Όμορφες ιστορίες από το δημόσιο: 2 [η πληροφορική]

Σημείωση: Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, όμως οι καταστάσεις κλπ έχουν αλλαχτεί, ώστε να μη φέρουν σχέση με πραγματικά.

Είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε πως η πληροφορική μπορεί να βοηθήσει τη λειτουργία του δημοσίου. Για να δούμε πως είδα εγώ τη χρήση της μέσα στο δημόσιο.

Ως κίνητρο για τη χρήση Η/Υ δόθηκε 1 μέρα άδεια ανά δίμηνο. Θα πρέπει να προσθέσω πολύ σωστά, γιατί σύμφωνα με μία συνάδελφό μου, γιατί να χρησιμοποιήσω τον Η/Υ για να κάνω τη δουλειά μου αν δε μου δίνουν κίνητρο (η συγκεκριμένη ήθελε και χρηματικό κίνητρο, οπότε αδικήθηκε).

Ιστορία 1
Κατόπιν μεταφοράς σε άλλο κτίριο, μηχανικός δε δούλευε καθώς δεν ήταν δική του δουλειά να τοποθετήσει τον Η/Υ και να συνδέσει τα καλώδια του. Για να σας προλάβω (γιατί κατά μία έννοια, αυτό είναι δουλειά του "πληροφορικάριου" που θα αναλάβει την μετακόμιση) αναφέρω ότι η μεταφορά αποφασίστηκε για τις μέρες πριν το δεκαπενταύγουστο γιατί θα ήταν σε άδεια οι περισσότεροι (λογικό), χωρίς όμως να ανακοινωθεί ποτέ στο τμήμα πληροφορικής, παρά μόνο αφού έγινε η μετακόμιση και (ω! τι περίεργο!) έλλειπε σε άδεια 1 από τους 3. Μάλιστα, εφόσον ένας πρέπει πάντα να βρίσκεται στο κεντρικό κτίριο, τη δουλειά την ανέλαβε ένα άτομο: να βγάλει τους Η/Υ από τα κουτιά ή τις σακούλες, να ψάξει που έβαλε ο καθένας τα καλώδια (γιατί "κάπου εδώ είναι") να τα τοποθετήσει στο γραφείο, να ακούσει τον υπάλληλο αν το βολεύει εκεί που το έβαλε ή όχι και τελικά να συνδέσει τα καλώδια.

Ιστορία 2
Υπήρξαν περιπτώσεις που υπάλληλοι με τη δικαιολογία ότι δεν ξέρουν αρνιόντουσαν να αλλάξουν τόνερ/μελάνη στον εκτυπωτή. Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε: "πληροφορικάριος" τους το έδειξε μία φορά (ίσως και δύο, ίσως και παραπάνω) και αρνήθηκε να το ξανακάνει την επόμενη φορά (όχι χωρίς γκρίνια). Αν σκεφτείτε ότι αυτή είναι δουλειά του "πληροφορικάριου", αναρωτηθείτε πόσοι καλούν τεχνικό να τους αλλάξει τόνερ/μελάνη στον εκτυπωτή στο σπίτι τους.

Ιστορία 3
Στις εφαρμογές γραφείου πάντα θα σου ζητήσουν τη βοήθεια για κάτι, βέβαια αν προσπαθήσεις να τιμήσεις την κινέζικη(;) παροιμία "τον πεινασμένο,αντί να του δώσεις ένα ψάρι να φάει,. μάθε τον να ψαρεύει" θα αποτύχεις. Σπάνια κάποιος θέλει να μάθει, συνήθως αρκεί να βγει η δουλειά (γρήγορα αν είναι δυνατό). Αρκεί να δείτε ότι η στοίχιση γίνεται πάντα κενά.

Λοιπές ιστορίες: ο "πληροφορικάριος" είναι ο άνθρωπός σας για όσες διαδικασίες σχετίζονται με την πληροφορική
α. Το Διαύγεια θα το γνωρίζετε. Είναι μία προσπάθεια για διαφάνεια στο κράτος μέσω της χρήσης πληροφοριακού συστήματος. Για την ορθή χρήση του συστήματος στην ομάδα για το Διαύγεια είμαστε δύο πληροφορικάριοι! Προφανώς, θέλει πτυχίο για να μπορείς να χρησιμοποιήσεις ένα πληροφοριακό σύστημα με 5 φόρμες.
β. Πλέον στο δημόσιο σχεδιάζουμε την εκπαίδευση μας.Όλοι οι φορείς οφείλουν να καταγράφουν τις εκπαιδευτικές τους ανάγκες. Μάλιστα, έχουν οριστεί ειδικές ομάδες επιστημόνων και φυσικά είναι δυνατό να λείπει ο "πληροφορικάριος". Βέβαια! Αφού πλέον όλα σχετίζονται με τις νέες τεχνολογίες, πως μπορεί να λείπει; Πως; η καταγραφή των εκπαιδευτικών αναγκών είναι διοικητική δουλειά; Έλα μωρέ τώρα! Ωχχχ πια!
γ. Τα μελάνια και τα toner είναι αναλώσιμα που χρησιμοποιούνται σε συσκευές που εκτυπώνουν άρα έχουν άμεση σχέση με την πληροφορική. Προφανώς χρειάζεται επιστήμονας πληροφορικής να ορίσει ποια ανταλλακτικά κάνουν για ποιους εκτυπωτές. Τι τους σπουδάζαμε τόσα χρονιά με έξοδα του κράτους!

