Σημείωση: Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, όμως οι καταστάσεις, αξιώματα ονόματα κλπ έχουν αλλαχτεί, ώστε να μη φέρουν σχέση με πραγματικά.
Ανέλαβα πριν πολλούς μήνες, εθελοντικά (=μάλλον χαζός είμαι), τη διαδικασία για τη δημόσια διαβούλευση της διακήρυξης ενός έργου του οποίου σημαντικό μέρος βασίζεται στην πληροφορική. Τα κριτήρια με τα οποία πήρα την απόφαση ήταν (α) δεν υπήρχε πολύς χρόνος και αν δε το έκανα εγώ, μάλλον δε θα το έκανε κανένας εντός της προθεσμίας (βέβαια ούτε κι εγώ είχα ιδιαίτερο χρόνο, καθώς παράλληλα έπρεπε να κάνω τις συνήθεις εργασίες) και (β) θα ήταν κάτι διαφορετικό από το σύνηθες (βλ. την ιστορία 3).
Είχα δύο εβδομάδες μπροστά μου οπότε γνώριζα εξ'αρχής ότι να γράψω από το μηδέν μία διακήρυξη ήταν αδύνατο. Είχα βρει όμως μία άλλη διαβούλευση για αντίστοιχο έργο άλλου Δήμου (φαντάζομαι ότι τα έργα αυτά δεν ενοποιούνται, ενώ είναι ίδια, γιατί μετά θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να βρεις τον υπεύθυνο). Οπότε έκανα το λογικό, πήρα ως αρχή το ήδη έτοιμο και άλλαξα τα στοιχεία που αφορούν το Δήμο. Στη συνέχεια έψαξα να βρω ποιος είχε γράψει τη διακήρυξη, μήπως γλιτώσω χρόνο με κάποιες απορίες μου. Τον/την βρήκα, αλλά είτε δεν είχε απαντήσεις, είτε δεν ήθελε αν απαντήσει (θεμιτό, ήταν ιδιώτης αν δεν ήθελε καλώς δεν αφιέρωνε το χρόνο του). Μετά από την επικοινωνία μαζί του/της δέχτηκα τηλεφώνημα από νευριασμένο στέλεχος του Δήμου, ότι εκθέτω το Δήμο (από ότι έμαθα αυτός/η που τηλεφώνησα ήταν γνωστός/η του στελέχους). Βεβαίως διαφώνησα γιατί ουδέποτε άφησα να εννοηθεί ότι θα τον πληρώσει ο Δήμος ή θα έχει κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση, αλλά εφόσον θεωρούσαν ότι δεν έκανα ορθά τη δουλειά που μου ανέθεσαν, ουσιαστικά μία έρευνα αγοράς, θα μπορούσαν να το δώσουν την εργασία σε άλλο και το δέχτηκε. Όμως, μετά από τρεις εργάσιμες ζήτησε τελικά να το προχωρήσω (άφησε να εννοηθεί ότι δεν είχε καταλάβει τι έκανα - αλλά μπορεί να κάνω λάθος). Βέβαια πλέον είχα μόλις 2 εργάσιμες καιρό (μαζί με αυτή που μου είπε να το συνεχίσω και χωρίς το ενδιάμεσο σαββατοκύριακο που υπολόγιζα εγώ να βγάλω μέρος της δουλειάς), οπότε ο χρόνος πλέον ήταν ελάχιστος. Έκανα ότι μπορούσα και το έδωσα για διαβούλευση.
Μετά τη διαβούλευση κάποιος έπρεπε να συμπεριλάβει όλα τα σχόλια που έγιναν ή να απαντήσει γιατί δεν συμπεριλήφθηκαν και να ετοιμάσει την τελική διακήρυξη. Προφανώς, χωρίς να ρωτήσω καν είπα ότι θα το προχωρήσω. Ζήτησα όμως βοήθεια από μία επιπλέον σχετική ειδικότητα και από τους τελικούς χρήστες. Στο κάτω-κάτω το σύστημα θα φτιαχνόταν για αυτούς, έπρεπε να έχουν λέγειν από νωρίς για να πετύχει το έργο. Φυσικά δεν ήταν κανένας αρνητικός στο αίτημα μου, αλλά αργότερα μου είπαν να ξεκινήσω μόνος μου και να το "δούμε στην πορεία".
Ξεκίνησα λοιπόν την προσπάθεια να εμβαθύνω στο έργο και στην περιγραφή του στη διακήρυξη. Την ξεκίνησα αρκετές φορές (τρεις, αν θυμάμαι), αλλά οι καθημερινές εργασίες με αποσπούσαν. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για συγγραφή και έλεγχο κειμένων θέλω καθαρό μυαλό και χρόνο χωρίς διακοπές. Τα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα και οι επισκέψεις για επίλυση προβλημάτων δε μου το επέτρεπαν. Ουσιαστικά όλες τις φορές δεν μπόρεσα να αφιερώσω πάνω από μία ώρα, πριν γίνει κάποια επείγουσα διακοπή (πέρα των τηλεφωνημάτων) και να πρέπει να πάω σε άλλα κτίρια. Εφόσον είδα ότι δεν μπορώ να κάνω τη συγγραφή της τελικής διακήρυξης, είπα σε συναντήσεις ότι πρέπει να περιοριστούν οι άλλες ασχολίες μου για να φέρω σε πέρας τη συγγραφή, ενώ παράλληλα επανέλαβα την ανάγκη να οριστεί από τώρα ομάδα έργου με την επιπλέον απαιτούμενη ειδικότητα και ένα τελικό χρήστη.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Τίποτα δεν έγινε, έκανα μερικές προσπάθειες ακόμα (τρεις, αν θυμάμαι) και σε συνάντηση με το στέλεχος, τον ορισμένο από το Δήμαρχο να εκτελεί χρέη προϊσταμένου και του συναδέλφους είπα ότι έτσι όπως είναι η κατάσταση αδυνατώ να φέρω σε πέρας τη συγγραφή. Το στέλεχος δεν έφερε αντίρρηση και ο εκτελών χρέη προϊσταμένου μου είπε ότι εφόσον το ανέφερα είμαι εντάξει.
Κούνια που με κούναγε. Μερικούς μήνες αργότερα, συζητώντας άλλο θέμα (έφερνα αντίρρηση στο να αναλάβει το τμήμα της Πληροφορικής εργασίες που δεν απαιτούν καθόλου γνώσεις πληροφορικής, ενώ ήδη ο φόρτος εργασίας μας ήταν ψηλός) το στέλεχος ανέφερε ότι δεν κάνω τη δουλειά μου, μπροστά σε συναδέλφους. Όταν αντέδρασα (αρκετά έντονα θα έλεγα) μου είπε ότι δεν είναι να το συζητήσουμε επί του παρόντος, οπότε είπα όποτε θέλει να το συζητήσουμε. Δεν έγινε. Μερικούς μήνες αργότερα πάλι είπε με μπηχτή σε συναδέλφους το ίδιο και πάλι μετά την αντίδρασή μου δεν ήθελε συνέχεια. Αυτό έγινε και τρίτη φορά, στην οποία μου είπε ότι θα έπρεπε να είχα φροντίσει να δώσω την δουλειά σε άλλον! Ένας απλός υπάλληλος να αναθέσει δουλειά σε άλλον! Απάντησα (μάλλον λανθασμένα;) ότι αν ήμουν ορισμένο στέλεχος και είχα την αρμοδιότητα (ανέφερα την ιδιότητά του ως στέλεχος) θα το έκανα. Θύμωσε (λογικό, αφού μόλις του είχα πει ότι δεν έκανε τη δουλειά του, αλλά άδικα γιατί έτσι ήταν η πραγματικότητα).
Τελικά το όλο θέμα κατέληξε να το συζητάω με έντονο ύφος με ακόμα ανώτερο στέλεχος, το οποίο πάλι είχε έρθει στην επιφάνεια από άσχετο θέμα, ενώ ήταν μπροστά συνάδελφοι. Τουλάχιστον είπα την όλη εκδοχή από την μεριά μου. Αν έγινε κάτι δεν ξέρω, συμπέρασμα δεν έβγαλα, όμως κατάλαβα τι καταστάσεις έχουν δημιουργήσει το (α) γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι δε θέλουν ευθύνες, (β) γιατί όταν αναλαμβάνουν ευθύνες ζητούν να μην κάνουν τίποτε άλλο, (γ) γιατί πάντα πρέπει να λες ότι έχεις πολλή δουλειά, αλλά να μην έχεις (όπως κατάλαβα όλοι το κάνουν, οπότε εγώ που έλεγα την αλήθεια απλά δε με πίστευαν), (δ) γιατί δεν πρέπει να φέρνεις αντίρρηση σε άλλα θέματα όταν έχει εκκρεμότητες και (ε) γιατί πρέπει τις αντιρρήσεις σου να τις κάνεις γραπτώς (ναι κι άλλη γραφειοκρατία, κι άλλο χάσιμο χρόνου από την παραγωγική δουλειά, αλλά μόνο έτσι έχεις κάτι - αλλιώς όλοι για τον εαυτό τους). Καταλαβαίνω ότι ορισμένα από τα παραπάνω δε θα μπορέσουν να τα διακρίνουν οι αναγνώστες, αλλά για αυτό μπορούν να αφήσουν σχόλια.
