Σημείωση: Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, όμως οι καταστάσεις ονόματα κλπ έχουν αλλαχτεί, ώστε να μη φέρουν σχέση με πραγματικά.
Στο δημόσιο υπάρχουν δύο ειδών πρωτοβουλίες
Στη μία αναλαμβάνω "πρωτοβουλία" σημαίνει ότι ορίζω εγώ το τι θα κάνω και πως, και συνήθως σε όλα τα άλλα είμαι αρνητικός, όχι όμως φανερά. Για παράδειγμα, έστω ο παρακάτω τηλεφωνικός διάλογος, ενός χρήστη Η/Υ (σε απομακρυσμένο αλλά εύκολα προσιτό κτίριο) και ενός υπαλλήλου μηχανοργάνωσης, ο οποίος δεν έχει πολλή δουλειά:
- "Έχει πρόβλημα ο Η/Υ μου μπορείς να περάσεις να τον δεις;"
- "Έχω πολλή δουλειά, φέρτε τον από εδώ και θα τον δω άμεσα."
Παρότι κάτι τέτοιο φαίνεται καθόλα αρνητικό, δεν είναι. Υπάρχουν ορισμένοι που προδιαγράφουν την εργασία τους εντός των πλαισίων που τους έχει ζητηθεί, οπότε και δε δημιουργείται ιδιαίτερο πρόβλημα. Μάλιστα για τις μη συνήθεις καταστάσεις υπάρχουν πάντα τα κορόιδα (δείτε την περίπτωση 9 στο σχετικό άρθρο). Εξάλλου, στο δημόσιο όσο δεν υφίσταται αξιολόγηση και απολύσεις των μη ικανών, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά από το να παίρνεις ότι σου δίνουν...
Η δεύτερη πρωτοβουλία είναι πιο γνωστή και για όσους ξέρουν ή φαντάζονται ορίζεται καλύτερο στη φράση: "στο δημόσιο δεν πρέπει να αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες".
Όποιος αναλαμβάνει κάποια πρωτοβουλία στο δημόσιο, πρέπει να έχει την υπομονή να τα υλοποιήσει όλα μόνος του, να τον θεωρούν μοναδικό υπόλογο αν κάτι πάει στραβά, πιθανόν να έχει πόλεμο από συναδέλφους (είτε γιατί φαίνονται λίγοι, είτε γιατί χαλάει το status quo) ενώ παράλληλα θα πρέπει να εκτελεί και όσες αρμοδιότητες είχε έως τότε.
Το δημόσιο δεν είναι μέρος για ιδέες. Είναι μόνο μέρος για θεωρίες και άχρηστα μεγαλόπνοα σχέδια.
Απλό παράδειγμα. Έφτιαξα μία απλή φόρμα στο διαδίκτυο για καταχώρηση παραγγελιών, για να βοηθήσω την κατάσταση (για να μη γίνει τηλεφωνική/χειρωνακτική καταχώρηση). Άμεσα έγινα υπεύθυνος για όλες τις επεκτάσεις, για ότι κατέβαινε στον καθένα να αλλάξει, χωρίς να υπάρχει ένας με ολοκληρωμένη εικόνα του τι λειτουργικότητα πρέπει να έχει η φόρμα, και όλα αυτά πάντα να τα κάνω την τελευταία στιγμή και γρήγορα, λες και καθόμουν και δεν είχα καμία εκκρεμότητα.
Στο δημόσιο υπάρχουν δύο ειδών πρωτοβουλίες
Στη μία αναλαμβάνω "πρωτοβουλία" σημαίνει ότι ορίζω εγώ το τι θα κάνω και πως, και συνήθως σε όλα τα άλλα είμαι αρνητικός, όχι όμως φανερά. Για παράδειγμα, έστω ο παρακάτω τηλεφωνικός διάλογος, ενός χρήστη Η/Υ (σε απομακρυσμένο αλλά εύκολα προσιτό κτίριο) και ενός υπαλλήλου μηχανοργάνωσης, ο οποίος δεν έχει πολλή δουλειά:
- "Έχει πρόβλημα ο Η/Υ μου μπορείς να περάσεις να τον δεις;"
- "Έχω πολλή δουλειά, φέρτε τον από εδώ και θα τον δω άμεσα."
Παρότι κάτι τέτοιο φαίνεται καθόλα αρνητικό, δεν είναι. Υπάρχουν ορισμένοι που προδιαγράφουν την εργασία τους εντός των πλαισίων που τους έχει ζητηθεί, οπότε και δε δημιουργείται ιδιαίτερο πρόβλημα. Μάλιστα για τις μη συνήθεις καταστάσεις υπάρχουν πάντα τα κορόιδα (δείτε την περίπτωση 9 στο σχετικό άρθρο). Εξάλλου, στο δημόσιο όσο δεν υφίσταται αξιολόγηση και απολύσεις των μη ικανών, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά από το να παίρνεις ότι σου δίνουν...
Η δεύτερη πρωτοβουλία είναι πιο γνωστή και για όσους ξέρουν ή φαντάζονται ορίζεται καλύτερο στη φράση: "στο δημόσιο δεν πρέπει να αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες".
Όποιος αναλαμβάνει κάποια πρωτοβουλία στο δημόσιο, πρέπει να έχει την υπομονή να τα υλοποιήσει όλα μόνος του, να τον θεωρούν μοναδικό υπόλογο αν κάτι πάει στραβά, πιθανόν να έχει πόλεμο από συναδέλφους (είτε γιατί φαίνονται λίγοι, είτε γιατί χαλάει το status quo) ενώ παράλληλα θα πρέπει να εκτελεί και όσες αρμοδιότητες είχε έως τότε.
Το δημόσιο δεν είναι μέρος για ιδέες. Είναι μόνο μέρος για θεωρίες και άχρηστα μεγαλόπνοα σχέδια.
Απλό παράδειγμα. Έφτιαξα μία απλή φόρμα στο διαδίκτυο για καταχώρηση παραγγελιών, για να βοηθήσω την κατάσταση (για να μη γίνει τηλεφωνική/χειρωνακτική καταχώρηση). Άμεσα έγινα υπεύθυνος για όλες τις επεκτάσεις, για ότι κατέβαινε στον καθένα να αλλάξει, χωρίς να υπάρχει ένας με ολοκληρωμένη εικόνα του τι λειτουργικότητα πρέπει να έχει η φόρμα, και όλα αυτά πάντα να τα κάνω την τελευταία στιγμή και γρήγορα, λες και καθόμουν και δεν είχα καμία εκκρεμότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου