Θεωρώ την αρχή της αναλογικότητας θεμελιώδη αρχή για μία κοινωνία. Ευτυχώς που ισχύει στην Ελλάδα, όμως δε βλέπω να εφαρμόζεται ορθά.
Η αρχή της αναλογικότητας βασικά λέει ότι παρότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, η εφαρμογή του νόμου μπορεί να είναι λίγο άνιση προς όφελος του συνόλου, του κοινωνικού κράτους κλπ.
[Το σύνταγμα της Ελλάδας αναφέρει την αρχή της αναλογικότητας στην παράγραφο 1 του άρθρου 25:
"Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Oι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας."]
Με αυτή τη λογική βλέπουμε οι πλούσιοι να πληρώνουν περισσότερα, ενώ οι πιο άτυχοι ή φτωχοί συμπολίτες μας να απολαμβάνουν προνόμια δωρεάν ή με χαμηλό κόστος για τα οποία οι υπόλοιποι πληρώνουμε κλπ.
Όμως, η αναλογικότητα δεν εφαρμόζεται σωστά στη χώρα μας, γιατί δεν είναι 100% δίκαιη. Για παράδειγμα, δε θεωρώ αναλογικό να παίρνεις κάποια χρήματα (ή να έχεις κάποια παροχή) αν έχεις (π.χ.) εισόδημα κάτω από € 7000, ενώ από € 7000 να μην παίρνεις. Δηλαδή εγώ με εισόδημα € 6.999,99 να λαμβάνω βοήθεια ύψους € 10 (οπότε το σύνολό μου να είναι € 7.009.99), ενώ εσύ με € 7000 να μην παίρνεις τίποτα. Μάλιστα, δεν είναι μόνο αυτό, με την έννοια ότι μπορεί να συμβαίνει για πολλές παροχές ταυτοχρόνως, οπότε η αδικία να είναι μεγάλη.
Λύση θεωρώ οι παροχές να κοστολογούνται και σε όποιον της λαμβάνει να "ανεβαίνει" αντίστοιχα το θεωρητικό εισόδημα. Για παράδειγμα, αν λαμβάνω ΕΚΑΣ το ποσό σύνταξη + ΕΚΑΣ δεν πρέπει να υπερβαίνει το ελάχιστο ποσό πάνω από το οποίο κάποιος δε δικαιούται ΕΚΑΣ (υπάρχει και άλλος τρόπος που αμβλύνει την όποια αδικία αισθάνεται κάποιος που είναι στο όριο να μη λαμβάνει ΕΚΑΣ - αλλά δεν είναι του παρόντος).
Παρόμοια, δεν είναι δυνατόν εγώ εσύ που έχεις ασφαλιστεί μετά το 1993 να πληρώνεις περισσότερα για ασφάλιση από εμένα που ασφαλίστηκα πριν το 1994 και στο τέλος να λαμβάνουμε την ίδια ασφάλιση ή εγώ να έχω και καλύτερη. Ειδικά για το ασφαλιστικό, παίρνεις αναλογικά με το τι έχεις δώσει σε συνάρτηση με το πόσα μπορεί να διαθέσει το ταμείο και κατ'επέκταση το κράτος
[Ειδικά για το παράδειγμα με το ασφαλιστικό, θεωρώ ότι καταστρατηγεί την αρχή ότι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου (Σύνταγμα, παράγραφος 1, άρθρο 4).]
Παρομοίως για το φόρο εισοδήματος θα πρέπει να είναι έσοδα-έξοδα. Δεν είναι λογικό κάποιος που έχει έξοδα να πληρώνει τον ίδιο φόρο με κάποιον άλλο που δεν έχει έξοδα, καθώς τα έξοδα ήδη εμπεριέχουν φόρο μέσα τους. Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση η αναλογικότητα είναι ίσως τραβηγμένη
Η αρχή της αναλογικότητας βασικά λέει ότι παρότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, η εφαρμογή του νόμου μπορεί να είναι λίγο άνιση προς όφελος του συνόλου, του κοινωνικού κράτους κλπ.
[Το σύνταγμα της Ελλάδας αναφέρει την αρχή της αναλογικότητας στην παράγραφο 1 του άρθρου 25:
"Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Oι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας."]
Με αυτή τη λογική βλέπουμε οι πλούσιοι να πληρώνουν περισσότερα, ενώ οι πιο άτυχοι ή φτωχοί συμπολίτες μας να απολαμβάνουν προνόμια δωρεάν ή με χαμηλό κόστος για τα οποία οι υπόλοιποι πληρώνουμε κλπ.
Όμως, η αναλογικότητα δεν εφαρμόζεται σωστά στη χώρα μας, γιατί δεν είναι 100% δίκαιη. Για παράδειγμα, δε θεωρώ αναλογικό να παίρνεις κάποια χρήματα (ή να έχεις κάποια παροχή) αν έχεις (π.χ.) εισόδημα κάτω από € 7000, ενώ από € 7000 να μην παίρνεις. Δηλαδή εγώ με εισόδημα € 6.999,99 να λαμβάνω βοήθεια ύψους € 10 (οπότε το σύνολό μου να είναι € 7.009.99), ενώ εσύ με € 7000 να μην παίρνεις τίποτα. Μάλιστα, δεν είναι μόνο αυτό, με την έννοια ότι μπορεί να συμβαίνει για πολλές παροχές ταυτοχρόνως, οπότε η αδικία να είναι μεγάλη.
Λύση θεωρώ οι παροχές να κοστολογούνται και σε όποιον της λαμβάνει να "ανεβαίνει" αντίστοιχα το θεωρητικό εισόδημα. Για παράδειγμα, αν λαμβάνω ΕΚΑΣ το ποσό σύνταξη + ΕΚΑΣ δεν πρέπει να υπερβαίνει το ελάχιστο ποσό πάνω από το οποίο κάποιος δε δικαιούται ΕΚΑΣ (υπάρχει και άλλος τρόπος που αμβλύνει την όποια αδικία αισθάνεται κάποιος που είναι στο όριο να μη λαμβάνει ΕΚΑΣ - αλλά δεν είναι του παρόντος).
Παρόμοια, δεν είναι δυνατόν εγώ εσύ που έχεις ασφαλιστεί μετά το 1993 να πληρώνεις περισσότερα για ασφάλιση από εμένα που ασφαλίστηκα πριν το 1994 και στο τέλος να λαμβάνουμε την ίδια ασφάλιση ή εγώ να έχω και καλύτερη. Ειδικά για το ασφαλιστικό, παίρνεις αναλογικά με το τι έχεις δώσει σε συνάρτηση με το πόσα μπορεί να διαθέσει το ταμείο και κατ'επέκταση το κράτος
[Ειδικά για το παράδειγμα με το ασφαλιστικό, θεωρώ ότι καταστρατηγεί την αρχή ότι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου (Σύνταγμα, παράγραφος 1, άρθρο 4).]
Παρομοίως για το φόρο εισοδήματος θα πρέπει να είναι έσοδα-έξοδα. Δεν είναι λογικό κάποιος που έχει έξοδα να πληρώνει τον ίδιο φόρο με κάποιον άλλο που δεν έχει έξοδα, καθώς τα έξοδα ήδη εμπεριέχουν φόρο μέσα τους. Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση η αναλογικότητα είναι ίσως τραβηγμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου