Όμορφες ιστορίες από το δημόσιο: 2 [η πληροφορική]

Σημείωση: Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, όμως οι καταστάσεις κλπ έχουν αλλαχτεί, ώστε να μη φέρουν σχέση με πραγματικά.

Είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε πως η πληροφορική μπορεί να βοηθήσει τη λειτουργία του δημοσίου. Για να δούμε πως είδα εγώ τη χρήση της μέσα στο δημόσιο.

Ως κίνητρο για τη χρήση Η/Υ δόθηκε 1 μέρα άδεια ανά δίμηνο. Θα πρέπει να προσθέσω πολύ σωστά, γιατί σύμφωνα με μία συνάδελφό μου, γιατί να χρησιμοποιήσω τον Η/Υ για να κάνω τη δουλειά μου αν δε μου δίνουν κίνητρο (η συγκεκριμένη ήθελε και χρηματικό κίνητρο, οπότε αδικήθηκε).

Ιστορία 1
Κατόπιν μεταφοράς σε άλλο κτίριο, μηχανικός δε δούλευε καθώς δεν ήταν δική του δουλειά να τοποθετήσει τον Η/Υ και να συνδέσει τα καλώδια του. Για να σας προλάβω (γιατί κατά μία έννοια, αυτό είναι δουλειά του "πληροφορικάριου" που θα αναλάβει την μετακόμιση) αναφέρω ότι η μεταφορά αποφασίστηκε για τις μέρες πριν το δεκαπενταύγουστο γιατί θα ήταν σε άδεια οι περισσότεροι (λογικό), χωρίς όμως να ανακοινωθεί ποτέ στο τμήμα πληροφορικής, παρά μόνο αφού έγινε η μετακόμιση και (ω! τι περίεργο!) έλλειπε σε άδεια 1 από τους 3. Μάλιστα, εφόσον ένας πρέπει πάντα να βρίσκεται στο κεντρικό κτίριο, τη δουλειά την ανέλαβε ένα άτομο: να βγάλει τους Η/Υ από τα κουτιά ή τις σακούλες, να ψάξει που έβαλε ο καθένας τα καλώδια (γιατί "κάπου εδώ είναι") να τα τοποθετήσει στο γραφείο, να ακούσει τον υπάλληλο αν το βολεύει εκεί που το έβαλε ή όχι και τελικά να συνδέσει τα καλώδια.

Ιστορία 2
Υπήρξαν περιπτώσεις που υπάλληλοι με τη δικαιολογία ότι δεν ξέρουν αρνιόντουσαν να αλλάξουν τόνερ/μελάνη στον εκτυπωτή. Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε: "πληροφορικάριος" τους το έδειξε μία φορά (ίσως και δύο, ίσως και παραπάνω) και αρνήθηκε να το ξανακάνει την επόμενη φορά (όχι χωρίς γκρίνια). Αν σκεφτείτε ότι αυτή είναι δουλειά του "πληροφορικάριου", αναρωτηθείτε πόσοι καλούν τεχνικό να τους αλλάξει τόνερ/μελάνη στον εκτυπωτή στο σπίτι τους.

Ιστορία 3
Στις εφαρμογές γραφείου πάντα θα σου ζητήσουν τη βοήθεια για κάτι, βέβαια αν προσπαθήσεις να τιμήσεις την κινέζικη(;) παροιμία "τον πεινασμένο,αντί να του δώσεις ένα ψάρι να φάει,. μάθε τον να ψαρεύει" θα αποτύχεις. Σπάνια κάποιος θέλει να μάθει, συνήθως αρκεί να βγει η δουλειά (γρήγορα αν είναι δυνατό). Αρκεί να δείτε ότι η στοίχιση γίνεται πάντα κενά.

Λοιπές ιστορίες: ο "πληροφορικάριος" είναι ο άνθρωπός σας για όσες διαδικασίες σχετίζονται με την πληροφορική
α. Το Διαύγεια θα το γνωρίζετε. Είναι μία προσπάθεια για διαφάνεια στο κράτος μέσω της χρήσης πληροφοριακού συστήματος. Για την ορθή χρήση του συστήματος στην ομάδα για το Διαύγεια είμαστε δύο πληροφορικάριοι! Προφανώς, θέλει πτυχίο για να μπορείς να χρησιμοποιήσεις ένα πληροφοριακό σύστημα με 5 φόρμες.
β. Πλέον στο δημόσιο σχεδιάζουμε την εκπαίδευση μας.Όλοι οι φορείς οφείλουν να καταγράφουν τις εκπαιδευτικές τους ανάγκες. Μάλιστα, έχουν οριστεί ειδικές ομάδες επιστημόνων και φυσικά είναι δυνατό να λείπει ο "πληροφορικάριος". Βέβαια! Αφού πλέον όλα σχετίζονται με τις νέες τεχνολογίες, πως μπορεί να λείπει; Πως; η καταγραφή των εκπαιδευτικών αναγκών είναι διοικητική δουλειά; Έλα μωρέ τώρα! Ωχχχ πια!
γ. Τα μελάνια και τα toner είναι αναλώσιμα που χρησιμοποιούνται σε συσκευές που εκτυπώνουν άρα έχουν άμεση σχέση με την πληροφορική. Προφανώς χρειάζεται επιστήμονας πληροφορικής να ορίσει ποια ανταλλακτικά κάνουν για ποιους εκτυπωτές. Τι τους σπουδάζαμε τόσα χρονιά με έξοδα του κράτους!

[Υπάρχουν κι άλλες πολλές ιστορίες αλλά πιστεύω ότι ήδη σας κούρασα, ως σύνοψη θα σας πω ότι λιγότερο από 5% του χρόνου μου σχετίζεται με τις γνώσεις των σπουδών μου, αυτά είναι μάλλον άχρηστα ως "Πληροφορικάριος του Δημοσίου" (αυτό όταν διαβάζεται πρέπει να ακούγεται με εφέ ηχούς για ορθό αποτέλεσμα) και τώρα που το ξανασκέφτομαι το 5% είναι μάλλον υπερβολή.]

Περί αναλογικότητας

Θεωρώ την αρχή της αναλογικότητας θεμελιώδη αρχή για μία κοινωνία. Ευτυχώς που ισχύει στην Ελλάδα, όμως δε βλέπω να εφαρμόζεται ορθά.

Η αρχή της αναλογικότητας βασικά λέει ότι παρότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, η εφαρμογή του νόμου μπορεί να είναι λίγο άνιση προς όφελος του συνόλου, του κοινωνικού κράτους κλπ.
[Το σύνταγμα της Ελλάδας αναφέρει την αρχή της αναλογικότητας στην παράγραφο 1 του άρθρου 25:
"Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Oι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας."]

Με αυτή τη λογική βλέπουμε οι πλούσιοι να πληρώνουν περισσότερα, ενώ οι πιο άτυχοι ή φτωχοί συμπολίτες μας να απολαμβάνουν προνόμια δωρεάν ή με χαμηλό κόστος για τα οποία οι υπόλοιποι πληρώνουμε κλπ.

Όμως, η αναλογικότητα δεν εφαρμόζεται σωστά στη χώρα μας, γιατί δεν είναι 100% δίκαιη. Για παράδειγμα, δε θεωρώ αναλογικό να παίρνεις κάποια χρήματα (ή να έχεις κάποια παροχή) αν έχεις (π.χ.) εισόδημα κάτω από € 7000, ενώ από € 7000 να μην παίρνεις. Δηλαδή εγώ με εισόδημα € 6.999,99 να λαμβάνω βοήθεια ύψους € 10 (οπότε το σύνολό μου να είναι € 7.009.99), ενώ εσύ με € 7000 να μην παίρνεις τίποτα. Μάλιστα, δεν είναι μόνο αυτό, με την έννοια ότι μπορεί να συμβαίνει για πολλές παροχές ταυτοχρόνως, οπότε η αδικία να είναι μεγάλη.

Λύση θεωρώ οι παροχές να κοστολογούνται και σε όποιον της λαμβάνει να "ανεβαίνει" αντίστοιχα το θεωρητικό εισόδημα. Για παράδειγμα, αν λαμβάνω ΕΚΑΣ το ποσό σύνταξη + ΕΚΑΣ δεν πρέπει να υπερβαίνει το ελάχιστο ποσό πάνω από το οποίο κάποιος δε δικαιούται ΕΚΑΣ (υπάρχει και άλλος τρόπος που αμβλύνει την όποια αδικία αισθάνεται κάποιος που είναι στο όριο να μη λαμβάνει ΕΚΑΣ - αλλά δεν είναι του παρόντος).

Παρόμοια, δεν είναι δυνατόν εγώ εσύ που έχεις ασφαλιστεί μετά το 1993 να πληρώνεις περισσότερα για ασφάλιση από εμένα που ασφαλίστηκα πριν το 1994 και στο τέλος να λαμβάνουμε την ίδια ασφάλιση ή εγώ να έχω και καλύτερη. Ειδικά για το ασφαλιστικό, παίρνεις αναλογικά με το τι έχεις δώσει σε συνάρτηση με το πόσα μπορεί να διαθέσει το ταμείο και κατ'επέκταση το κράτος
[Ειδικά για το παράδειγμα με το ασφαλιστικό, θεωρώ ότι καταστρατηγεί την αρχή ότι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου (Σύνταγμα, παράγραφος 1, άρθρο 4).]

Παρομοίως για το φόρο εισοδήματος θα πρέπει να είναι έσοδα-έξοδα. Δεν είναι λογικό κάποιος που έχει έξοδα να πληρώνει τον ίδιο φόρο με κάποιον άλλο που δεν έχει έξοδα, καθώς τα έξοδα ήδη εμπεριέχουν φόρο μέσα τους. Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση η αναλογικότητα είναι ίσως τραβηγμένη

Ανοιχτά καταστήματα: "Ποτέ την Κυριακή";

Ας αναλύσουμε λίγο το πρόβλημα, σπάζοντάς το σε αυτούς που αφορά:

1. Καταστηματάρχες
Δεν αυξάνεται η συνολική κατανάλωση. Μπορεί να αυξηθεί σε συγκεκριμένο κατάστημα που είναι ανοιχτό σε σχέση με άλλο που είναι κλειστό. Οπότε ωφελεί όσους μπορούν να ανοίγουν πολλές ώρες δηλαδή τα μεγάλα καταστήματα σε βάρος των οικογενειακών ή αυτών χωρίς δυνατότητα να προσλάβουν επιπλέον υπαλλήλους.
Αυξάνεται ο ανταγωνισμός και η ζυγαριά κλίνει υπέρ των μεγάλων. Θεωρώ ότι δε θέλουμε κάτι τέτοιο. Ίσα-ίσα εγώ θα πρότεινα μόνο οι μικροί να έχουν τέτοια δυνατότητα (που μάλλον έχουν, αν κρίνω από μικρά συνοικιακά καταστήματα που λειτουργούν και την Κυριακή).
Φυσικά και υπάρχουν καταστήματα που λειτουργούν τη Κυριακή (π.χ. εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία, κάβες, ανθοπωλεία, θέατρα, κινηματογράφοι, περίπτερα, πρατήρια υγρών καυσίμων κλπ), όμως λειτουργούν με αυτά τα ωράρια εξ' αρχής. Στα υπόλοιπα καταστήματα μπαίνει τώρα ξαφνικά μία παράμετρος υπέρ των μεγάλων. Ίσως αν επέτρεπαν μόνο τους μικρούς μερικά χρόνια και μετά τους μεγάλους να ήταν πιο δίκαιο.
Στις τουριστικές περιοχές και περιόδους (οπότε και είναι χρήσιμο) επίσης είναι ανοιχτά την Κυριακή. Γιατί να μας ενδιαφέρει τόσο πολύ για τις υπόλοιπες περιόδους;

2. Καταναλωτές
Βολεύει, εφόσον έχουν μεγαλύτερη ελευθερία στο πότε μπορούν να ψωνίσουν, όμως αν δεν ακολουθήσουν όλοι το ωράριο, μειώνονται οι επιλογές (σιγά το πράγμα βέβαια).

3. Εργαζόμενοι
Για όσους δεν έχουν οικογένεια μπορεί να είναι ενόχληση, όμως το μεγάλο πρόβλημα είναι για όσους έχουν. Η μία μέρα που ήταν σίγουρη για να βρεθούν με την οικογένεια χάνεται. Ακόμα και το σαββατοκύριακο πλέον δεν είναι σίγουρο για βόλτα, εκδρομή κλπ. Δεδομένου ότι ο οικογενειάρχης θα θέλει μία μέρα με την οικογένεια, ο εργοδότης θα προτιμήσει μη οικογενειάρχη (όπως προτιμάει γυναίκες με μεγάλα παιδιά, παρά αυτές με μικρά παιδιά, φρεσκο-παντρεμένες κλπ).
Με την παρούσα κατάσταση του μηδενικού ελέγχου από το κράτος και της αναγκαστικής ανοχής από τους υπαλλήλους (λόγω τεράστιας ανεργίας) δε είναι σίγουρο (α) αν θα διατηρηθεί το 1 μέρα ρεπό και μία μέρα αργία την εβδομάδα και (β) αν θα πάρουν οποιαδήποτε αύξηση (υπόψη ότι ακόμα και τις ίδιες ώρες την εβδομάδα να δουλεύεις άλλο είναι να δουλεύεις 5 μέρες και άλλο 7).

Από τα παραπάνω κρίνω ότι το μέτρο δεν είναι θετικό. Θέλει κατ'ελάχιστον την εγγύηση της ίσης μεταχείρισης μεταξύ των καταστημάτων, της σύννομης μεταχείρισης των υπαλλήλων κλπ τα οποία το κράτος δεν μπορεί να τα προσφέρει.

Αντίθετα από τα καταστήματα, πιο παραγωγικό θα ήταν να ανοίγει το δημόσιο ένα σαββατοκύριακο το μήνα ακόμα κι αν είναι την επόμενη Δευτέρα και Τρίτη κλειστό.

Γιατί η κοινωνία δεν αντιδρά όπως θα έπρεπε στους άδικους νόμους;

Ο κ. Κατρούγκαλος στην εκπομπή του κ. Πρετεντέρη "Ανατροπή" (απόσπασμα της οποίας είδα στο youtube, δε βλέπω την εκπομπή στη τηλεόραση) ανέφερε ότι οι νόμοι δεν εφαρμόζονται όταν η κοινωνία αντιδρά και έφερε ως παράδειγμα τις καταλήψεις μαθητών στα σχολεία, για τις οποίες θα έπρεπε να παρεμβαίνει εισαγγελέας, αλλά δε το κάνει (εξαιρέσεις υπάρχουν).

Μου φάνηκε εξαιρετικά λανθασμένη άποψη και καθώς τη σκεφτόμουν διαπίστωσα το γιατί.

Στην Ελλάδα οι νόμοι δεν εφαρμόζονται. Αν εφαρμοζόντουσαν πλήρως και όχι όποτε τύχει, ο λαός θα είχε μάθει να αντιδρά στους άδικους νόμους. Στο παράδειγμα του κ. Κατρούγκαλου, αν σε κάθε κατάληψη είχαμε συλλήψεις, τότε θεωρώ ότι η κοινωνία θα εναντιωνόταν στο νόμο. Τώρα που εφαρμόστηκε σε ελάχιστες περιπτώσεις (δίκαιο δεν είναι να πω κατ' εξαίρεση; και δεν είναι αντισυνταγματικό αυτό;) το πρόβλημα είναι περιορισμένο οπότε και η αντίδραση είναι περιορισμένη.

Υποθέτω ότι πλέον μας έχουν εκπαιδεύσει στο να μην αντιδράμε όταν δε μας αφορά άμεσα (ή κοντεύουν αν το κάνουν). Στις ΗΠΑ ίσως να το έχουν καταφέρει, καθώς έχω ακούσει πάρα πολλά παραδείγματα "zero-tolerance" στα σχολεία εκεί που βγάζουν μάτια και δεν έχω ακούσει για αντίστοιχη αντίδραση και πολύ συχνά ότι γίνεται στις ΗΠΑ έρχεται μετά εδώ.

Γιατί νομίζετε ότι καταργούν το Διαύγεια;

Όλα ξεκίνησαν (για μένα) από άρθρο της εφημερίδας «Το Βήμα»  στη συνέχεια είδα διάφορες αναρτήσεις στο FaceBook. Το σχόλια αφορούσαν σε δύο αλλαγές από τη διαβούλευση.

(Θα πρέπει να σημειώσω εδώ ότι είναι αισχρό να σχεδιάζουν η διαβούλευση να διαρκέσει μία μέρα, ευτυχώς την έκαναν μία εβδομάδα.)

Α.

Η διαβούλευση αναφέρει:

[4. Η παρ. 2 άρθρου 4 Ν. 3861/2010 αντικαθίσταται ως εξής:

«2. Με εξαίρεση τις πράξεις της προηγούμενης παραγράφου, οι λοιπές πράξεις του άρθρου 2 ισχύουν από την ανάρτηση τους στο Διαδίκτυο κατά τα οριζόμενα στον παρόντα νόμο, εκτός εάν ορίζεται διαφορετικά σε ειδικές διατάξεις ή στις ίδιες τις πράξεις».]

Όπου η παρ. 2 άρθρου 4 Ν. 3861/2010 (ΦΕΚ A 112 - 13.07.2010, διαθέσιμο στο Εθνικό Τυπογραφείο) είναι η παρακάτω:

[2. Με εξαίρεση τις πράξεις της προηγούμενης παραγράφου, οι λοιπές πράξεις που κατά τον παρόντα νόμο αναρτώνται στο Διαδίκτυο δεν εκτελούνται, εάν δεν έχει προηγηθεί η ανάρτησή τους στο Διαδίκτυο κατά τα οριζόμενα στον παρόντα νόμο.]

Γιατί το παραπάνω είναι κατάργηση τους Διαύγεια; Αυτό που λέει είναι ότι μία πράξη μπορεί να αναφέρει ότι έχει ισχύ πριν την ανάρτησή της στο Διαύγεια. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, αρκεί αν μετά (παρ.1 άρθρου 3 Ν. 3861/2010) «Οι πράξεις που αναφέρονται στο άρθρο 2 του πα­ρόντος νόμου αναρτώνται αμελλητί στο Διαδίκτυο με μέριμνα του οργάνου που τις εξέδωσε.»

Πολύ απλά ένας δήμαρχος/υπουργός κλπ όταν αποφασίζει κάτι θέλει να ισχύσει αμέσως και όχι να περιμένει τον υπάλληλο να το αναρτήσει. Ασχέτως αν αρνηθεί (π.χ. γιατί αναφέρει για απολύσεις), αν είναι άρρωστος ή απεργεί κλπ. Από ότι διαβάζω, το συγκεκριμένο έγινε ώστε οι αποφάσεις για να πάει π.χ. το ΣΔΟΕ για έλεγχο να αναρτούνται αφού έγινε ο έλεγχος. Διαφωνείτε;

Σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα το βλέπω στο γεγονός ότι ο νόμος δε δίνει σαφείς προθεσμίες και δεν περιέχει ποινές όταν η ανάρτηση καθυστερεί.

