεφτείτε αυτούς που άφησαν οικογένειες και μετανάστευσαν για δουλειά, να σκεφτείτε πάλι ότι αυξάνοντας τα προβλήματα δε βελτιώνουμε τον τόπο (εκτός κι αν είστε της αρχής να καταστραφούν όλα και να χτίζουμε πάνω στις στάχτες).