[Υπάρχουν κι άλλες πολλές ιστορίες αλλά πιστεύω ότι ήδη σας κούρασα, ως σύνοψη θα σας πω ότι λιγότερο από 5% του χρόνου μου σχετίζεται με τις γνώσεις των σπουδών μου, αυτά είναι μάλλον άχρηστα ως "Πληροφορικάριος του Δημοσίου" (αυτό όταν διαβάζεται πρέπει να ακούγεται με εφέ ηχούς για ορθό αποτέλεσμα) και τώρα που το ξανασκέφτομαι το 5% είναι μάλλον υπερβολή.]

Περί αναλογικότητας

Θεωρώ την αρχή της αναλογικότητας θεμελιώδη αρχή για μία κοινωνία. Ευτυχώς που ισχύει στην Ελλάδα, όμως δε βλέπω να εφαρμόζεται ορθά.

Η αρχή της αναλογικότητας βασικά λέει ότι παρότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, η εφαρμογή του νόμου μπορεί να είναι λίγο άνιση προς όφελος του συνόλου, του κοινωνικού κράτους κλπ.
[Το σύνταγμα της Ελλάδας αναφέρει την αρχή της αναλογικότητας στην παράγραφο 1 του άρθρου 25:
"Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Oι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας."]

Με αυτή τη λογική βλέπουμε οι πλούσιοι να πληρώνουν περισσότερα, ενώ οι πιο άτυχοι ή φτωχοί συμπολίτες μας να απολαμβάνουν προνόμια δωρεάν ή με χαμηλό κόστος για τα οποία οι υπόλοιποι πληρώνουμε κλπ.

Όμως, η αναλογικότητα δεν εφαρμόζεται σωστά στη χώρα μας, γιατί δεν είναι 100% δίκαιη. Για παράδειγμα, δε θεωρώ αναλογικό να παίρνεις κάποια χρήματα (ή να έχεις κάποια παροχή) αν έχεις (π.χ.) εισόδημα κάτω από € 7000, ενώ από € 7000 να μην παίρνεις. Δηλαδή εγώ με εισόδημα € 6.999,99 να λαμβάνω βοήθεια ύψους € 10 (οπότε το σύνολό μου να είναι € 7.009.99), ενώ εσύ με € 7000 να μην παίρνεις τίποτα. Μάλιστα, δεν είναι μόνο αυτό, με την έννοια ότι μπορεί να συμβαίνει για πολλές παροχές ταυτοχρόνως, οπότε η αδικία να είναι μεγάλη.

Λύση θεωρώ οι παροχές να κοστολογούνται και σε όποιον της λαμβάνει να "ανεβαίνει" αντίστοιχα το θεωρητικό εισόδημα. Για παράδειγμα, αν λαμβάνω ΕΚΑΣ το ποσό σύνταξη + ΕΚΑΣ δεν πρέπει να υπερβαίνει το ελάχιστο ποσό πάνω από το οποίο κάποιος δε δικαιούται ΕΚΑΣ (υπάρχει και άλλος τρόπος που αμβλύνει την όποια αδικία αισθάνεται κάποιος που είναι στο όριο να μη λαμβάνει ΕΚΑΣ - αλλά δεν είναι του παρόντος).

Παρόμοια, δεν είναι δυνατόν εγώ εσύ που έχεις ασφαλιστεί μετά το 1993 να πληρώνεις περισσότερα για ασφάλιση από εμένα που ασφαλίστηκα πριν το 1994 και στο τέλος να λαμβάνουμε την ίδια ασφάλιση ή εγώ να έχω και καλύτερη. Ειδικά για το ασφαλιστικό, παίρνεις αναλογικά με το τι έχεις δώσει σε συνάρτηση με το πόσα μπορεί να διαθέσει το ταμείο και κατ'επέκταση το κράτος
[Ειδικά για το παράδειγμα με το ασφαλιστικό, θεωρώ ότι καταστρατηγεί την αρχή ότι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου (Σύνταγμα, παράγραφος 1, άρθρο 4).]

