Τοπικισμός: Πως να θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι, όταν δεν είμαστε Έλληνες

Δύο φετινά γεγονότα.

Πρώτο λιμάνι στο Τυμπάκι στο νότο του Ηρακλείου Κρήτης. Είχαν πάει εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και μιλούσαν με κατοίκους της περιοχής. Κάτοικος της περιοχής που διαφωνούσε με τους εκπροσώπους ανέφερε ότι δε θα μου πουν άλλοι τι θα γίνει στην περιοχή μου.

Δεύτερο στην επένδυση χρυσού στη Χαλκιδική. Διάβασα σε κάποιο κείμενο: " Ποιους επηρεάζει αυτή η επένδυση? Τους κατοίκους της Χαλκιδικής. Να ψηφίσουν οι κάτοικοι τι θέλουν να γίνει και οι υπόλοιποι να βγάλουμε το σκασμό. Αν έχετε δίκιο και η πλειοψηφία των κατοίκων θέλει τα ορυχεία, να μείνουν. Αν όμως το αποτέλεσμα των εκλογών είναι εναντίων θα πρέπει να τα μαζέψουν και να φύγουν άμεσα. Δημοκρατία υποτίθεται δεν έχουμε? έτσι είναι ο μόνος τρόπος που λύνονται οι διαφορές σε μια δημοκρατία".

Μα είναι δυνατόν; Μιλάμε για επενδύσεις μεγάλου μεγέθους και είναι θέμα των κατοίκων μόνο; Σίγουρα η άποψή τους έχει ξεχωριστή βαρύτητα, όμως τέτοιες επενδύσεις επηρεάζουν το σύνολο της χώρας. Αν για παράδειγμα η εταιρία του χρυσού πτωχεύσει και φύγει αφήνοντας τεράστια οικολογικά προβλήματα, θα τα λύσουν μόνοι τους οι κάτοικοι της περιοχής; Δε θα ζητήσουν καμία επιπλέον βοήθεια από την πολιτεία; Ένα λιμάνι διαμεταγωγής εμπορευμάτων στο Τυμπάκι δε θα δύναται να επηρεάσει αρνητικά τον τουρισμό όλης την Νότιας Κρήτης; Ή είμαστε τόσο σίγουροι ότι οι καπετάνιοι από όλα τα πλοία που πηγαινοέρχονται  θα έχουν τη οικολογική ανησυχία να μη μολύνουν; Και αντίστοιχα, εάν ένα τέτοιο έργο φέρει μικρή ζημιά τοπικά σε σχέση με τα οφέλη πανελλαδικά, θα πρέπει να μπορεί να τη σταματήσει η τοπική κοινωνία. Ναι, πρέπει να παίρνει τη μερίδα του λέοντος από τα οφέλη, αλλά έως εκεί.

Πως είναι δυνατό να θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι όταν δεν είμαστε καν Έλληνες; Όταν πρώτα προσδιορίζουμε τον εαυτό μας τοπικά με τέτοιο απόλυτο τρόπο;