Ανέλαβα πριν πολλούς μήνες, εθελοντικά (=μάλλον χαζός είμαι), τη διαδικασία για τη δημόσια διαβούλευση της διακήρυξης ενός έργου του οποίου σημαντικό μέρος βασίζεται στην πληροφορική. Τα κριτήρια με τα οποία πήρα την απόφαση ήταν (α) δεν υπήρχε πολύς χρόνος και αν δε το έκανα εγώ, μάλλον δε θα το έκανε κανένας εντός της προθεσμίας (βέβαια ούτε κι εγώ είχα ιδιαίτερο χρόνο, καθώς παράλληλα έπρεπε να κάνω τις συνήθεις εργασίες) και (β) θα ήταν κάτι διαφορετικό από το σύνηθες (βλ. την ιστορία 3).
Είχα δύο εβδομάδες μπροστά μου οπότε γνώριζα εξ'αρχής ότι να γράψω από το μηδέν μία διακήρυξη ήταν αδύνατο. Είχα βρει όμως μία άλλη διαβούλευση για αντίστοιχο έργο άλλου Δήμου (φαντάζομαι ότι τα έργα αυτά δεν ενοποιούνται, ενώ είναι ίδια, γιατί μετά θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να βρεις τον υπεύθυνο). Οπότε έκανα το λογικό, πήρα ως αρχή το ήδη έτοιμο και άλλαξα τα στοιχεία που αφορούν το Δήμο. Στη συνέχεια έψαξα να βρω ποιος είχε γράψει τη διακήρυξη, μήπως γλιτώσω χρόνο με κάποιες απορίες μου. Τον/την βρήκα, αλλά είτε δεν είχε απαντήσεις, είτε δεν ήθελε αν απαντήσει (θεμιτό, ήταν ιδιώτης αν δεν ήθελε καλώς δεν αφιέρωνε το χρόνο του). Μετά από την επικοινωνία μαζί του/της δέχτηκα τηλεφώνημα από νευριασμένο στέλεχος του Δήμου, ότι εκθέτω το Δήμο (από ότι έμαθα αυτός/η που τηλεφώνησα ήταν γνωστός/η του στελέχους). Βεβαίως διαφώνησα γιατί ουδέποτε άφησα να εννοηθεί ότι θα τον πληρώσει ο Δήμος ή θα έχει κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση, αλλά εφόσον θεωρούσαν ότι δεν έκανα ορθά τη δουλειά που μου ανέθεσαν, ουσιαστικά μία έρευνα αγοράς, θα μπορούσαν να το δώσουν την εργασία σε άλλο και το δέχτηκε. Όμως, μετά από τρεις εργάσιμες ζήτησε τελικά να το προχωρήσω (άφησε να εννοηθεί ότι δεν είχε καταλάβει τι έκανα - αλλά μπορεί να κάνω λάθος). Βέβαια πλέον είχα μόλις 2 εργάσιμες καιρό (μαζί με αυτή που μου είπε να το συνεχίσω και χωρίς το ενδιάμεσο σαββατοκύριακο που υπολόγιζα εγώ να βγάλω μέρος της δουλειάς), οπότε ο χρόνος πλέον ήταν ελάχιστος. Έκανα ότι μπορούσα και το έδωσα για διαβούλευση.
Μετά τη διαβούλευση κάποιος έπρεπε να συμπεριλάβει όλα τα σχόλια που έγιναν ή να απαντήσει γιατί δεν συμπεριλήφθηκαν και να ετοιμάσει την τελική διακήρυξη. Προφανώς, χωρίς να ρωτήσω καν είπα ότι θα το προχωρήσω. Ζήτησα όμως βοήθεια από μία επιπλέον σχετική ειδικότητα και από τους τελικούς χρήστες. Στο κάτω-κάτω το σύστημα θα φτιαχνόταν για αυτούς, έπρεπε να έχουν λέγειν από νωρίς για να πετύχει το έργο. Φυσικά δεν ήταν κανένας αρνητικός στο αίτημα μου, αλλά αργότερα μου είπαν να ξεκινήσω μόνος μου και να το "δούμε στην πορεία".