Παρομοίως για το φόρο εισοδήματος θα πρέπει να είναι έσοδα-έξοδα. Δεν είναι λογικό κάποιος που έχει έξοδα να πληρώνει τον ίδιο φόρο με κάποιον άλλο που δεν έχει έξοδα, καθώς τα έξοδα ήδη εμπεριέχουν φόρο μέσα τους. Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση η αναλογικότητα είναι ίσως τραβηγμένη

Ανοιχτά καταστήματα: "Ποτέ την Κυριακή";

Ας αναλύσουμε λίγο το πρόβλημα, σπάζοντάς το σε αυτούς που αφορά:

1. Καταστηματάρχες
Δεν αυξάνεται η συνολική κατανάλωση. Μπορεί να αυξηθεί σε συγκεκριμένο κατάστημα που είναι ανοιχτό σε σχέση με άλλο που είναι κλειστό. Οπότε ωφελεί όσους μπορούν να ανοίγουν πολλές ώρες δηλαδή τα μεγάλα καταστήματα σε βάρος των οικογενειακών ή αυτών χωρίς δυνατότητα να προσλάβουν επιπλέον υπαλλήλους.
Αυξάνεται ο ανταγωνισμός και η ζυγαριά κλίνει υπέρ των μεγάλων. Θεωρώ ότι δε θέλουμε κάτι τέτοιο. Ίσα-ίσα εγώ θα πρότεινα μόνο οι μικροί να έχουν τέτοια δυνατότητα (που μάλλον έχουν, αν κρίνω από μικρά συνοικιακά καταστήματα που λειτουργούν και την Κυριακή).
Φυσικά και υπάρχουν καταστήματα που λειτουργούν τη Κυριακή (π.χ. εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία, κάβες, ανθοπωλεία, θέατρα, κινηματογράφοι, περίπτερα, πρατήρια υγρών καυσίμων κλπ), όμως λειτουργούν με αυτά τα ωράρια εξ' αρχής. Στα υπόλοιπα καταστήματα μπαίνει τώρα ξαφνικά μία παράμετρος υπέρ των μεγάλων. Ίσως αν επέτρεπαν μόνο τους μικρούς μερικά χρόνια και μετά τους μεγάλους να ήταν πιο δίκαιο.
Στις τουριστικές περιοχές και περιόδους (οπότε και είναι χρήσιμο) επίσης είναι ανοιχτά την Κυριακή. Γιατί να μας ενδιαφέρει τόσο πολύ για τις υπόλοιπες περιόδους;

2. Καταναλωτές
Βολεύει, εφόσον έχουν μεγαλύτερη ελευθερία στο πότε μπορούν να ψωνίσουν, όμως αν δεν ακολουθήσουν όλοι το ωράριο, μειώνονται οι επιλογές (σιγά το πράγμα βέβαια).

3. Εργαζόμενοι
Για όσους δεν έχουν οικογένεια μπορεί να είναι ενόχληση, όμως το μεγάλο πρόβλημα είναι για όσους έχουν. Η μία μέρα που ήταν σίγουρη για να βρεθούν με την οικογένεια χάνεται. Ακόμα και το σαββατοκύριακο πλέον δεν είναι σίγουρο για βόλτα, εκδρομή κλπ. Δεδομένου ότι ο οικογενειάρχης θα θέλει μία μέρα με την οικογένεια, ο εργοδότης θα προτιμήσει μη οικογενειάρχη (όπως προτιμάει γυναίκες με μεγάλα παιδιά, παρά αυτές με μικρά παιδιά, φρεσκο-παντρεμένες κλπ).
Με την παρούσα κατάσταση του μηδενικού ελέγχου από το κράτος και της αναγκαστικής ανοχής από τους υπαλλήλους (λόγω τεράστιας ανεργίας) δε είναι σίγουρο (α) αν θα διατηρηθεί το 1 μέρα ρεπό και μία μέρα αργία την εβδομάδα και (β) αν θα πάρουν οποιαδήποτε αύξηση (υπόψη ότι ακόμα και τις ίδιες ώρες την εβδομάδα να δουλεύεις άλλο είναι να δουλεύεις 5 μέρες και άλλο 7).

Από τα παραπάνω κρίνω ότι το μέτρο δεν είναι θετικό. Θέλει κατ'ελάχιστον την εγγύηση της ίσης μεταχείρισης μεταξύ των καταστημάτων, της σύννομης μεταχείρισης των υπαλλήλων κλπ τα οποία το κράτος δεν μπορεί να τα προσφέρει.

Αντίθετα από τα καταστήματα, πιο παραγωγικό θα ήταν να ανοίγει το δημόσιο ένα σαββατοκύριακο το μήνα ακόμα κι αν είναι την επόμενη Δευτέρα και Τρίτη κλειστό.