Η συμφωνία με τη στρατηγική ενός κόμματος είναι σημαντική;

Η κα Παπαρήγα είπε στην παρέμβασή της στη Συνδιάσκεψη της ΚΟ Αττικής (άρθρο με τίτλο "Χρειάζεται μεγαλύτερο πνεύμα ανησυχίας, που ανεβάζει το πείσμα και τη μαχητικότητα" στο Ριζοσπάστη, με ημερομηνία 02.04.2013):
"Η πιο ουσιαστική κριτική και βαθιά είναι όταν συμφωνείς με τη στρατηγική του Κόμματος. Γιατί τότε μπορείς να κρίνεις ουσιαστικά, όχι αυτός που διαφωνεί, αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί να κρίνει γιατί κυριαρχεί η διαφωνία του. Κρίνει με βάση τη διαφωνία του.
Αντίθετα, αυτός που συμφωνεί με τη στρατηγική, μπορεί να γίνει ο πιο σκληρός κριτής και του συγκεκριμένου καθοδηγητή και της ΚΕ. Γιατί έχει τη δυνατότητα και μπορεί να κρίνει αν ο καθοδηγητής στο κάτω κάτω τον καθοδηγεί και σωστά. Αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί."

Άραγε είναι σωστό;

Κατ' αρχήν, ας κάνουμε μία παραδοχή. Ας θεωρήσουμε ότι κριτική στην στρατηγική ουσιαστικά δεν αφορά στις γενικές αρχές του κόμματος, αλλά στις επιμέρους στρατηγικές που εφαρμόζονται με στόχο την υλοποίηση των αρχών. Θεωρώ την παραδοχή αυτή λογική, γιατί αν δε συμφωνείς με τις αρχές του κόμματος δεν έχει νόημα να το ακολουθείς.

Θα πάρουμε τρεις περιπτώσεις, τη μία να συμφωνώ με την επιμέρους στρατηγική, την άλλη να διαφωνώ και την τρίτη να βλέπω το θέμα ως εξωτερικός κριτής.

1. Συμφωνώ με τη στρατηγική
Προφανώς θέλω να πετύχει η στρατηγική και κατά συνέπεια χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου για να διαμορφώσω τα βήματα υλοποίησης της στρατηγικής, ασκώντας την απαραίτητη κριτική σε αυτά, όχι στη στρατηγική. Τις απόψεις αυτών που διαφωνούν τις ακούω, αλλά δεν περιμένω να βρω λύσεις σε αυτές, ίσως να τις χρησιμοποιώ για ελέγξω αν οι λύσεις που έχουν βρεθεί στέκουν απέναντι στις διαφωνίες, ίσως και απλά να μη χάνω ιδιαίτερα το χρόνο μου με αυτές.
Συμφωνώντας με τη στρατηγική και επικεντρώνοντας στην υλοποίησή της είναι πιο εύκολο να κρίνω αν ο δρόμος είναι ο σωστός, παρά αν διαφωνούσα, οπότε συμφωνώ με την κα Παπαρήγα.
Αποτέλεσμα: Τα λεγόμενα της κα Παπαρήγα είναι σωστά.

2. Διαφωνώ με τη στρατηγική.
Εφόσον διαφωνώ με τη στρατηγική γνωρίζω ότι δε θα δοθεί το ίδιο βάρος σε αυτά που λέω εγώ σε σχέση με αυτά που λέει κάποιος που συμφωνεί κάτι που πιθανόν θεωρώ άδικο, οπότε διαφωνώ με την κα Παπαρήγα.
Αποτέλεσμα: Τα λεγόμενα της κα Παπαρήγα είναι λάθος.
Στη διαφωνία μου υπάρχουν δύο βασικές υποπεριπτώσεις (αυτά είναι τα άκρα, υπάρχουν και τα ενδιάμεσα):
(α) διαφωνώ κάθετα, οπότε και κάνω το παν να ανατρέψω τη στρατηγική και κατά συνέπεια είναι λογικό αυτά που λέω να μη βοηθούν στη υλοποίηση της στρατηγικής. Πιθανές καταλήξεις (i) τα καταφέρνω, (ii) παραιτούμαι, (iii) με διώχνουν.
(β) διαφωνώ αλλά δε θεωρώ τη στρατηγική λανθασμένη, απλά μη βέλτιστη, ειδικά εν σύγκριση με κάποια άλλη. Υπάρχουν δύο βασικές υποπεριπτώσεις:
(i) είμαι κοντόφθαλμος και συνεχίζω να κάνω ότι έκανα και στην περίπτωση 2.α
(ii) σέβομαι την απόφαση που πάρθηκε ότι θα ακολουθηθεί η συγκεκριμένη στρατηγική και προσπαθώ να βοηθήσω στην υλοποίησή της, πάλι σε αυτή την περίπτωση επειδή πάντα θα έχω κάτι αρνητικό απέναντί της δε θα μπορώ να βοηθήσω τόσο όσο αν ήμουν πεπεισμένος ότι είναι η καλύτερη στρατηγική.

3. Είμαι εξωτερικός παρατηρητής

Καταλαβαίνω ότι είναι πιο ευχάριστο, πιο εύκολο και πιο αποδοτικό να επιτευχθεί το οτιδήποτε εάν συμφωνώ με αυτό που είναι να γίνει, παρά αν διαφωνώ.

Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο κάποιος να κρίνει τη διαδικασία υλοποίησης από κάτι με το οποίο διαφωνεί, οπότε και δεν μπορεί να κρίνει αν αυτός που το έχει αναλάβει κάνει σωστή δουλειά.

Καταλαβαίνω ότι όσοι διαφωνούν με τη στρατηγική θα αισθάνονται απογοήτευση/πνίξιμο αν δεν τους λαμβάνουν υπόψη.

Αποτέλεσμα: Τα λεγόμενα της κα Παπαρήγα είναι σωστά αν η στρατηγική αποφασίστηκε πρόσφατα και δημοκρατικά, ενώ παρουσιάστηκαν και οι υπόλοιπες στρατηγικές. Διαφορετικά είναι λάθος.