Β.

Η διαβούλευση αναφέρει:

[6. Η παράγραφος 4 του άρθρου 4 του ν.3861/2010 (ΦΕΚ Α/112), αντικαθίσταται ως εξής:

«4. Εάν υπάρχει διαφορά μεταξύ του κειμένου που αναρτήθηκε και του κειμένου της πράξης, ισχύει το τελευταίο. Με ευθύνη του προσώπου ή οργάνου που έχει εκδώσει την πράξη γίνονται αμελλητί οι αναγκαίες διορθώσεις στο κείμενο που έχει αναρτηθεί στο δικτυακό τόπο.»]

Όπου η παρ. 4 άρθρου 4 Ν. 3861/2010 είναι η παρακάτω:

[4. Αν το κείμενο της κατά νόμο δημοσιευμένης πράξης δεν ταυτίζεται με το αντίστοιχο κείμενο που είναι αναρτημένο στον οικείο δικτυακό τόπο ισχύει το κείμενο που έχει δημοσιευτεί. Ως προς τις πράξεις που δεν δημοσιεύονται καθ΄ οποιονδήποτε άλλον τρόπο, εάν υπάρχει διαφορά μεταξύ του κειμένου που αναρτήθηκε και του κειμένου της πράξης ισχύει το τελευταίο. Με ευθύνη του προσώπου ή οργάνου που έχει εκδώσει την πράξη γίνονται αμελλητί οι αναγκαίες διορθώσεις στο κείμενο που έχει αναρτηθεί στο δικτυακό τόπο.]

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι αν δεν αναρτηθεί η διόρθωση το Διαύγεια δε θα είναι να το εμπιστεύεσαι. Πάλι όμως το πρόβλημα είναι στο γεγονός ότι ο νόμος δε δίνει σαφείς προθεσμίες και δεν περιέχει ποινές όταν η ανάρτηση καθυστερεί.

---

Αν θέλουμε το Διαύγεια να περιέχει τις ισχύουσες πράξεις (που τελικά νομίζω όλοι αυτό θέλουμε), τότε θα πρέπει να γίνουν διάφορες αλλαγές. Ουσιαστικά πρέπει να απλοποιηθεί, προτείνω (α) να αναρτούνται όλες οι πράξεις (το ποιές δεν αναρτούνται δεν είναι ξεκάθαρο για τους δ.υ. πόσο μάλλον για τους πολίτες), από όλους τους φορείς (από όσο ξέρω εξαιρείται του Διαύγεια η Βουλή) και (β) να μην ισχύει πράξη που δεν έχει πάνω της ΑΔΑ.

(Υπάρχουν εξαιρέσεις στα παραπάνω όσον αφορά απόρρητες πράξεις που δεν πρέπει να αναρτούνται και τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, τα οποία θα πρέπει να μην εμφανίζονται)

Απολύσεις και μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο: προσοχή πως θα τις κάνουνε!

Όσον αφορά στο δημόσιο και στους δημοσίους υπαλλήλους, ο βασικός στόχος των κυβερνήσεων, εν μέσω κρίσης, ξεκινάει/ξεκινούσε πάντα λανθασμένα (όπως και σε όλους τους νόμους): μόνο μέσα από δημοσιονομικό πρίσμα. Η μείωση είτε των μισθών είτε του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, τουλάχιστον έως τώρα (Αύγουστος του 2013) δεν έγινε, όπως θα έπρεπε, δηλαδή, με κριτήριο τη βελτίωση της μηχανής του δημοσίου, ώστε από τροχοπέδη να γίνει μοχλός ανάπτυξης.

Ειδικά όσον αφορά τις απολύσεις^*1, θα πρέπει να τονιστεί ότι το δημόσιο είναι σαφώς πιο ανελαστικό από μία ιδιωτική επιχείρηση. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να "κλείσει" την υπηρεσία των δημοτολογίων, όταν υπάρχει ανάγκη να κρατάει το κράτος τέτοια στοιχεία για τους πολίτες του.

Αυτά που θα μπορούσε να είχε ήδη κάνει είναι τα παρακάτω:
α. να κλείσει όσους δημόσιους οργανισμούς δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι (ή μπορεί να θεωρηθεί πολυτέλεια το να τους έχουμε εν καιρό κρίσης),
β. να απολύσει όλους τους επίορκους άμεσα, χωρίς αποζημιώσεις κλπ (εκτός, ίσως αν το ποσό της αποζημίωσης λόγω απόλυσης -με κριτήρια ιδιωτικού τομέα- είναι μεγαλύτερο από τη ζημία που έχει φέρει στο δημόσιο ο συγκεκριμένος υπάλληλος),
γ. να πουλήσει σε ιδιώτες, επιχειρήσεις που δε χρειάζεται να έχει το κράτος και
δ. να δώσει/πουλήσει σε ιδιώτες, υπηρεσίες που δεν είναι απαραίτητο να παρέχει το κράτος^*2.

Πέρα από τα παραπάνω, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς μεταρρυθμίσεις, δεν πρέπει να γίνουν, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί το κράτος να σταματήσει να λειτουργεί. Είναι παράλογο να μιλάμε για απολύσεις, όταν το γραφειοκρατικό τέρας του δημοσίου (για το οποίο θα επαναλάβω για πολλοστή φορά δε φταίνε οι υπάλληλοι, αλλά οι νόμοι) απαιτεί πολλούς υπαλλήλους^*3.

Αν σκέφτεστε τους υπαλλήλους που υπο-αποδίδουν (οπότε και μπορούμε να τους διώξουμε εύκολα), δεν υπάρχει τρόπος να μάθουμε ποιοι είναι (ή απλά δεν έχω βρει ή ακούσει για κάποιο ρεαλιστικό τρόπο).

Νομίζω ότι η πρόταση της Δημιουργίας Ξανά! να φτιαχτούν παράλληλα οι υπηρεσίες και να καταργούνται μετά οι παλιές (με όσους έχουν απομείνει) είναι η βέλτιστη (ίσως) λύση.

---

Σημείωση: θα πρέπει να αναφέρω ότι έχω τους ενδοιασμούς μου αναφορικά με την ικανότητα των υπαλλήλων των υπουργείων για σωστό σχεδιασμό ενός νέου κρατικού μηχανισμού.

---

Υποσημειώσεις:
^*1
Ένα θέμα με τους ανέργους που προέρχονται από το δημόσιο είναι ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολο να βρουν δουλειά σε σχέση με άλλους, πολύ απλά γιατί όλοι τους θεωρούν πιο εύκολα τεμπέληδες (κλπ κλπ) από τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Απλά αναρωτηθείτε αν είχατε (ή έχετε) επιχείρηση και σε μία θέση υπαλλήλου καταλήξετε σε δύο άτομα (φαινομενικά ίσης ικανότητας) ένα από τον ιδιωτικό και ένα από το δημόσιο τομέα, ποιόν θα επιλέγατε;
Επιπλέον, σε πολλές περιπτώσεις το δημόσιο απαξιώνει τους υπαλλήλους του (με πτυχίο). Μετά από χρόνια απαξίωσης σταματάει να παίζει ρόλο το πτυχίο. Θα έχεις ανθρώπους πανεπιστημιακής μόρφωσης που δε θα μπορούν να αντεπεξέλθουν σε καθήκοντα σχετικά με το πτυχίο τους.
^*2
Όσον αφορά το να περάσουν στους ιδιώτες υπηρεσίες που κάνει το δημόσιο, αν και αρχικά με βρίσκει σύμφωνο, ως δεύτερη σκέψη μου έρχεται το γεγονός ότι ούτε ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα είναι αντίστοιχου κόστους με το εξωτερικό. Αν πάρουμε για παράδειγμα την κατασκευή των δημοσίων έργων [που κατά κάποιο τρόπο είναι κάτι το οποίο δόθηκε πλήρως στους ιδιώτες, ενώ το κράτος είχε μέρος του, βλέπε «Μικτές Ομάδες Μηχανικής Ανασυγκροτήσεως» (ΜΟΜΑ)] δεν είναι ούτε ιδιαίτερα φθηνά, ούτε και τόσο ποιοτικά, σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (αυτή την διαπίστωση την έχω κάνει εδώ και καιρό, όμως δεν έχω στοιχεία να την υπερασπιστώ επί του παρόντος). Τέλος, μη ξεχνάμε ότι ο χρηματισμός στο δημόσιο θέλει και τον ιδιώτη του.
^*3
Πολύ φοβάμαι μην το κάνουν έτσι, και τελικά το κράτος "κρασάρει" κάτω από το βάρος της γραφειοκρατίας του.

Όμορφες ιστορίες από το δημόσιο: 1

Σημείωση: Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, όμως οι καταστάσεις ονόματα κλπ έχουν αλλαχτεί, ώστε να μη φέρουν σχέση με πραγματικά.

Είμαι σε σεμινάριο (εκ μέρους του Δήμου που εργάζομαι) για νέα διαδικασία που έχει ορίσει το υπουργείο. Βάσει σχεδίου η διαδικασία ξεκίνησε πιλοτικά και πλέον έχει ήδη εφαρμοστεί στα υπουργεία και τώρα περνάμε στην εφαρμογή (όχι πιλοτική) στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Ο εισηγητής, υπάλληλος του Υπουργείου Εσωτερικών που έχει συμμετάσχει από την αρχή στη διαδικασία για το υπουργείο που δουλεύει, μας διαβεβαιώνει ότι έχουν λύσει όλα τα προβλήματα οπότε η διαδικασία θα τρέξει γρήγορα και εύκολα στους Δήμους. Μόλις μας παρουσιάζει τη διαδικασία οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή, πως θα κάνουμε το ένα ή το άλλο (αφορούν επιπτώσεις που έχει η διαδικασία στη λειτουργία των Δήμων). Καμία απάντηση, ουσιαστικά δεν ξέρει κανείς να απαντήσει, κανείς δε το σκέφτηκε.

Δίδαγμα 1: Στα υπουργεία δεν ξέρουν να σχεδιάζουν. Είναι πολύ βασικό πριν εφαρμόσεις κάτι να το τρέχεις πιλοτικά σε όλα τα πιθανά σενάρια, ώστε να "σκάσουν" τα προβλήματα στον πιλότο.

Δίδαγμα 2: Οι υπάλληλοι των υπουργείων δεν ξέρουν τι γίνεται αλλού. Ειδικά αν σκεφτείς ότι το Υπουργείο Εσωτερικών, που έτρεξε την όλη διαδικασία, είναι αυτό που λέει στους Δήμους πως θα λειτουργούν...

Τοπικισμός: Πως να θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι, όταν δεν είμαστε Έλληνες

Δύο φετινά γεγονότα.

Πρώτο λιμάνι στο Τυμπάκι στο νότο του Ηρακλείου Κρήτης. Είχαν πάει εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και μιλούσαν με κατοίκους της περιοχής. Κάτοικος της περιοχής που διαφωνούσε με τους εκπροσώπους ανέφερε ότι δε θα μου πουν άλλοι τι θα γίνει στην περιοχή μου.

Δεύτερο στην επένδυση χρυσού στη Χαλκιδική. Διάβασα σε κάποιο κείμενο: " Ποιους επηρεάζει αυτή η επένδυση? Τους κατοίκους της Χαλκιδικής. Να ψηφίσουν οι κάτοικοι τι θέλουν να γίνει και οι υπόλοιποι να βγάλουμε το σκασμό. Αν έχετε δίκιο και η πλειοψηφία των κατοίκων θέλει τα ορυχεία, να μείνουν. Αν όμως το αποτέλεσμα των εκλογών είναι εναντίων θα πρέπει να τα μαζέψουν και να φύγουν άμεσα. Δημοκρατία υποτίθεται δεν έχουμε? έτσι είναι ο μόνος τρόπος που λύνονται οι διαφορές σε μια δημοκρατία".

Μα είναι δυνατόν; Μιλάμε για επενδύσεις μεγάλου μεγέθους και είναι θέμα των κατοίκων μόνο; Σίγουρα η άποψή τους έχει ξεχωριστή βαρύτητα, όμως τέτοιες επενδύσεις επηρεάζουν το σύνολο της χώρας. Αν για παράδειγμα η εταιρία του χρυσού πτωχεύσει και φύγει αφήνοντας τεράστια οικολογικά προβλήματα, θα τα λύσουν μόνοι τους οι κάτοικοι της περιοχής; Δε θα ζητήσουν καμία επιπλέον βοήθεια από την πολιτεία; Ένα λιμάνι διαμεταγωγής εμπορευμάτων στο Τυμπάκι δε θα δύναται να επηρεάσει αρνητικά τον τουρισμό όλης την Νότιας Κρήτης; Ή είμαστε τόσο σίγουροι ότι οι καπετάνιοι από όλα τα πλοία που πηγαινοέρχονται  θα έχουν τη οικολογική ανησυχία να μη μολύνουν; Και αντίστοιχα, εάν ένα τέτοιο έργο φέρει μικρή ζημιά τοπικά σε σχέση με τα οφέλη πανελλαδικά, θα πρέπει να μπορεί να τη σταματήσει η τοπική κοινωνία. Ναι, πρέπει να παίρνει τη μερίδα του λέοντος από τα οφέλη, αλλά έως εκεί.

Πως είναι δυνατό να θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι όταν δεν είμαστε καν Έλληνες; Όταν πρώτα προσδιορίζουμε τον εαυτό μας τοπικά με τέτοιο απόλυτο τρόπο;

Νέα και ανακοινώσεις με την νοοτροπία δημοσίου

Πρόσφατα μου ζήτησαν να αναρτήσω στο ιστότοπο τα αποτελέσματα για προσλήψεις 8μηνων συμβάσεων. Ο τίτλος που ζητήθηκε ήταν "Αποτελέσματα της ΣΟΧ 2/2013 (8μηνο καθαριότητας)". Αν αποσυνθέσουμε το τίτλο έχουμε καταλαβαίνουμε ότι αφορά "Αποτελέσματα", " της ΣΟΧ 2/2013" τι είναι αυτό και ως δευτερεύουσα διευκρίνηση "(8μηνο καθαριότητας)" με αυτό κατάλαβα. Όταν είπα γιατί να μην είναι το "ΣΟΧ 2/2013" στην παρένθεση μου απάντησε η υπάλληλος ότι αυτό είναι το σημαντικό το άλλο είναι για να καταλαβαίνει ο κόσμος. Με λίγα λόγια η ονομασία της εσωτερικής διαδικασίας του Δημοσίου, έχει περισσότερη σημασία.

Δεύτερο παράδειγμα (που ουσιαστικά εμφανίζονται πολύ συχνά, σίγουρα θα τα έχετε προσέξει κι εσείς). Οι προσκλήσεις εκδηλώσεων του Δήμου ξεκινάνε: "Ο Δήμαρχος κ. <Όνοματεπώνυμο> του Δήμου <ονομασία Δήμου> και ο αντιδήμαρχος κ. <Όνοματεπώνυμο> <τίτλος αντιδημάρχου> σας προσκαλούν ..." κι αυτό αν είμαστε τυχεροί και δε συμμετάσχει και κάποιος άλλος φορέας (π.χ. Δημοτικής Επιχείρηση), οπότε άντε κι άλλη λίστα με αυτά. Είναι δυνατόν να είναι πιο σημαντικά τα ονόματα και οι ιδιότητες από την ίδια την εκδήλωση; Δεν μπορεί να το υπογράφουν στο τέλος όλοι αυτοί; Η απάντηση είναι "έτσι θέλουν οι αιρετοί". Στην ερώτησή μου, γιατί μπαίνει πάντα η ονομασία του Δήμου - ειδικά όταν είναι στον ιστότοπο του Δήμου, η δημοσιογράφος του Δήμου απάντησε ότι στη σχολή έμαθαν ότι πρέπει να απαντάνε στο ποιος, που, πότε κλπ. Μα καλά, δεν είναι αυτονόητο όταν είναι στον ιστότοπο του Δήμου ότι όταν αναφέρεται ο Δήμαρχος και ο Δήμος; Μπορεί να είναι για εκδήλωση άλλου Δήμου;

Τέλος, σε πόσους ιστότοπους Δήμων βλέπετε στην αρχική σελίδα, φάτσα-κάρτα τη φωτογραφία τους Δημάρχου τους; Ας αλλάζει τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα το μήνυμα του Δημάρχου ώστε να δικαιολογείται. Έλεος! Βέβαια, πως θα αναγκάσουν τους επισκέπτες να δουν ποιος είναι ο Δήμαρχος, κάτι που στην εποχή της αναγνωρισιμότητας μετράει.

Θα μου πείτε βέβαια ότι δεν έφερα την αλλαγή, όλα εξακολουθούν να γίνονται όπως γινόντουσαν. Η μόνη μου πενιχρή (αν είναι) δικαιολογία είναι ότι μετά από κάποιο σημείο βαριέσαι να πρέπει να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Η συμφωνία με τη στρατηγική ενός κόμματος είναι σημαντική;

Η κα Παπαρήγα είπε στην παρέμβασή της στη Συνδιάσκεψη της ΚΟ Αττικής (άρθρο με τίτλο "Χρειάζεται μεγαλύτερο πνεύμα ανησυχίας, που ανεβάζει το πείσμα και τη μαχητικότητα" στο Ριζοσπάστη, με ημερομηνία 02.04.2013):
"Η πιο ουσιαστική κριτική και βαθιά είναι όταν συμφωνείς με τη στρατηγική του Κόμματος. Γιατί τότε μπορείς να κρίνεις ουσιαστικά, όχι αυτός που διαφωνεί, αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί να κρίνει γιατί κυριαρχεί η διαφωνία του. Κρίνει με βάση τη διαφωνία του.
Αντίθετα, αυτός που συμφωνεί με τη στρατηγική, μπορεί να γίνει ο πιο σκληρός κριτής και του συγκεκριμένου καθοδηγητή και της ΚΕ. Γιατί έχει τη δυνατότητα και μπορεί να κρίνει αν ο καθοδηγητής στο κάτω κάτω τον καθοδηγεί και σωστά. Αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί."

Άραγε είναι σωστό;

Κατ' αρχήν, ας κάνουμε μία παραδοχή. Ας θεωρήσουμε ότι κριτική στην στρατηγική ουσιαστικά δεν αφορά στις γενικές αρχές του κόμματος, αλλά στις επιμέρους στρατηγικές που εφαρμόζονται με στόχο την υλοποίηση των αρχών. Θεωρώ την παραδοχή αυτή λογική, γιατί αν δε συμφωνείς με τις αρχές του κόμματος δεν έχει νόημα να το ακολουθείς.

Θα πάρουμε τρεις περιπτώσεις, τη μία να συμφωνώ με την επιμέρους στρατηγική, την άλλη να διαφωνώ και την τρίτη να βλέπω το θέμα ως εξωτερικός κριτής.

1. Συμφωνώ με τη στρατηγική
Προφανώς θέλω να πετύχει η στρατηγική και κατά συνέπεια χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου για να διαμορφώσω τα βήματα υλοποίησης της στρατηγικής, ασκώντας την απαραίτητη κριτική σε αυτά, όχι στη στρατηγική. Τις απόψεις αυτών που διαφωνούν τις ακούω, αλλά δεν περιμένω να βρω λύσεις σε αυτές, ίσως να τις χρησιμοποιώ για ελέγξω αν οι λύσεις που έχουν βρεθεί στέκουν απέναντι στις διαφωνίες, ίσως και απλά να μη χάνω ιδιαίτερα το χρόνο μου με αυτές.
Συμφωνώντας με τη στρατηγική και επικεντρώνοντας στην υλοποίησή της είναι πιο εύκολο να κρίνω αν ο δρόμος είναι ο σωστός, παρά αν διαφωνούσα, οπότε συμφωνώ με την κα Παπαρήγα.
Αποτέλεσμα: Τα λεγόμενα της κα Παπαρήγα είναι σωστά.

2. Διαφωνώ με τη στρατηγική.
Εφόσον διαφωνώ με τη στρατηγική γνωρίζω ότι δε θα δοθεί το ίδιο βάρος σε αυτά που λέω εγώ σε σχέση με αυτά που λέει κάποιος που συμφωνεί κάτι που πιθανόν θεωρώ άδικο, οπότε διαφωνώ με την κα Παπαρήγα.
Αποτέλεσμα: Τα λεγόμενα της κα Παπαρήγα είναι λάθος.
Στη διαφωνία μου υπάρχουν δύο βασικές υποπεριπτώσεις (αυτά είναι τα άκρα, υπάρχουν και τα ενδιάμεσα):
(α) διαφωνώ κάθετα, οπότε και κάνω το παν να ανατρέψω τη στρατηγική και κατά συνέπεια είναι λογικό αυτά που λέω να μη βοηθούν στη υλοποίηση της στρατηγικής. Πιθανές καταλήξεις (i) τα καταφέρνω, (ii) παραιτούμαι, (iii) με διώχνουν.
(β) διαφωνώ αλλά δε θεωρώ τη στρατηγική λανθασμένη, απλά μη βέλτιστη, ειδικά εν σύγκριση με κάποια άλλη. Υπάρχουν δύο βασικές υποπεριπτώσεις:
(i) είμαι κοντόφθαλμος και συνεχίζω να κάνω ότι έκανα και στην περίπτωση 2.α
(ii) σέβομαι την απόφαση που πάρθηκε ότι θα ακολουθηθεί η συγκεκριμένη στρατηγική και προσπαθώ να βοηθήσω στην υλοποίησή της, πάλι σε αυτή την περίπτωση επειδή πάντα θα έχω κάτι αρνητικό απέναντί της δε θα μπορώ να βοηθήσω τόσο όσο αν ήμουν πεπεισμένος ότι είναι η καλύτερη στρατηγική.

3. Είμαι εξωτερικός παρατηρητής

Καταλαβαίνω ότι είναι πιο ευχάριστο, πιο εύκολο και πιο αποδοτικό να επιτευχθεί το οτιδήποτε εάν συμφωνώ με αυτό που είναι να γίνει, παρά αν διαφωνώ.

Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο κάποιος να κρίνει τη διαδικασία υλοποίησης από κάτι με το οποίο διαφωνεί, οπότε και δεν μπορεί να κρίνει αν αυτός που το έχει αναλάβει κάνει σωστή δουλειά.

Καταλαβαίνω ότι όσοι διαφωνούν με τη στρατηγική θα αισθάνονται απογοήτευση/πνίξιμο αν δεν τους λαμβάνουν υπόψη.

Αποτέλεσμα: Τα λεγόμενα της κα Παπαρήγα είναι σωστά αν η στρατηγική αποφασίστηκε πρόσφατα και δημοκρατικά, ενώ παρουσιάστηκαν και οι υπόλοιπες στρατηγικές. Διαφορετικά είναι λάθος.

Βλέποντας διαφορετικά την πιθανή απεργία των καθηγητών στις πανελλήνιες

Η πρώτη σκέψη που έρχεται εύκολα και σωστά στον καθένα είναι ότι δεν πρέπει να γίνει απεργία στις πανελλήνιες. Τα παιδιά, ήδη, τα έχουμε ζορίσει, έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον τους και τώρα θα τους βάλαμε στην αμφιβολία για το πότε θα γίνει το μαρτύριο που λέγεται πανελλήνιες (εγώ ως μαρτύριο το θυμάμαι και ήμουν καλός μαθητής με καλά αποτελέσματα).
Αν αφήσουμε το παραπάνω το οποίο σίγουρα είναι το πιο σημαντικό, ας δούμε το γεγονός από άλλο πρίσμα.

1. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να την αποτρέψει να γίνει στις πανελλήνιες;
Ναι, αρκεί να περίμενε να περάσει/δημοσιεύσει το νομοσχέδιο μετά από την διεξαγωγή των πανελληνίων. Βέβαια, αυτό δε θα έδειχνε στους ξένους την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, αλλά ας δείξουν αποφασιστικότητα σε άλλα που τα έχουν να περιμένουν (λ.χ. μεταρρυθμίσεις, φοροδιαφυγή) κι ας περιμένουν ένα-δυο μήνες για αυτό.

2. Βάσει της πραγματικότητας, έχουμε δει αντίστοιχα προβλήματα σε απεργίες; Να θυμηθώ μερικά παραδείγματα:
- Αγρότες κλείνουν τους δρόμους, εμπορεύματα σαπίζουν, ο κόσμος ταλαιπωρείται, πολλάκις.
- Λιμενεργάτες εμποδίζουν κρουαζιερόπλοια να αποβιβάσουν τουρίστες.
- Βουνά σκουπίδια (και καλοκαιριάτικα) στους δρόμους

3. Βελτιώνεται η παιδεία με το νόμο;
Όχι. Το μέτρο βασίστηκε σε δημοσιονομικά κριτήρια και αυτά σίγουρα χωρίς πολύ ανάλυση (ξέρουμε τι κέρδος θα έχουμε πριν το μέτρο; όχι).