Ξεκίνησα λοιπόν την προσπάθεια να εμβαθύνω στο έργο και στην περιγραφή του στη διακήρυξη. Την ξεκίνησα αρκετές φορές (τρεις, αν θυμάμαι), αλλά οι καθημερινές εργασίες με αποσπούσαν. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για συγγραφή και έλεγχο κειμένων θέλω καθαρό μυαλό και χρόνο χωρίς διακοπές. Τα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα και οι επισκέψεις για επίλυση προβλημάτων δε μου το επέτρεπαν. Ουσιαστικά όλες τις φορές δεν μπόρεσα να αφιερώσω πάνω από μία ώρα, πριν γίνει κάποια επείγουσα διακοπή (πέρα των τηλεφωνημάτων) και να πρέπει να πάω σε άλλα κτίρια. Εφόσον είδα ότι δεν μπορώ να κάνω τη συγγραφή της τελικής διακήρυξης, είπα σε συναντήσεις ότι πρέπει να περιοριστούν οι άλλες ασχολίες μου για να φέρω σε πέρας τη συγγραφή, ενώ παράλληλα επανέλαβα την ανάγκη να οριστεί από τώρα ομάδα έργου με την επιπλέον απαιτούμενη ειδικότητα και ένα τελικό χρήστη.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Τίποτα δεν έγινε, έκανα μερικές προσπάθειες ακόμα (τρεις, αν θυμάμαι) και σε συνάντηση με το στέλεχος, τον ορισμένο από το Δήμαρχο να εκτελεί χρέη προϊσταμένου και του συναδέλφους είπα ότι έτσι όπως είναι η κατάσταση αδυνατώ να φέρω σε πέρας τη συγγραφή. Το στέλεχος δεν έφερε αντίρρηση και ο εκτελών χρέη προϊσταμένου μου είπε ότι εφόσον το ανέφερα είμαι εντάξει.
Κούνια που με κούναγε. Μερικούς μήνες αργότερα, συζητώντας άλλο θέμα (έφερνα αντίρρηση στο να αναλάβει το τμήμα της Πληροφορικής εργασίες που δεν απαιτούν καθόλου γνώσεις πληροφορικής, ενώ ήδη ο φόρτος εργασίας μας ήταν ψηλός) το στέλεχος ανέφερε ότι δεν κάνω τη δουλειά μου, μπροστά σε συναδέλφους. Όταν αντέδρασα (αρκετά έντονα θα έλεγα) μου είπε ότι δεν είναι να το συζητήσουμε επί του παρόντος, οπότε είπα όποτε θέλει να το συζητήσουμε. Δεν έγινε. Μερικούς μήνες αργότερα πάλι είπε με μπηχτή σε συναδέλφους το ίδιο και πάλι μετά την αντίδρασή μου δεν ήθελε συνέχεια. Αυτό έγινε και τρίτη φορά, στην οποία μου είπε ότι θα έπρεπε να είχα φροντίσει να δώσω την δουλειά σε άλλον! Ένας απλός υπάλληλος να αναθέσει δουλειά σε άλλον! Απάντησα (μάλλον λανθασμένα;) ότι αν ήμουν ορισμένο στέλεχος και είχα την αρμοδιότητα (ανέφερα την ιδιότητά του ως στέλεχος) θα το έκανα. Θύμωσε (λογικό, αφού μόλις του είχα πει ότι δεν έκανε τη δουλειά του, αλλά άδικα γιατί έτσι ήταν η πραγματικότητα).
Τελικά το όλο θέμα κατέληξε να το συζητάω με έντονο ύφος με ακόμα ανώτερο στέλεχος, το οποίο πάλι είχε έρθει στην επιφάνεια από άσχετο θέμα, ενώ ήταν μπροστά συνάδελφοι. Τουλάχιστον είπα την όλη εκδοχή από την μεριά μου. Αν έγινε κάτι δεν ξέρω, συμπέρασμα δεν έβγαλα, όμως κατάλαβα τι καταστάσεις έχουν δημιουργήσει το (α) γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι δε θέλουν ευθύνες, (β) γιατί όταν αναλαμβάνουν ευθύνες ζητούν να μην κάνουν τίποτε άλλο, (γ) γιατί πάντα πρέπει να λες ότι έχεις πολλή δουλειά, αλλά να μην έχεις (όπως κατάλαβα όλοι το κάνουν, οπότε εγώ που έλεγα την αλήθεια απλά δε με πίστευαν), (δ) γιατί δεν πρέπει να φέρνεις αντίρρηση σε άλλα θέματα όταν έχει εκκρεμότητες και (ε) γιατί πρέπει τις αντιρρήσεις σου να τις κάνεις γραπτώς (ναι κι άλλη γραφειοκρατία, κι άλλο χάσιμο χρόνου από την παραγωγική δουλειά, αλλά μόνο έτσι έχεις κάτι - αλλιώς όλοι για τον εαυτό τους). Καταλαβαίνω ότι ορισμένα από τα παραπάνω δε θα μπορέσουν να τα διακρίνουν οι αναγνώστες, αλλά για αυτό μπορούν να αφήσουν σχόλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου