Η φιλοσοφία μου

Θεωρώ τον εαυτό μου αριστερό, με την έννοια ότι οραματίζομαι ένα κόσμο στον οποίο να υπάρχει ισότητα μεταξύ των ανθρώπων.

Είμαι όμως και πραγματιστής και λογικός. Αυτό σημαίνει ότι:
α.
αναγνωρίζω ότι η απόλυτη ισότητα για όλους τους ανθρώπους (οι οποίοι είναι διαφορετικοί) δεν είναι δίκαιη. Παράδειγμα. Γιατί να περνάει το ίδιο καλά με σένα που δουλεύεις, ένας τεμπέλης; Φυσικά και θέλω να ζει κι ο τεμπέλης ευπρεπώς, αλλά σε καμία περίπτωση το ίδιο με εσένα που δουλεύεις. Πάλι δεν είναι δίκαιο αν κοιτάξεις τι δίνει ο καθένας και τι παίρνει. Όμως είμαι αριστερός, αυτό θέλω, τι να κάνουμε;
β.
θεωρώ ιδεολογίες/λύσεις που βασίζονται σε ουτοπικές καταστάσεις (π.χ. όλοι οι πολίτες να είναι συνειδητοποιημένοι, ενεργοί κλπ) ουτοπικές κι άρα μη πραγματοποιήσιμες. Αν κάποιος/α θέλει να μιλήσουμε για λύσεις, θα πρέπει να έχει βρει τρόπο, ώστε από την πραγματικότητα του σήμερα να φτάσουμε εκεί που λέει. Παράλληλα θα πρέπει να έχει του/της ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με κανέναν άλλο και, ως εκ τούτου, το να υπάρχουν άνθρωποι αντίθετοι στη λύση του/της είναι το μόνο σίγουρο.
γ.
θα δεχτώ οτιδήποτε βελτιώνει τη ζωή των παιδιών μου (πρώτα) και τη ζωή μου (σε δεύτερη μοίρα) ασχέτως αν η ταμπέλα που του φόρεσαν δεν είναι "αριστερή". Δεν περιμένω καμία μοναδική ιδεολογία να είναι η πανάκεια. Επιλέγω, για κάθε ξεχωριστό πρόβλημα, τη λύση που κρίνω καλύτερη. Βεβαίως επιλέγω υπό το πρίσμα ότι το αποτέλεσμα δεν δικαιολογεί το μέσο. Θέλουμε δε θέλουμε, το μέσο μας επηρεάζει και μας καθορίζει τουλάχιστον όσο και το ζητούμενο αποτέλεσμα*.
δ.
δεν είμαι τέλειος, όπως κανένας άλλωστε (εκτός ίσως, για όσους πιστεύουν, ο Θεός), οπότε μπορώ να αλλάξω γνώμη, είτε επειδή αλλάξαν οι συνθήκες, είτε επειδή έσφαλα. Όμως, δεν πρόκειται να αλλάξω τη φιλοσοφία μου.

Παρότι συμφωνώ ότι ο καλύτερος τρόπο να μην κάνεις λάθη, είναι να μη κάνεις τίποτα, θεωρώ ότι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι το να μην κάνεις τίποτα. Γιατί αν δεν κάνεις τίποτα δεν υπάρχει πρόοδος, τίποτα δε βελτιώνεται και αν κοιτάξατε τριγύρω σας δε ζούμε στον παράδεισο για να σταματήσουμε να βελτιωνόμαστε.

Τέλος, συχνά στην εργασία μου γίνομαι τελειομανής. Δεν ξέρω αν το βρίσκετε θετικό, εγώ το βρίσκω εκνευριστικό και συχνά ανούσιο, αλλά δυστυχώς εκ των υστέρων (σε ελάχιστες των περιπτώσεων μου βγήκε σε καλό). Συνεπώς, μη παραξενευτείτε να δείτε τα άρθρα μου να αλλάζουν ελαφρώς (ίσως και πλήρως;) μετά την αρχική δημοσίευση.

* Μάλιστα, ο Κωνσταντίνος Καβάφης στην «Ιθάκη» θεωρεί το ταξίδι (στην περίπτωσή μας το μέσο) πιο σημαντικό από το αποτέλεσμα (δηλαδή την επιστροφή στη Ιθάκη).