4. Βελτιώνεται το ρουσφέτι με το νόμο;
Ναι. Τώρα θα είναι ακόμα πιο σημαντικό το μέσο για καλύτερη τοποθέτηση/μετάθεση.

5. Χειροτερεύει η παιδεία με το νόμο;
Ναι, (π.χ.) αυξάνει τα παιδιά στην τάξη. Αν θυμάστε ότι εσείς δεν πάθατε τίποτα που ήσασταν πολλοί μαθητές: (α) το τι θυμάστε δε σημαίνει ότι όντως ήταν και καλύτερα ή ότι όντως δεν πάθατε τίποτα, (β) πλέον ζητάμε από τα παιδιά να κάνουν περισσότερα από ότι παλιότερα [μάλιστα αν το παιδί δεν πάει καλά ζητάμε τα ρέστα από τον εκπαιδευτικό και όχι από τους γονείς - παλιά αυτό έκαναν οι γονείς σας;], (γ) απλά είστε οπισθοδρομικοί.
Υπάρχουν κι άλλα, αλλά θεώρησα το παραπάνω πιο σημαντικό.

6. Είναι τόσο απλό όσο το παρουσιάζουν τα ΜΜΕ απεργία για 2 περισσότερες ώρες την εβδομάδα;
Όχι, με αφορμή τις 2 περισσότερες ώρες ουσιαστικά θα καταργηθούν οργανικές θέσεις και θα γίνει μπάχαλο σε μεταθέσεις, αποσπάσεις κλπ. Διαφαίνεται ότι θα πρέπει να μετακινηθούν εκπαιδευτικοί σε άλλες περιοχές (αν είναι κοντά ΟΚ, αν όχι;) ζητάν στους εκπαιδευτικούς να πηγαίνουν σε μακρινά σχολεία για να συμπληρώνουν ώρες (ας έχουμε υπόψη ότι δεν είναι υποχρεωτικό στους εκπαιδευτικούς να έχουν μεταφορικό μέσο και δίπλωμα οδήγησης - άρα θα πρέπει να είναι εφικτό με τα μέσα μαζικής μεταφοράς).
Αν σκεφτείτε την ανεργία, αυτό πολύ απλά δεν είναι αντεπιχείρημα. Το γεγονός ότι έχουμε πρόβλημα ανεργίας, δε λύνεται δημιουργώντας προβλήματα στους εκπαιδευτικούς. Δεν είναι λογική να συμπάσχουμε όλοι, λογική είναι να βελτιωθούμε όλοι.
Τέλος να σας πω ένα παράδειγμα που γνωρίζω. Ζευγάρι εκπαιδευτικών έχουν διοριστεί ο ένας στο νομό Κοζάνης και η άλλη στο νομό Ευρυτανίας κι έχουν δύο παιδιά. Δεν έχουν μέσο, οπότε δεν πήραν αποσπάσεις (αν ο ένας ήταν στρατιωτικός θα "έπαιρνε" μαζί του και τον άλλο, για τους εκπαιδευτικούς δεν υπάρχει κάτι τέτοιο). Πείτε μου εσείς τι κουράγιο έχουν αυτοί οι άνθρωποι, ουσιαστικά το κράτος τους έχει να ζουν σαν χωρισμένοι. Ο νόμος απλά θα αυξήσει αυτές τις περιπτώσεις.
Αν σκεφτείτε αυτούς που άφησαν οικογένειες και μετανάστευσαν για δουλειά, να σκεφτείτε πάλι ότι αυξάνοντας τα προβλήματα δε βελτιώνουμε τον τόπο (εκτός κι αν είστε της αρχής να καταστραφούν όλα και να χτίζουμε πάνω στις στάχτες).

Διαβάζω: "εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους στον ιδιωτικό τομέα και ούτε μία απόλυση στο δημόσιο"

Σωστό, αλλά ας έχουμε υπόψη μας ότι:
1. Το δημόσιο είναι ανελαστικό, δεν μπορεί να κλείσει, όπως μία ιδιωτική επιχείρηση. Βέβαια εξακολουθούμε να βλέπουμε άχρηστους φορείς σε λειτουργία (όμως εκεί είναι διορισμένοι οι "κομματικοί στρατοί" τους).
2. Δεν έχει γίνει καμία μεταρρύθμιση που έχει ως στόχο τη μείωση του όγκου δουλειάς στο δημόσιο, το αντίθετο, ακόμα και θετικές κινήσεις, όπως το Διαύγεια, απαιτούν επιπλέον χρόνο.
3. Λόγω πρόωρων συνταξιοδοτήσεων έχουν φύγει ήδη αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι (για αυτό και ο αριθμός τους ακούγεται πιο λογικός τώρα από ότι το 2009).
4. Η μείωση των μισθών έχει μειώσει, κατά μέσο όρο, την παραγωγικότητα. Μπορεί να θεωρηθεί αχαριστία (εφόσον ακόμα έχουν τη δουλειά τους), όμως δεν είναι ούτε περίεργη, ούτε αφύσικη μια τέτοια αντίδραση.
5. Το δημόσιο ποτέ δεν είχε ουσιαστικό μηχανισμό απολύσεων
6. Αν ξεκινήσουν απολύσεις στο δημόσιο σε μεγάλους αριθμούς, θα είναι αδύνατο να είναι δίκαιες και σε ορισμένες περιπτώσεις τραγικά δύσκολο να συνεχίζει να λειτουργεί μία υπηρεσία.
7. Το πολιτικό σύστημα βασίστηκε στις προσλήψεις στο δημόσιο, επί σειρά δεκαετιών, μπορεί να αλλάξει σε λίγα χρόνια;
8. Η παραχώρηση τμημάτων του δημοσίου σε ιδιώτες και στη συνέχεια η κατάργηση των αντίστοιχων δημόσιων υπηρεσιών δεν είναι εύκολη λύση. Πέρα από τις αντιδράσεις, αυτοί που σχεδιάζουν δεν επικοινωνούν με αυτούς που υλοποιούν, οπότε οι λύσεις δημιουργούν συχνά προβλήματα. Μάλιστα, σε υπηρεσίες στις οποίες η συμμετοχή του δημόσιο μικραίνει αλλά παραμένει (όπως λ.χ. στις πολεοδομίες), τα αποτελέσματα καθυστερήσεων εντός των υπηρεσιών είναι ήδη εμφανή.